زنبورک...

زنبورکی کارگر مسلکم که شفیره فروردین را شکافته ام و آفتابگردان پوش شده ام.

صبحها با طلوع به دشت می روم و با خواب ناز خورشید به کندو باز می گردم.سبد آرزوهای من به اندازه گلبرگ پیری در همین حوالی ست. 

بامدادان در کندو شیرینم به حرفهای

سرباز پیر گوش سپردم .گفتم که آرزویم نوشیدن شهد سیب سرخی ست که عطر آن از دوردستها پرهایم را مست می کند.

و ملخی خوش تراش و رنگین بال هر لحظه با قهقهه هایش پیراهن وسوسه رهایی از کندو را بر تنم می پوشاند.گفتم که امید من سرک کشیدن از پشت باغی ست که بوی یاس می دهد ، یاس بنفش!گفتم که تن من پر از آهنگ رفتن است. 

سر باز پیر با زهر خندی می گفت:امروز از پشت پرچین آرزو که رد می شوی دعا کن که آفتاب فردا را ببینی زنبورک!اجل روی همین گلبرگ پیر شبنم می نوشد.

پ.ن: عمر زنبورهای کارگر فقط 5 هفته س و زندگیشون سراسر کار ه و کاره و آرزو...

تغییر اسم آسمونم

چن وقتی بود که می خواستم اسم وبلاگم رو عوض کنم ، اما کلمه جالبی پیدا نمی کردم.

حکمت اسم " آسمان غمگین است" اینه که من هر چقدر غمگینتر باشم ، بهتر می تونم بنویسم و انواع و اقسام موضوعات مختلف

به ذهنم هجوم می آرن.هفته پیش که تصمیم گرفتم  ، اسم وبلاگ رو شادتر کنم می خواست به جای غمگین بزارم " سنگین" ، اما بعد پشیمون شدم چون سنگین شدن هم یعنی بارش و بارون و غمگینی! من اکثر اوقات شادم . مگر موقعهایی که موضوع حادی پیش بیاد. اما  غمگین بودن هم برای خودش عالمی داره. به خاطر همین  به پیشنهاد دوستان ، اسم وبلاگ رو عوض کردم و به جای غمگین ، "رنگین" گذاشتم  تا هم هموزن غمگین باشه و هم معنی شاد و عمیقی رو نشون بده. به نظر من  رنگین یعنی شاد ی و غم با هم و  فکر می کنم رنگهای شاد تو دنیا از رنگهای سیاه و تیره بیشترن. اینجا آسمون منه و خیلی دوسش دارم!

ممنون از اینکه پیشنهاد دادین تا اسم وبلاگمو تغییر بدم!

چمخاله...

این روزها حس می کنم ، قلبم را در میان رگبرگهای سبز چمخاله  جا گذاشته ام.جایی که زمین به کوه می رسد و کوه به آسمان می رود.

جایی که ابرها بالشی از امیدند و تو از گذر شبتابها روی پوست خنک شب ، مسخ می شوی. لحظه ای حسرت گذر این دقایق بر تو چیره می شود و تو

می دوی تا لحظه ها  نرسند و باز مسافر شهر آهن نشوی! ریه هایت از عطر مخمل جنگل مست می شوند،

بوی غریب خاک خیس ذهنت را می پوشاند و آرزوی داشتن کلبه ای شفاف از جنس بلوط ، در میان بیدهای آویخته  تو را در بر می گیرد!

             

آسمان پر آواز پر اردکهایی ست که از مرداب به پرواز رسیده اند .

دریا می نوازد و تو در خواب باران با موجها ی آبی خیز بر می داری. و ...

 تو هرگز نمی دانی که این همه کینه از دود را از کجا آورده ای!

نوستالژی همیشگی زندگی من!

 

بعدن نوشت: بدون شرح!

بازگشت

من باز می گردم، با دستانی پر و پیاله ای از مخلوط  آفتاب و آسمان.

