فکر من...

چی می شه یه دفه من رها بشم؟                 از همه قید وبندا سوا بشم؟

چی می شه که دیگه حساس نباشم                منتظر گردش زندگی و تاس نباشم؟

چی می شد می تونستم برم اونور آب            یه دفه منو بگیره تب خواب ؟

چی میشد که به آدمای دورو برم                 دیگه یه ذره هم عشق نبرم

چی می شد اگه می شد بپرمو                   بردارم و ببرم کلاه و سرمو

چی می شد که دیگه غمگین نباشم             از حرفای زیاد و تلخ سنگین نباشم

چی می شه مثل اقاقیا پیر بشم                  از هر چی آبه سیر بشم؟

چی میشد مثل بنفشه ها بودم                   خالی از نظر و نقشه ها بودم

چی می شد مثل زندگی بودم                    شاعر شعر سادگی  بودم

چی میشد این وبلاگ و می بستم و           می شمردم روزای سرگذشتمو

چی می شد یه آدم اسیر بودم                  واسه خودم یه پا مدیر بودم

چی می شه دیگه برم به خواب               بسوزم تو شب یه تب ناب

چی می شد منم مثل مامان نقاش بودم       از صبح زود تا خود شب بیدارباش بودم

چی می شه دیگه شعرم نیادش                دیگه حتی ننویسم من به یادش؟

چی می شه آدمای بد سراب باشن          همه این اتفاقا یه خواب باشن؟

چی می شد این آرزوها دور نبودن          آدمای ساده دل کور نبودن!

چی می شد اینا همه بر آورده شه          یه دستی بیاد فکرمو بکشه؟

این دفه تو فکرمو می کشی؟؟؟...

تولدم با عشق... با تو ...

در پشت چشمان بسته ام ، تیک تاک عمر ثانیه ها محو می شوند و من به سوی پرچین  فردایم که از خط افق قد کشیده است ،  انگشت سبز خود را هاله خورشید می کنم.

. با خواب تو زیسته ام ، به لبخندت رسیده ام و تا آشناهای  دور تنت شتافته ام.

خوش نقشترین زمزمه زاده شدنم با تو بود و...

من به اعتبار عشقت ، خواب آلود و گنگ از طعم گس تابستان ، به استقبال پاییز بزرگسالیم می روم.

شب آویز را تو سکوت می آموزی .و بر پیکره تاریک من ، تو جامه روشن برف را  می پوشانی..من می خواهم که به شاخه های سپیدت بیاویزم  و باد مرا تا اوج گرمای تو در شبهای طولانی و سرد ببرد. و از من سوزانترین شمع را بسازد. شمعی بر لذیذترین و ماندنی ترین کیک جهان.

زمان مرا از نو زاییده است.من می آغازم نوترین و پیوسته ترین فصل زندگیم را .

... با تو...

 

کمر تابستان...

کمر تابستان هم شکست                                     ذهن پاک ریشه ها از خواب  جنگل هم گسست

درختان آموختند: خم شدن                               چشمهای بهار درس غرق ماتم شدن

برگهای سبز می میرند چه سان                        می آویزند به تب تند و بوران خزان

باران سرریز می شود از کاسه بی رنگ ابر       طوفان غبار فصل می کوبد به کوههای ستبر

ناله زنجره ها                                                 می گدازد ذره ذره در تب دلهره ها

نرم نرمک نغمه سرخ پاییز                              می کند آشیانه کوچ را لبریز

دل من می گیرد اما اینجا                                  در پس شبهای بلند ‏‏با بارشهای تند بیجا

غم انگیز و غبار آلود است اول مهر                  حیاط مدرسه ها غم دارد به چهر

می شنوم آوای خنده های کودکان                      می خوانند با هم سرود ؛ باران باز باران؛

می چکد ابر از سطر سطر کوچه ها                  می اید بوی تلخ و تند دفترچه ها

من همیشه پرم ز دلهره ها                                غم بودن ها ‏ جدایی و اشک چهره ها

می نویسم جفای خزان سرد را                           به یاد کودکی؛ آمدن آن مرد؛ را

می سپارم گوش به انگیزش باران و برگ         می بویم ترس یک بوته را از خواب مرگ

نقش من دیدن مرگ تابستان است و بس              آرزوی دیدن خواب بهاران است و بس!

