دخترک...

غم سرخ روی برگی از جنس غروب  سر می خورد.

دخترکی باریک بدن ُ تلوتلو خوران  با سگی ریز نقش ، در انتهای سکوت تاریک کوچه با قدمهایی تند و ریز ، پوست خنک شب را می شکافد.

و من خیره در رقص چشمان سادهء  پاییز ، به موسیقی باران تکیه می دهم.

صبح فردا عینک نخواهم زد! می خواهم که چشمانم از طلای نیلوفری آسمان پر رنگ شود.

آدمک (۲)

کودکش می پیچید از تشنگی                   از غم بی مهری و سرگشتگی 

فرو افتاد قطره اشکی ز چشم آدمک            چون دید تب خیس آن کودک 

آدمک چشمی نداشت تا بریزد اشک            ادمک قلبی نداشت تا باشد بر رشک 

چشم آدمک همه تار و شیشه بود               سرش عاری از هر فکر و هر اندیشه بود 

آدمک آدم نبود یک جسم بود                     آدمک صورت نبود  یک چشم بود 

آدمک قلبی نداشت تا خیر کند                   آدمک پایی نداشت تا سیر کند 

ناله آن کودک بیمار چون                            به هوا می خواست و کفار چون 

بودند همه غرق غرور                               غرق شادی و طرب. کفر و سرور 

آدمک فریاد زد فریاد زد                              در شب این خانه ها بیداد زد 

تمام مردمان آن دیار                                 هر دم دشمن و هردم یار 

به خلوت زن راهی یافتند                           کودک او را در تنهایی چاهی یافتند 

هر کسی هراسان به سویی می دوید         هیچ کس اما آدمک را ندید 

ادمک در پس پرده های ذهن بود                  آدمک وجدان بود یک اذن بود 

                        با خودش گفت: خوش به حال آدمک !!! 

نیستم انسان و چون انسان بُدم                در دنیا و  آخر حیران بُدم  

همه بر خود آمدند و شرمسار                     دیدند گناهان خود چون بیشمار  

اما پشیمانی دیگر چه سود؟                       چه کس غم می خورد؟ چه دیر است زود!

آدمک خندید و رفت                                   از پس این پرده ها تابید و رفت 

آدمک کرد رسوا مردمان میگسار                  آدمک رفت و فنا شد آن دیار 

                                          پایان

آدمک (۱)

آدمک خندید و رفت                          از پس بی پرده ها تابید و رفت

آدمک بود و نبود                             از پس آسمانهای کبود

سر برآورد و شکفت                       راز هستیش با کسی اما نگفت

آدمک جانی نداشت                         اما پای در دنیایی گذاشت

گز در و دیوارش همه رنگ             می بارید و مردمانش همه بودند از سنگ

آدمک آرام و خموش                       خزید در دیواری و استاد به گوش

کودکی خسته ز رسم روزگار           داشت به لب همواره ذکر کردگار

رمقی در دستهای مادرش                 نمانده بود و همسرش

رفته به جنگ غولهای کبود              اشک و آه را دیگر چه سود؟

پدر جان می داد و این مردمان          هرگز به خیری نبدند روان

مادر و کودک را می آزردند             بر پشت بامشان گل می کوفتند 

زنان معرکه هر روز ظهر              پشت مادر می گفتند کفر

که این زن تنها چون فریبای خموش    برد از سر مردانمان عقل و هوش

ازو و کودکش بر حذر باشید حذر       تا نیندازند مردان بر رخ او یک نظر  

زن می آشفت و گشت خونین جگر      از نامردمیها می کوفت سر

پ.ن: کلا از پستای طولانی خوشم نمی آد برای همین این شعر رو تقطیع کردم.

من و گذشته ها

وقتی به عقب برمی گردم ، می بینم برای خیلی چیزای گذشته ها دلم تنگ شده. من یه روزگاری تیچر زبان بودم.اوایل کارم یعنی سال 80 -82  هم به بچه ها تدریس می کردم هم به بزرگسالا. این عکس متعلق به همون دورانه : زمستون سال 82 .، با بچه های موسسه. همه کلاس پنجمی بودن و 2 سال بود که باهام کلاس داشتن:

فاطمه تپل و مهربون و درس خون: این دختر یکی از بهترین و شادترین شبای عمرمو بهم هدیه کرد از پدرش  بلیط کنسرت محمد اصفهانی  رو برای من و خانواده م گرفت . اونشب برفی به من و خانواده م خیلی خوش گذشت.

گلزار شیطون وبلا و درس خون: با شعرای عاشقانه ش هر دفه منو مستفیض می کرد.

نیوشا شیطون و پرحرف و باهوش: درس نمی خوند و همیشه از دستش عاصی بود چون تکلیفاشو انجام نمی داد.

اون یکی که به من چسبیده و گوله برف دستشه اسمشو یادم نمی آد اما خیلی مهربون و شیطون بود.

