درخت گوجه سبز

خوب می دانم که در همین حوالی مه آلود، چند خیابان آن سوتر، جایی که ساختمانهای دود مسلک کیپ تا کیپ از سرما به یکدیگر چسبیده اند؛درخت گوجه سبز آن خانه باز عجولانه و بی هوا شکوفه داده است. 

عجیب است که شکوفه های نازک بدن این وقت سال سردشان نمی شود. 

آن روزها پای درخت همیشه پر بود از حلقه های موی پیچ امین الدوله و توله گربه های برفی که در هم می خزیدند. 

آن سال پاییز، خانه را به چنارهای پُر آشیانه سپردیم و راهی شدیم؛ راهی دامن روشن شیب دار کوه بالاشهر؛ آنجا که ساختمانهای قدکشیده در باد ُ در سرازیری غریبی خفته اند. 

درخت گوجه سبز من ، با آن برگهای ظریف نئنویی هرگز از شکوفیدن خسته نمی شود ، شاید این بهار شکوفه ها از نو شدنی ۵۰ ساله خسته شوند.

عیدانه...

اذان گرم در گوش باد می پیچد و قرص ماه در فراسوی خواب زمین ، تلخ می خندد.

دندانهای 87 پیر به انتظار طعم گس عید ، بهمن را مزه مزه می کند.

آن پایین، روی زمین ، ستاره های غروب در جنب و جوشی نا آشنا گم شده اند.

و تو  در پشت ویترین " سین" فروشی ها ذوب می شوی! در جوششی به رنگ شکوفه های بادام  غرق می شوی ، جوششی عیدانه!

آن باشی...

آرزویم همه این است که خندان باشی        در نسیم  پاک بهار همیشه رقصان باشی

آرزویم همه این است که نرهی تو ز برم          در چمن کُلبه ماه، سرو خرامان باشی

آرزویم همه مرگ بدخواهان تو ست                زین پس کاش ، خار چشم دشمنان باشی

آرزوی من همه عشق و سرافرازی توست   در سختی دهر ، چون رستم دستان باشی

حرف من ، کویر تشنه قلب من است                می خواهم که بر من همچو باران باشی

اگر روزی شدم  باغ گُل پر شکرت                    تو ریشه شوی و چون نور فراوان باشی

گرم روزی شوم کشتی مهر                           در سخاوت  بی مثال، چو آسمان باشی

دانی ای عزیز رمز من و عاشقیم ؟                   برای معشوق پُر سمنت ،" آن" باشی

   پی نوشت:

سنگ

سنگی به پیشانی کوه خورد و شکست...

کوه خندید...

کوه روزی می شکند ، خواهی دید هلیا! 

پی نوشت: این دفه مال خودم نیست . از "نادر ابراهیمی" ه! این چن جمله خیلی روم تاثیر گذاش! 

شال...

شالگردنت مچاله در مشت من تاب می خورد.

 صبحگاه عطر  آن را به مشام می کشم. بوی مویرگهای خنک گردنت  ، در سطر سطر بینی ام می نشیند و تا فراسوی سقف جمجمه ام  خود را بالا می کشد .

به تصویرت خیره می شوم:   

دوربینی در لا به لای آواز سبز جنگلهای خزر  ، من و تو را  در  خلال لحظه ای ناب ؛ تاب نیاورده و  پُر صدا خندیده است : چیک!

تو در کنار من ایستاده ای: منعطف و  فاتح!

چشمان من در میان  چارچوبی فراتر از  آهنگ زمان  می خندد. و دستان تو به انحنای پهلوی من آویخته است.

شالگردنت هنوز تاب می خورد ، در میان انگشتانم ؛  

تمام سلولهایم روی چهارخانه های آبی و قرمز و سفید آن بکوب  ، می رقصند.  

 

خواب سپید

حرفی نیست فقط: 

یک جرعه خواب می خواهم من                     خوابی بی التهاب می خواهم من

خوابی باشد از بالش  ستاره ها                    خوابی پُر از شهاب می خواهم من

خوابی سبزتر از واحه کوه                            رویایی پر سراب می خواهم من

خوابی عمیقتر از مرگ تن                           خوابی خالی از آفتاب می خواهم من

ثانیه ای شوم بی خیال هر کس                   خوابی خوشتر از آب می خواهم من

اوج گیرم در آسمان شب                           روشنایی مهتاب می خواهم من

آسوده تر از خواب دیگر چیست؟                  خوابی پر ز عطر ناب می خواهم من

رویای ماندن در خواب  محال است               روزگاری غرق خواب می خواهم من

 

بخند!!

بخند گندمک!

می دانی که طلای لبخند تو تعجب سبز چشمان زمین است؟

دیماه کبود می گذرد ،

کمر غول کبود می شکند،

عطر بادامهای صبح لطیف می آید نرم نرمک ، گندمک!

آن مترسک که می بینی بر سر توست،

قرارداد کلاغ ، با قامت توست.