پ.ن: آمدن یک مرد تلمیح به کتاب فارسی سال اول دبستان با این جمله است: آن مرد آمد.. آن مرد در باران آمد

…

خا نه ای سازم برایت...

…

خانه ای سازم برایت همه از جنس بلور           شیشه اش تابیده از قدقامت نور

خانه ای سازم برایت از جنس بهار                 پرده هایش پر آواز یک دسته سار

خانه ای سازم برایت پر ز عطر ناب             همیشه روشن بماند چه در بیداری چه خواب

خانه ای سازم برایت دیوارش لبریز عود           سقفی پرداخته از جنس سفالهای کبود

خانه ای سازم برایت همه از یاس سپید          آرزوهای دورش همه با رنگ امید

خانه ای سازم برایت ز سرخسهای سبز        دور باشد از آن هر چه کابوس و چه لرز

سرایی سازم برایت همه مالامال بودن        کفپوشش از سنگ صبور همه در حد ستودن

زندگیی سازم برایت میان رویش عادت         تا باشد برایت  خطش به رنگ سعادت

سازی سازم برایت با راز هستی                تا شود شبهای تو سرشار از آواز مستی

ماوای ما هر دم باشد عرش برین              رها از هر حیله و هر بغض و کین

اقیانوس...

نگاه تو بوی آب می دهد.

بوی عطر دل انگیز اقیانوس فرداهایی خام و پررنگ .                                                                                    

و تب تند ریشه ها!

ریشه هایی که از شیره قلب من می نوشند و از پیوستن سیراب می شوند.

من با تو تا همیشه مانده ام...

چشمهایت... ردپای عشق

چشمهایت را دوست می دارم ....

چشمهای تو مرا به دامان لحظه های داغ تابستان کودکیم می برد: ایمن  صاف و آرام.

نگاهت را دوست می دارم ُ نگاه تونور شب سلولهای مرده ء روح من است.

لبخندت  را دوست می دارم که لبخند تو صبور ُ شفاف و مواج است.

با چشمانت نگاهم می کنی و لبخندت در آیینه چشمانت می خندد.

من می شکفم: زیر آفتاب نگاه شبانه ات. به رنگ دریا می شوم و به لبخندت می آویزم.

تو را با پرده ء اشکهایم قاب می گیرم.

گرمای انگشتانت ُ لرزان دستان مرا می جوید.

و من ... خورشید وار در گرمای وجودت خاکستر می شوم.

لباس من از نسج صبح و برف و خورشید است و تو...

بر سینه ام رشته ای از یاس می آویزی : عطر من اتاقک شفاف سرنوشت را دل انگیز می کند.

دراین لحظهء مرگ اندود کشاکش زمان من و تو یگانه نقطه سبز این کویر تشنه کامیم.

لحظه ای کوتاه عاشقانه های زمزمه وارت درون صدای هلهله ء شادی دستها گم می شود.

باران سپید می بارد : باران نقل و شکوفه های سبز زیستن.

ای دیر آشنای صمیمی تر از پیراهن

ای همیشه مسافر نزدیکتر تا من

من و تو به هم پیوسته ایم    :

 تا همیشه ام بمان!       

          { پیوندمان مبارک }                                                       

مسیل عشق (قسمت دوم)

رفت تو خونه بی تعارف                           چشمای جوون از بی خوابی کرده بود پف

روشی یه لحظه هم درنگ نکرد                      یه لحظه هم وقتو تنگ نکرد

؛ آخه تو رو چه به من؟                                چرا می خوای بشی رفیق من؟

جوون نگفت هیچ و سر به زیر                       سرا پا گوش بود و مجبور به سکوتی ناگزیر

انگار با اون دیدار عاشقتر شده بود                 از دیدار معشوق مث گلی پر پر شده بود

روشی هر چی که دوس داشت آورد به دهان      حرفهایی که سخت آید به بیان

دختره پس از اون رفت و در و بست   پر از باد غرور ‏ مست مست

از اون روز به بعد کسی جوونو ندید                   روشی از دیدنش برداشت امید

انگاری روشی هم واله شده بود                        خونین جگر مثل لاله شده بود

تو پارک اون روز با همه بود                            با همه بود اما دلش اونجا نبود

