بخند!!

بخند گندمک!

می دانی که طلای لبخند تو تعجب سبز چشمان زمین است؟

دیماه کبود می گذرد ،

کمر غول کبود می شکند،

عطر بادامهای صبح لطیف می آید نرم نرمک ، گندمک!

آن مترسک که می بینی بر سر توست،

قرارداد کلاغ ، با قامت توست.

نترس گندمک! چشمان تو هیچ ندارد که به شب بگوید.

هیچ هراسی نیست!

 تا فراسوی خاک ُ  در پس سرمای نمناک بخند! 

چشمان تو...

دیرگاهی ست که  یک جفت یاکریم خاکستری  بالای پنجره ام جا خوش کرده اند. گوشهای من هم هر روز صبح  زود، در میان کبودی آسمان، با صدای  آنها پر می شود. 

چقدر  این   دو مرا به یاد چشمان پیر  تو  می اندازند!  

به یاد تابستانهای داغ کودکیم در پیچ کوچه هایی  مملو از عطر برنج. 

                                                              

سرریز می شود...

  فکر می کردم ، غمی که تو در چشمانم کاشته ای ، ابدی ست.  

اشکی که تو در سلولهایم نشانده ای ، پاک نشدنی ست.  

زهری که تو در نگاهم پاشیده ای ، ماندنی تر از ذهن ریشه ها ست. 

 فکر می کردم ، تلخی شعر من ، تقدیمی از شبهای بی مثال پاییز است و در پس آن خورشید را در  

 مشت فشردن! انگار دستهای من در فراسوی مرز خواب هم ، به جشن گیلاسها نمی رسید .        

           

چند روزی است که توبره ای از ماه و  صندلهایی از جنس نرگس بافته ام.

من تمام روزهای بی نفس پرکلاغی را پاره پاره کرده ام.دیروز پاهایم را در جویبار کاشتم تا خزه ها در میان ناخنهایم بازی کنند.

 چشمهایم را که در آیینه آب نگاه می کردم:  

غم از پلکهایم سرریز شده بود! 

.................... اینبار شاید پروانه پرست شدم!

زنگ...

از گذشته ها کسی زنگ می زند                سینه حس تو را چنگ می زند   

آن کس با مشت گره کرده ، کور کور

                                                                  به چینی حست سنگ می زند

یاد خاطره ات در جای جای ذهن

                                                                 دوباره گیج است، منگ می زند

کودک درون تو بدخواب و ویران

                                                                 به جان عقلت ، ونگ می زند

غریبه ای با قلم موی باران                    

                                                                خواب پوچ تو را رنگ می زند 

 

قلب تو چون غزالی در بند

                                                                 در سینه ات ، تنگ می زند

هنوز پس از رفتن سالها

                                                              یک پای قضیه لنگ می زند

حس تو با منطقت دوباره    

                                                             انگار آهنگ جنگ می زند

این حس خراب جانسوز 

                                                              انگار شوخ و شنگ می زند 

گر گوش دهی به این حس تلخ 

                                                             در آخر بر تو داغ ننگ می زند  

بی خیال شو ! چشم را ببند

                                                              بگذار تا می خواهد ، ونگ بزند

.........

اما باز یک جای قضیه   

                                                               تاریک است ، لنگ می زند

چون از گذشته ها  کسی.......

                                                              ...........

به شدت شاعر شده ام...

چقدر بزرگ ماندن سخت است!

نه اینکه عادت به کوچکی کرده باشم نه! از سیاستها ، چهره های بی رنگ و  نگاههای دزدانه را دیگر تاب نمی آورم.

ازینکه هر رنگی پشت به خورشید بی نور است و رو به خورشید ، با تشعشعش چشمها را کور می کند ،بیزارم.

پی نوشت:این روزهای سرد به شدت شاعر شده ام!  

یا کریمها می خوانند...

فقط ای کاش می توانستم تمام روزهای عمرم را به تو  ببخشم ، به تویی که صدای بارانت ، کودکی من در پشت شیشه هاست.

به تویی که با "یاکریمهای آبی" همصدا شدی و با سکوت شب یاسها  خندیدی.

رفتن تو داغی ست بی تردید و گنگ. من همیشه مرگ را درپشت شیشه های سفید ، ریشخند می کردم ، اما تو آن را به پیشواز رفتی و  "یلدا"ی طولانیت به صبح رهایی رسید.

 دستهایت را در دستم بگذار تا گرم شود ، بگذار تا بار دیگر همرنگ بادبادکهای تابستانی شوم.

دیروز از کوچه های تو که رد می شدم ، عطر لباسهایت چشمهایم را مست کرد.

یادت هست با من عهد بستی تا شکفتن بادامها بمانی؟ یادت هست ...؟

چه زود این عهد را شکستی پدربزرگ!! می گفتی از بند تن این تخت رهاییم آرزوست.من به دیدار معشوق ابدی زندگیم مادربزگ خواهم شتافت.

من بی تو این جشن را نخواسته ام و نخواهم خواست! ای عزیزترین ، ای ساده ترین تصویر خیال انگیز کودکی ،

                                  "رهاییت مبارک"