آسمان رنگین است
باز من شوق نوشتن دارم .... باز من جرات خواندن دارم..... از بابت هر آنکه تورا می خواند..... باز من نرگسی به دامن دارم...آسمان رنگین است
باز من شوق نوشتن دارم .... باز من جرات خواندن دارم..... از بابت هر آنکه تورا می خواند..... باز من نرگسی به دامن دارم...جمعه های ۳ شنبه ای
شنبه ء خواب آلود که به زور خود را از هفته بالا می کشد ، بی صبرانه 3 شنبه ها را در تقویم انتظارم قاب می گیرم ، آخر ایستای لحظه است و زمان در میان هفته اش خمیازه می کشد. من نیز خمیازه کشان به ته مانده سیگار تلخ روزهای سرد می اندیشم:
چند جمعه تا پایان راه باقی ست؟چند برف تا پایان سرما بر چهره زمین یخ می بندد؟ چند آدم برفی ذوب خواهد شد؟چند یلدا شب می شود و کش می آید؟
یلدای من چه خواهد شد؟
امسال من یاد یلدا را با تو با کلاف آرامش بافتنی می کنم و یخ حوضچه ماه را با مشتهای رنگ شده ام خواهم شکست.
باز جمعه شکسته است و من به انتظار 3 شنبه ها خمیازه هایم را چرت می زنم!
بی خبر...
من می دانم که تو همواره مرا می خوانی
و تو هرگز ندانی که من می دانم که مرا می خوانی
پس تو ای بی خبر از ذهن شلوغ
همان به که بر راز دلم نادانی!
پی نوشت: شاید که در خماری دوبله هم وامانی!!!
نیست می شوم ...
یه مدتی نیست می شویم. چن تا مطلب داریم اما آپ کردنمان نمی آید!
همه تون شاد و موفق و سبز و آسمونی باشین عزیزان من!
آسانسور
به هنگام غروب زخم خورده خزان دیروز ، در آیینه آسانسور در ته چهره بی رنگم چیزی دلم را لرزاند.
کودکی با پاهای سفید که در اشک قرنیه سیاه شنا می کرد ، روی پله های زیر چشمهایم قدم می زد و جفت پا به سرسره بینی ام می پرید و زیر سایه گیسوانم به خواب می رفت.
من این کودک را می شناختم : ممویی بود 4 ساله با چشمانی شیشه ای و شفاف ، بینی کوتاه و موهایی مواج.
خوبی زندگی او آن است که تا همیشه کودک می ماند.
دستهای امروز من در دستهای کوچک سرنوشت اوست.
می دانم که با بادبان غم می آید و با زورق طلایی شیرینی در هم می آمیزد و باز در چشم خانه ام جا خوش می کند.
می دانم که سایه است ، می دانم که با باران می گریزد و با خورشید می خواند.
...... اما او تنها رستنی سبز من در یادهای دور است.
آسوده تر...
آسوده تر از خیال باران هیچ نیست!
گویند زاییده رعد است
شوید عدم را ز دل ، 
رویاتر ازین گناه خواب آلوده ء من ،
فریباتر ازین هق هق ابرها هیچ نیست!
پی نوشت: گویند نتوان داشت آسوده خیالی امروز!
دستبرد...
آنقدر خوشحالم ، که دلم می خواهد بدوم تا سر کوه ، بروم تا ته دشت!
( شاعر: سهراب + کمی تا قسمتی مشی )
پس نوشت: ای آقای سوسپانسیبل! من هرچه خودم را زدم و کشتم نتوانستم برای پستهای شما نظر بگذارم! اما همیشه جویای احوالات وبلاگ شما هستم! خواهشمندم ترتیبی بدهید تا نظرات وبلاگتان هرچه سریعتر فعال گردد
.