تموم پارکوبا چشماش خورد                           از گشتنش اما سودی نبرد

جوون شده بود یه قطره آب                            تو دل گرما ‏ مث یه سراب

روشی دستش به جایی بند نبود                     دنیا دیگه به کامش قند نبود

سعی کرد فراموشش کنه                              مث یه شعله تو باد خاموشش کنه

پهن کرد یه شب سجاده رو                            پوشید اون چادر ساده رو

رو به خدا دستاشو دراز کرد                              تو آسمونا انگاری پرواز کرد

دیروقت مامانش خواب آلودُ در زد                از دیدن روشی چادر به سر ‏‏ ‏خواب از سزش پر زد

صورتش ساده ء ساده بود                          بدون آرایشهای رنگی و هر افاده بود

فرداش افتاد عینکش تو جوب                  ؛ عاشقم ؛ رو کند رو یه تکه چوب

موبایلشو خاموش کرد تا همیشه                     تا دیگه دوس پسرش مزاحمش نشه

بارون زد و موهاش شد خیس خیس               دیگه از اون موهای سیخ سیخی خبری نیس

تا میدون جیحون که رسید                           نفس از تو سینه ش پر کشید

یه دفه جوونو دید اونور جوی آب                مث یه رویا توی تب خواب

اشکی از چشمای قشنگش چکید                 دست کمک جوونو اما ندید

جوون اون طرف ‏ زل زده به آب                  دستشو جلو آورد بی قرار و تاب

؛ بیا اینور جوی عزیز من                           فاصله رو بشکن ای نغمه شورانگیز من؛

قلب روشی لرزید و فکر کرد                       نام خدا رو زیر لب ذکر کرد

تا حالا به عمرش اینجاها نیومده بود           نمی دونست چطوری از قیطریه تا اونجا رو دویده بود؟

باوراش همه دود شده و به هوا رفته بود      نمی فهمید قلبش تا کجاها ُ‏ چرا رفته بود؟

گذاشت دستشو تو دستای جوون               انگاری راهش پیدا کرده بود نشون

پرواز کرد از اونور نهر                                 دیگه فرقی نداشت چه بالا چه پایین شهر

وقتی می پرید ‏ دیگه پاک شده بود            عاری از هر فکر هوسناک شده بود

وقتی می پرید دیگه اون روشی نبود           دیگه نمی شد از قهقه های بلندُ‏‏ کبود

وقتی می رفت دیگه اسیر نبود                   از راز و نیاز با خدا که سیر نبود

وقتی پرید چشماش یه دفه باز شد              انگاری دوباره زندگیش آغاز شد

حس پرواز اومد توی تنش                           لذت عشق گرفت تمام بدنش

وقتی پرید شست از همه چیز دست              بود اینبار از عشق مست مست

وقتی پرید

ازگذشته ها آخرین تکه رو همراهش نداشت       آخه اونور جوی دو تا کفشاشو هم جا گذاشت....

                                    پایان

پ.ن:ممنون از همه دوستای عزیز و با صفای خودم که همیشه با نظراتشون منو محظوظ می کنن.

….

؛ مسیل عشق؛(قسمت اول)

توی این شهر غریب                                    میون آدمای پر فریب

دختری بود همه فن حریف                            با تنی باریک و ظریف

موهاشو هی سیخ سیخ می کرد                  به پاشنه کفشاش میخ می کرد

قهقه هاش تمومی نداشت                    سر به هوا‏ موبایلشو تو کافی شاپ جا می ذاشت

هر روز یه جور ‏ یه تیپ ‏ یه رنگ               پر بود کمدش از مانتوهای کوتاه و تنگ