نترس گندمک! چشمان تو هیچ ندارد که به شب بگوید.

هیچ هراسی نیست!

 تا فراسوی خاک ُ  در پس سرمای نمناک بخند! 

چشمان تو...

دیرگاهی ست که  یک جفت یاکریم خاکستری  بالای پنجره ام جا خوش کرده اند. گوشهای من هم هر روز صبح  زود، در میان کبودی آسمان، با صدای  آنها پر می شود. 

چقدر  این   دو مرا به یاد چشمان پیر  تو  می اندازند!  

به یاد تابستانهای داغ کودکیم در پیچ کوچه هایی  مملو از عطر برنج. 

                                                              

سرریز می شود...

  فکر می کردم ، غمی که تو در چشمانم کاشته ای ، ابدی ست.  

اشکی که تو در سلولهایم نشانده ای ، پاک نشدنی ست.  

زهری که تو در نگاهم پاشیده ای ، ماندنی تر از ذهن ریشه ها ست. 

 فکر می کردم ، تلخی شعر من ، تقدیمی از شبهای بی مثال پاییز است و در پس آن خورشید را در  

 مشت فشردن! انگار دستهای من در فراسوی مرز خواب هم ، به جشن گیلاسها نمی رسید .        

           

چند روزی است که توبره ای از ماه و  صندلهایی از جنس نرگس بافته ام.

من تمام روزهای بی نفس پرکلاغی را پاره پاره کرده ام.دیروز پاهایم را در جویبار کاشتم تا خزه ها در میان ناخنهایم بازی کنند.

 چشمهایم را که در آیینه آب نگاه می کردم:  

غم از پلکهایم سرریز شده بود! 

.................... اینبار شاید پروانه پرست شدم!

زنگ...

از گذشته ها کسی زنگ می زند                سینه حس تو را چنگ می زند   

آن کس با مشت گره کرده ، کور کور

                                                                  به چینی حست سنگ می زند

یاد خاطره ات در جای جای ذهن

                                                                 دوباره گیج است، منگ می زند

کودک درون تو بدخواب و ویران

                                                                 به جان عقلت ، ونگ می زند

غریبه ای با قلم موی باران                    

                                                                خواب پوچ تو را رنگ می زند 

 

قلب تو چون غزالی در بند

                                                                 در سینه ات ، تنگ می زند

هنوز پس از رفتن سالها

                                                              یک پای قضیه لنگ می زند

حس تو با منطقت دوباره    

                                                             انگار آهنگ جنگ می زند

این حس خراب جانسوز 

                                                              انگار شوخ و شنگ می زند 

گر گوش دهی به این حس تلخ 

                                                             در آخر بر تو داغ ننگ می زند  

بی خیال شو ! چشم را ببند

                                                              بگذار تا می خواهد ، ونگ بزند

.........

اما باز یک جای قضیه   

                                                               تاریک است ، لنگ می زند

چون از گذشته ها  کسی.......

                                                              ...........

به شدت شاعر شده ام...

چقدر بزرگ ماندن سخت است!

نه اینکه عادت به کوچکی کرده باشم نه! از سیاستها ، چهره های بی رنگ و  نگاههای دزدانه را دیگر تاب نمی آورم.

ازینکه هر رنگی پشت به خورشید بی نور است و رو به خورشید ، با تشعشعش چشمها را کور می کند ،بیزارم.

پی نوشت:این روزهای سرد به شدت شاعر شده ام!  

یا کریمها می خوانند...

فقط ای کاش می توانستم تمام روزهای عمرم را به تو  ببخشم ، به تویی که صدای بارانت ، کودکی من در پشت شیشه هاست.

به تویی که با "یاکریمهای آبی" همصدا شدی و با سکوت شب یاسها  خندیدی.

رفتن تو داغی ست بی تردید و گنگ. من همیشه مرگ را درپشت شیشه های سفید ، ریشخند می کردم ، اما تو آن را به پیشواز رفتی و  "یلدا"ی طولانیت به صبح رهایی رسید.

 دستهایت را در دستم بگذار تا گرم شود ، بگذار تا بار دیگر همرنگ بادبادکهای تابستانی شوم.

دیروز از کوچه های تو که رد می شدم ، عطر لباسهایت چشمهایم را مست کرد.

یادت هست با من عهد بستی تا شکفتن بادامها بمانی؟ یادت هست ...؟

چه زود این عهد را شکستی پدربزرگ!! می گفتی از بند تن این تخت رهاییم آرزوست.من به دیدار معشوق ابدی زندگیم مادربزگ خواهم شتافت.