مادرش دم به دقیقه مدرسه بود و ازم می خواست  بچلونمش تا درس بخونه اما من که دلم نمی اومد!

یه فاطمه دیگه : خیلی در خورد فرورفته و درس نخون بود: از زبان متنفر بود اما کلاس و بچه ها رو دوس داشت.

الان دیگه همه این دخترا بزرگ شدن! خانوم شدن! می دونم! میون اون برف با این فسقلیا من چه برف بازی کردم.نیوشا یه گوله برف زد توصورتم ! (یه کم روش به من باز شده بود) گلزار به پالتوم آویزون  بود و قربون صدقه می رفت.

سال بعد دیگه هیچ کدومشون رو ندیدم .همه ازون مدرسه رفتن و دیگه من کلاس بچه ها رو نگرفتم.

وقتی بهشون فکر می کنم می بینم چقدر دلم براشون تنگ شده !‌ چقدر من از اون دوران دورم.اون روزای خوب کجا رفتند؟؟الان از همه چی راضیم اما  یه نقطه به نام گذشته تو زندگیم خالیه! انگاری یه چیزی کمه.

آدم نباید با گذشته ها زندگی کنه اما  بدون گذشته هم نمی شه زندگی کرد. این 7 سالی که تدریس می کردم پر خاطره از شاگردای جور واجورمه . شاگردایی که اونقدر پررنگ بودن که شده بودن جزیی از زندگیم.جزیی از

تاریخ و قاموس گذشته من.

خیلی دلم می خواد برگردم به اون دوران. دورانی که پر بود از خاطره!

 

بعدا" نوشت: شاید دیگه اعصاب تدریس رو نداشته باشم  اما هروقت روحم به تلاطم روزمره می افته، نقبی به گذشته ها آرومم می کنه.خوشحالم که هیچوقت حسرت گذشته ها رو نمی خورم و از اون فقط یه خاطره پر رنگ برام مونده.خوشحالم.....!

تو اگر...

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی ، همت کن و بگو ماهی ها حوضشان بی آب است.

....                                                                  "شاعر آب از اهالی کاشان"

و من تفته تر از کویر م . امید به بارانش بسته ام.

                                           

فکر من...

چی می شه یه دفه من رها بشم؟                 از همه قید وبندا سوا بشم؟

چی می شه که دیگه حساس نباشم                منتظر گردش زندگی و تاس نباشم؟

چی می شد می تونستم برم اونور آب            یه دفه منو بگیره تب خواب ؟

چی میشد که به آدمای دورو برم                 دیگه یه ذره هم عشق نبرم

چی می شد اگه می شد بپرمو                   بردارم و ببرم کلاه و سرمو

چی می شد که دیگه غمگین نباشم             از حرفای زیاد و تلخ سنگین نباشم

چی می شه مثل اقاقیا پیر بشم                  از هر چی آبه سیر بشم؟

چی میشد مثل بنفشه ها بودم                   خالی از نظر و نقشه ها بودم

چی می شد مثل زندگی بودم                    شاعر شعر سادگی  بودم

چی میشد این وبلاگ و می بستم و           می شمردم روزای سرگذشتمو

چی می شد یه آدم اسیر بودم                  واسه خودم یه پا مدیر بودم

چی می شه دیگه برم به خواب               بسوزم تو شب یه تب ناب

چی می شد منم مثل مامان نقاش بودم       از صبح زود تا خود شب بیدارباش بودم

چی می شه دیگه شعرم نیادش                دیگه حتی ننویسم من به یادش؟

چی می شه آدمای بد سراب باشن          همه این اتفاقا یه خواب باشن؟

چی می شد این آرزوها دور نبودن          آدمای ساده دل کور نبودن!

چی می شد اینا همه بر آورده شه          یه دستی بیاد فکرمو بکشه؟

این دفه تو فکرمو می کشی؟؟؟...

تولدم با عشق... با تو ...

در پشت چشمان بسته ام ، تیک تاک عمر ثانیه ها محو می شوند و من به سوی پرچین  فردایم که از خط افق قد کشیده است ،  انگشت سبز خود را هاله خورشید می کنم.

. با خواب تو زیسته ام ، به لبخندت رسیده ام و تا آشناهای  دور تنت شتافته ام.

خوش نقشترین زمزمه زاده شدنم با تو بود و...

من به اعتبار عشقت ، خواب آلود و گنگ از طعم گس تابستان ، به استقبال پاییز بزرگسالیم می روم.

شب آویز را تو سکوت می آموزی .و بر پیکره تاریک من ، تو جامه روشن برف را  می پوشانی..من می خواهم که به شاخه های سپیدت بیاویزم  و باد مرا تا اوج گرمای تو در شبهای طولانی و سرد ببرد. و از من سوزانترین شمع را بسازد. شمعی بر لذیذترین و ماندنی ترین کیک جهان.

زمان مرا از نو زاییده است.من می آغازم نوترین و پیوسته ترین فصل زندگیم را .

... با تو...