کفشاش همیشهء خدا سرخابی بود            ‏لبای کوچیکش روزو شبا عنابی بود

مامانش هیچوقت خونه نبود                  واسه جر و بحسشون بهونه نبود

دختره شبا  تو رستوران بود   یا عینک به چشم تو پاساژ بوستان بود

یه روز اما یه چیزی دید                          یه دفه نگاه عاشق و تیزی دید

قلبشو این نگاه شکافت                         زور زورکی خودشو نباخت

صاحب این چشما یه جوون بود            جوونی که دلش تو خون بود

طفلک اصلا؛ امروزی نبود                        کار و حرفشه ش آخه زر اندوزی نبود

آخه جوون عاشق بود                            پیش خدا لایق بود

جوون به چهره ریش داشت                  به قلبش هم آتیش داشت

شب که می شد یواشکی                     سر سجاده می رفت پنهونکی

به درگاه خداش دعا می کرد                 تو غصه هاش خودشو رها می کرد

که:؛ ای خدای من ! من عاشقم             می دونم اما عاشقی نالایقم

آخر چه بود که این عشق نابود من ؟     که برده همه هست و بود من؟

عاشق شده ام به یه حوری رنگی           دختری با یه قلب تیره و سنگی ؛

دل دختره اما لرزیده بود                      نظیر این نگاه تا حالا ندیده بود

دنبالش رفت پرسون پرسون ؛            بچه ها ! این پسره رو دیدین تو محلمه مون؟

دوستاش همه نیشخندش کردن         از دیدن پسره منعش کردن

؛اون مثل بسیجیاس ؛ روشی؛            می شه به ما بگی چرا دنبالشی؟

پسره اون پایینا تو خونه کلنگی          بی کس دلخوش بود به زندگی

دختره رفت تا جنوب شهر جایی          که عقلشم نمی داد سر

رفت و رفت تا رسید در خونشون          در زد و به انتظار و ایستاد اون

در رو باز کرد اون جوون                      خشکش زد از دیدار مهمون

………

. ادامه دارد

هیزم...

چه حس بدیه  ...!

یه تیکه هیزم داشتی باشی و بکاریش تو گلدون . هر روز بهش آب بدی  ، پنجره رو براش باز کنی تا نور بهش بتابه . الکی به ذهنت ، به خودت  فشار بیاری  که : صبر کن صبر کن ... درست می شه  ، اما ...

هر روز به امید سبز شدنش  رو به روش می شینی و بهش زل می زنی تا  جوونه زدنش رو ببینی. اما دریغ از یه جوونه یا برگ کوچیک! دریغ! هیزمه با اون هیکل قناص و بیمارش بهت دهن کجی می کنه و سبز نمی شه! هر روز سیاهتر و سیاهتر می شه! بعد تو دلت می گیره  ... خیلی می گیره ... دیگه هیچ کس رو نمی تونی تحمل کنی .

 می خوای اون هیزم رو از ریشه در آری و پرتش کنی از پنجره بیرون. بغض گلوت رو فشار می ده ... اشکات دونه دونه می ریزه رو گونه های خسته ت! دیگه تحمل برات سخت شده ! می خوای بزنی زیر همه چیز! این هیزمه چقدر داغونت کرده. هیزمی که هیچوقت سبز نمی شه  و آرزو و زحمات تو بیهوده ست. ... دیگه سبز نمی شه ... ریشه نداره ... معنی آفتاب و نور و ... نمی فهمه! چقدر سخته! خیلی سخته! ...

بدرود...

روزی این شهر و دیار را ترک می کنم         من مردمان میگسار را ترک می کنم

من زادگاهم را ترک می کنم                     زین پس آزادگاهم را ترک می کنم

من این شهر  نور را ترک می کنم            این گدایان کور را ترک می کنم

من همه کس را ترک می کنم                 نرده های این قفس را ترک می کنم

                                                                                  

من شکستن را ترک می کنم                 من ساختن را ترک می کنم

من سراب را ترک می کنم                     این لحظه های ناب را ترک می کنم

من مرغان عندلیب را ترک می کنم         این طعم فریب را ترک می کنم

من شهر غمها را ترک می کنم               سرزمین آدمها را ترک می کنم

من وست سیاه شب را ترک می کنم        من بیماران غرقه به تب را ترک می کنم

دل سوختگان را ترک می کنم                  جفا آموختگان را ترک می کنم

من زندگان را ترک می کنم                      به ظاهر مردگان را ترک می کنم

من خونین جگران را ترک می کنم             من اندوه دگران را ترک می کنم

چکاوکان آسوده بال را ترک می کنم          آشیانه های بی خیال را تر ک می کنم

من سخن سخت تو را ترک می کنم          تنهایی لزج و لخت تو  را ترک می کنم

من شهر دریاها را ترک می کنم                جمعیت غرقه به غوغا را ترک می کنم

ماهیان را ترک می کنم                           همه دریاییان را ترک می کنم

من جاده را ترک می کنم                        انحنای خطوط ساده را ترک می کنم

من قلبم را نم نمک ترک می کنم             من تنم را نرم نرمک ترک می کنم

من تا رهاییت را درک می کنم                  من خواب رفتنت را ترک می کنم

خواب تو ...