من بی تو این جشن را نخواسته ام و نخواهم خواست! ای عزیزترین ، ای ساده ترین تصویر خیال انگیز کودکی ،

                                  "رهاییت مبارک"  

جمعه های ۳ شنبه ای

شنبه ء خواب آلود که به زور خود را از هفته بالا می کشد ، بی صبرانه 3 شنبه ها را در تقویم انتظارم قاب می گیرم ، آخر ایستای لحظه است و زمان در میان هفته اش خمیازه می کشد. من نیز خمیازه کشان به ته مانده سیگار تلخ روزهای سرد می اندیشم:

چند جمعه تا پایان راه باقی ست؟چند برف تا پایان سرما بر چهره زمین یخ می بندد؟ چند آدم برفی ذوب خواهد شد؟چند یلدا شب می شود و کش می آید؟

یلدای من چه خواهد شد؟

امسال من یاد یلدا را با تو با کلاف آرامش بافتنی می کنم و یخ حوضچه ماه را با مشتهای رنگ شده ام خواهم شکست.

باز جمعه شکسته است و من به انتظار 3 شنبه ها خمیازه هایم را چرت می زنم!

بی خبر...

 من می دانم که تو همواره مرا می خوانی  

و تو هرگز ندانی که من می دانم که مرا می خوانی 

پس تو ای بی خبر از ذهن شلوغ 

همان به که بر راز دلم نادانی!

  

پی نوشت:  شاید که در خماری دوبله هم وامانی!!!

تمام شعر م را ...

 من تمام استعداد شعرهایم را در خواب چشمانت ریخته ام.  

                                                                                   نا تمام پای کوه دماوند  

نیست می شوم ...

یه مدتی نیست می شویم. چن تا مطلب داریم اما آپ کردنمان نمی آید! 

همه تون شاد و موفق و سبز و آسمونی باشین عزیزان من!

آسانسور

به هنگام غروب زخم خورده خزان دیروز ، در آیینه آسانسور در ته چهره بی رنگم چیزی دلم را لرزاند. 

کودکی با پاهای سفید که در اشک قرنیه سیاه شنا می کرد ، روی پله های زیر چشمهایم قدم می زد و جفت پا به سرسره بینی ام می پرید و زیر سایه گیسوانم به خواب می رفت. 

من این کودک را می شناختم : ممویی بود 4 ساله با چشمانی شیشه ای و شفاف ، بینی کوتاه و موهایی مواج. 

 خوبی زندگی او آن است که تا همیشه کودک می ماند.                     

                                                              

 دستهای امروز من در دستهای کوچک سرنوشت اوست.

می دانم که با بادبان غم می آید و با زورق طلایی شیرینی در هم می آمیزد و باز در چشم خانه ام جا خوش می کند.

می دانم که سایه است ، می دانم که با باران می گریزد و با خورشید می خواند.

...... اما او تنها رستنی سبز من در یادهای دور است.

آسوده تر...

آسوده تر از خیال باران هیچ نیست!

گویند زاییده رعد است

 شوید عدم را ز دل ،                                            

رویاتر ازین گناه خواب آلوده ء من ،

فریباتر ازین هق هق ابرها هیچ نیست!

پی نوشت: گویند نتوان داشت آسوده خیالی امروز! 

                                                                       

دستبرد...

آنقدر خوشحالم ، که دلم می خواهد بدوم تا سر کوه ، بروم تا ته دشت!

 (  شاعر: سهراب + کمی تا قسمتی مشی ) 

پس نوشت: ای آقای سوسپانسیبل! من هرچه خودم را زدم و کشتم نتوانستم برای پستهای شما نظر بگذارم! اما همیشه جویای احوالات وبلاگ شما هستم!‌ خواهشمندم ترتیبی بدهید تا نظرات وبلاگتان هرچه سریعتر فعال گردد.  

لیست خالی...

یادگاری گنگ کودکی من پاهای تو و بادبادکهای رنگی تابستان بود. من سوار مرکب پاهای تو بودم و تو چه آسان به من دویدن آموختی ......

من به خواب رفتن تو را در عین هوشیاری تاب نمی آورم!

جشن پیوند تن من است و تو نزدیکتر از پیراهنی. بی پیراهن من این جشن را نمی خواهم! بی تو این شهر را نمی خواهم! بی تو من هیچ چیز نمی خواهم! تو را با تمام تنهاییهایت می خواهم.

یادت هست چه گفتم؟ گفتم: اینجا هیچ کس نیست !  پله های پیوند در 2 قدمی ست. تو گفتی: اینجا    ؛یا کریم ها ؛ می خوانند و من شلوغتر از  مهمانی امروزم!

  اولین میهمان من  تویی و آخرین هم تو! حال لیست من از مدعوین تهی ست. تهی تر از اتاقک شفاف شیشه ای تو.

لوله سبز ریه های بی رمق توست و لوله آبی شریان زندگیت.

به خانه ات بازگرد تا هوایم نیلوفری شود. بازگرد پدربزرگ! من تا همیشه منتظرت می مانم! تا همیشه...   

             

   

ردیف	نام میهمان	تاریخ
1	پدر بزرگ	تا ابد
2		_________
40		_________
90		______
100	پدربزرگ	تا همیشه