فصل جدید را با باد زمزمه خواهم کرد و شبها از شوق بازگشتنم لبریز خواهم شد. می روم تا دهان تلخم ، مزه

بودن بگیرد. بودن تا فردا و تا همیشه. دیرگاهی بود که در روزمرگیهای بی مصرف این آسمان کبود ، عادتهای شیرین را گم کرده بودم. پس باز می گردم تا زنده شوم.

این بار بازگشت من به اندازه تمام شوق پیوند ، بزرگ و باز است.

تخت

در میان تخت پیچیدم و پشت سیم گفتم: دوستت می دارم...

گفت: هرگز! میان عادت من و تو پیوندی نخواهد رست!

حال جاده ها و فرسنگها از آن سایه های شوم  گذشته است. و من در میان آغوش آبی تو روی همان تخت آرمیده ام.گیتار فرسوده به طاق خشکیده. تخت همان تخت است و سقف همان.  

بیچاره ذهن این تخت که لبریز از واگسستگی ست. 

آغوش تو ایمن و آسوده است و مرا از وابستگی ها به اوج خواب سپید می برد: خوابی سپیدتر از عطر گل بهارنارنج و فراموشی عمیق و گنگ .

تجربه واقعی روحم

دیشب وقتی رفتم به خواب                         وقتی سایه ها شدن سراب

یه درو دیدم که پشتش نور                          می زد چشممو و بود خیلی دور

پریدم و خواستم درو ببندم                          خواستم باز تو رویاهام بخندم

اما نشد ، من نتونستم                                من موندم و شونه های خسته م

یه دفه شدم مث یه برگ                            رفتم انگار تا سراپرده مرگ

از تونلی سفید و باریک                              رد شدم و دیدم نوری نزدیک

تموم موهام رو باد برد                               لرز تموم تنمو خورد

یه دفه مور مورم شد                                یه هاله نور دورم شد

لباس سفید داشتم به تن                           یه پیراهن از جنس خود من

به سوی نور رفتم من پیش                        هوای خنک زد پوستمو نیش

گلوم شد مث کویر                                     از آب خنک سیر سیر

یه حس مث عطر گل یاس                        اومد تو تنم دور از هر هراس

اون شب من ازون دنیا برگشتم                  دیدم تموم فیلم سرگذشتم

وقتی اومدم به خودم                                تازه شناخیتم تار و پودم

                                      

     غلتیدم روی تختم                             کش دادم بدن سرد و لَختم

تا آخر همون روز                                    رنگ پریده بود هنوز

انگاری روح نبود توی تنم                        بی حس بود تمام بدنم

من دیدم مرگمو به چشم                      جدا شدن روح از خود جسم

 اون تجربه عالی بود                             یه لحظه ش مث سالی بود! 

پ.ن: این تجربه سال پیش همین موقعها مو به مو برام اتفاق افتاده . بعدش تا یه روز انگاری خودم نبودم و روح به تن نداشتم.گیج و بی حس بودم.

نبش قلب...

امشب که قلبم را می شکافم ، در لحظه ای گیج و اندوهناک تو را  به خاک سرد خاطرات می سپارم. بر مزارت بوته کاجی معصوم می کارم تا عطر کاج تو را به یاد به خواب این دنیا بیندازد.

تو در عمق سرد خاک چه می کنی؟ سلولهایت زخمی نمی شوند؟ آب نمی خواهند؟ اصلا" تو تشنه می شوی؟ ماتم بر لب ماسیده من اشک خون را کم کمک مزه مزه می کنم.

                                    

و تو در میان برهوت قاب عکسی از جنس درخت ، لبخندی کش دار می زنی. لبخندت باز می شود و صدای قهقهه ات در گوشم زنگ می زند: تو به اشکهای شور مزه ام هم می خندی!

پ.ن: این شعر مخاطب خاص نداشت ، فقط یه حس بود!