درین وهم خواب آلود خیال  و در میان صورتکهای مات و رهگذر ، به هنگام  گرگ و میش آسمان، تو را به خواب دیدم.

خواب دیدم من در میان آغوش تو ،  به سوی نور، جاده های سیاه را می کاوم . موهایت بلند و تنت قامت بسته در جریان نسیم بو د و من آویخته به پیراهنت ، لحظه ها را با خنده هایم رج می زدم.

چه خوب بود آن دوران کوتاه و رویا انگیز پیوستن . خواب خوب سبز من با تبر صدای زنگ

مزاحمی شبانه از هم گسیخت و تلنگر نبودن تو چشمهایم را به باران غم کشاند.

 من  خیس از بامدادان به اشتیاق دوباره دیدن رویای تو  در بالین سردم  لولیدم و به انتظار

دوباره بودنت چشمهایم را مچاله کردم.

من خواب دیده ام              خواب یک سراب دیده ام

من نور دیده ام                 تو را به صد شور دیده ام

....                                       ....

اعصاب ندارم...

وای خدا!!! همش اعصاب خوردی! دیگه بسته! اصلن حوصله ندارم!

چرا آدما اینقده خودخواهن؟ چرا خودشونو نمی بینن؟ چرا حرف باید حرف خودشون باشه؟

چرا اینقده آدمو حرص می دن؟؟ هان؟؟  ( من امروز یه کمی اوضام حالت اسف داره ! نمی تونم حرف بزنم!

مجبورم اینجا خالی کنم. ببخشید!)

چرا یکی باید همه چیو یه طرفه بخواد؟ چرا باید توقع داشته باشه همه حرفشو گوش کنن اما خودش حرف

هیچ کس رو گوش نکنه و همه ش منم منم بزنه؟ مگه چه خبره؟؟

به خدا.. به خدا ... ما آدما هیچ کی نیستیم! اگه با هلی کوپتر بریم اون بالا و به پایین نگاه کنیم هر

کدوممون از یه نقطه هم کوچیکتریم! ما هیچی نیستیم!

نمی فهمم چرا بعضیا اینقده شرط و شروط می زارن و آدم رو تو تنگنا قرار می دن؟؟

همیشه یه چیزی هست که آزارت بده! پس درک و شرف کجا رفته؟؟

ای مسافر...

ای مسافر جاده های دور تنهایی! با سر انگشتان لطیفت بنواز این چنگ بی آوازه ء خاموش را.

بنواز تا سکوت سرد و سیاه و سنگین گورستان روحم با طنین پر آوازه ء دستانت شکسته شود.

بنواز تابشکنم.بنواز تا بسوزم.بنواز تا تن خسته صامت گرفتگی فریادها را در هم شکنی.نمی دانم کی

خواهی آمد ؟ اما اگر آمدی با خودت یک بغل زنبق سرخ بیاور.اگر آمدی زهر خندت را نثار پلیدی ها

کن.

اگر آمدی مرا هم با خود ببر.پروازم بده.این دستان رنجور و بی ذوق را نقاشی کن.

که من دیگر شکسته ام... بازگشتی نیست.

از لابه لای دست نوشته ها    در تاریخ   ۱۷ اسفند ۷۹

1 سال گذشت...

تو بودی و چه خوب که بودی پدربزرگ. روزگاران قریب گذشتند:

روزهایی که تو بالای درختان گردو آفتاب می چیدی و مادربزرگ در چشمان تو می خندید. و

(( من گل خنده های تو را در پس دیوار شیشه ای باغچه می بلعیدم.))

رفتن ، بودن تو را خلاصه نکرد.رفتن بودن تو را هجی کرد.

دلمان می خواهد بازگردی : کاشی های حیاط خانه اکنون تو هنوز در وهم خاکستری خیال بازگشتت

خاک می خورند ، ای کاش تو بیایی و آبشان دهی.

انارهای سرخ بر سر شاخه های تابستان خشکیده اند، کاش تو باز آیی و جانشان دهی.

این 1 سال بی لبخند تو خواب شدیم و بی صدای تو بی تاب شدیم.

(( تا قیامت ، روحت قرین رحمت))

تقدیم به پدربزرگم که آفتاب روحش همیشه خورشید قلبهایمان خواهد بود و یادش ماندنی ترین تیک تاک ساعت عمر

سوار ...

می آید سواری سفید پوش از افق مغرب پریده رنگ                

می شود سینه ام از خاطرات دور جوانی سخت تنگ

یاد دستانش بسان ساقه ای سبز است درون ذهن سوزان من                                       

دیدگانش چون ستاره غمناک ُ زیر اشکهای چون باران من

زنبقی دارد سرخ به مقیاس بی اندازه ء عشق

لبخندش رمز آلود ُ اما فصل پر آوازه ء عشق

چهره اش پرمهر ُ بر لبش آهنگ شباب

لبریز از احساس ُ خدایا بیدارم یا که خواب؟

آسمان نیمه ابری و هوا لبریز قاصدک است

آواز روح من بسان خنده ء مستانه یک کودک است

زمان می گذرد ُ من نیز می گذرمُ آری وقت گذر است

اتفاقی بایدُ شاید این خواب تباه خیس مجالی دگر است

می شوند محو تمام آن قاصدها و سواربالا بلند

می تپد دل زین رویای نیمروز چون غزالی در بند

آفتاب رخت بر می بندد از صحنه تلخ پاییز

شب و خورشید در شبق خونفامند در ستیز

می شوم اندک اندک هشیار از ین خواب خراب

می شوم نرم نرمک پیر در آغاز راه شباب

ایزداُ هجرت سوار خواب مرا بازگشتی نیز هست؟

در پی چون پیوندی کوتاه سرگذشتی نیز هست؟

               از لا به لای دست نوشته ها درتاریخ  ۲۷ مهر ماه سال ۸۰

کودکی...

زمان چه زود گذشته ها را به قاب عکس کهنه تبعید می کند.

ما چه سخت بزرگ می شویم و کودکی چه آسان در افقهای دور دست  ، لا به لای دفترچه های مشق به خواب فراموشی می رود.

آن روزها رفتند ؛ روزهای سکوت و بی گناه کودکی... روزهای آب و آیینه . روزهایی که عطر پونه های سبز عصرهای بهاری اشتهای روحم را برمی انگیخت و من چشمان از مشق شب خمارم را به ساقه ء دستان مادربزرگ می سپردم تا سفره ء قسمت را با تربچه های براق  ترد ، آذین بندد..

گل خنده های پدربزرگ را از پشت فضای شیشه  ای باغچه می بلعیدم.

تنها دغدغه آن روزهایم نمره های 16 بود و ساختن درناهای کاغذی. دنیای من به اندازه حجم نیمکت  بود و آموزگار بزرگترین تجسم ذهنم. به سرود باران می پیوستم و آهسته آهسته یاسهای بنفش را با سوزن به سرنوشتم  وصله می کردم.

نوجوانی را  مزه مزه کردم و به بزرگسالی رسیدم و  دیشب کودکی ام را به خواب دیدم : من و کودکی ام پروانه به دست در آن سوی افقهای شفق انگیز به فرداها  می شتافتیم.

من به عادت بزرگسالانم  اما... به تازگی کودک شده ام.

 من ... تمام کودکیم را می خواهم که از این مردمان بزرگسال خسته و خواب بیزارم.

ترانه ها...

                                                                                               

تا حالا شده بخوای یه خاطره تلخو پاک کنی؟       ذهنتو خالی از فکرای  خطرناک  بکنی؟      

تا حالا شده یه وقتی پا بشی                          جلو عکس خودتم دولا بشی؟

تا حالا شده دلت بخواد رها باشی                  عاشق یه کور بی دست و پا بشی؟

تا حالا  دلت خواسته بری یه جای دور              بری تا ولایت خدا ، تا خود نور؟

دلت خواسته که دیگه نباشی                        دیگه حتی نکشی یه نقاشی؟

دلت خواسته یه دل سیر گریه کنی                 تا خود صبح دل کاغذا رو تیره کنی؟

تا حالا شده پنجره رو باز کنی                           بعد مث کبوترا پرواز کنی؟

تا حالا خواستی یه کمی ناز کنی                     هوس خوندن یه دهن آواز کنی؟

تا حالا شده یه روز بچه بشی                           مث اون روزا آواره کوچه بشی؟

تا حالا خواستی دیگه بزرگ نشی                      میون دیو و ددا یه گرگ نشی؟

دلت خواسته دیگه عاشق نباشی                     اگر عاشقم شدی ، آیینه دق نباشی؟

تا حالا شده مشتتو باز کنی                              تا می تونی آهنگ دلتو ساز کنی؟

تا حالا شده دیگه خسته بشی                          مث یه دفتر نخونده ُ بسته بشی؟

تا حالا شده مث یه حس بد                               هی بیای و نداشته باشی حد؟

تا حالا شده خواب پریون ببینی                      خواب فرار شاهزاده پشیمون ببینی؟

تا حالا خواستی درد و دلت رو بنویسی    اونقده بنویسی تو وبلاگت تا دی- سی بشی؟

تا حالا شده آیینه ها رو بشکونی              تموم کینه ها رو یه گوله آتیش کنی؟

تا حالا شده یه وقت حسود بشی           با دیدن بهتر از خودت نابود بشی؟

تا حالا خواستی چشماتو بشوریو            همه شیطونا رو ببینی نه فقط حوریو؟

تا حالا شده یه قطره آب بشی                   دست نیافتنی تر از سرآب بشی؟

من تموم حسارو زدم تو نقاشیم                 تا دیگه از تکرارا خسته نشیم!

بارش...

من با خاک خوب سرزمین پرچینهای عادت یکرنگم و این حس یکرنگی لحظه ای از ذهن خواب آلودم دور نمی شود.

از رنگها بیزارم و رنگ خاک روشنترین نقطه تجسم ابدیت و زندگی من است.

ابرهای ظهر عمیق بارشند و من با روحی چند لایه در عمق خاک ، پی ریشه ام می گردم.

قیر شب سرد به پایم آویخته است و  بالهای احتزاز را قیچی می کند. طلوع باران در چشمان

<او>ست و ریشه هایم پا گرفته در غبار ملکوت.

بندهای زمینی ام را بشارت پرواز می دهم. از تمارض جسم خاک می گریزم و پرواز می کنم تا

عمق آشیانه . تا آنجا که محو می شوم در سبزی خوابش؛ برمی خیزد ، لبخند می زند و من

در عطر رهایی ثانیه ها غرق می شوم ، تا خود لبخندش می شکفم.

من رهسپار خلوت <خدا> می شوم.

سایه ...

سایه ام را دوست می دارم.به آفتاب سپرده ام همیشه بتابد تا تصویر خلاق تن را روی دیوار ذهن قاب بگیرم.

به مهتاب سپرده ام در وقت مرگ خورشید ،سراپا  نور باشد و با سایه ام در آمیزد.

به ستاره سپرده ام که در شبانگاهان خاکستری خورشیدی کند  تا سایه ام همه رقص باشد.

سایه ام با من می خندد، می گرید و بر تخت چوبیم آرام می گیرد. سایه من می نویسد ؛ با قلمی درشت در دست.

گاهی که دلم می گیرد و از خود فرسنگها دورم و با خود نیستم ، نزدیک می شود و ثانیه های بودنم را

 می شمارد.

سایه ام را دوست می دارم چون همیشه با من است: خنده و گریه اش را نمی بینم چون روح من

است.

وقتی می گریم ، خم می شود و گاهی که می خندم ، می لرزد. اما نمی دانم چرا از من می گریزد؟

هرگاه که به سویش می شتابم ،

دور می شود و هر گاه از او می گریزم ، آرام آرام از پیم می آید.

سایه من شبح سرگردان دل من است. هماره می ماند اما هرگز به من نمی پیوندد  و در دور دستها با آواز شمع می رقصد.

و تو به سایه ام می مانی ؛ یکدست و صبور. همیشه هستی و هرگزدر من یکی نمی شوی...

 "  دوستت می دارم"

کوچ...

       

کفشهای چهار فصل سیاهم را به سردی انگشتان پاهایم می سپارم.

و من سراپا شب رهسپار مرگ تن تو می شوم. سایه دستانم روی شیشه مات

تابوت بزرگ شفاف می لغزد.

تو ، آرام ، بی صدا و دل کنده از شهر آهن با کوله باری آکنده از عطر رهایی ،

به ابدیت پیوسته ای.

تو رفته ای مادربزرگ. ای آینه فردای من.

"روحت شاد"