مثل

پ...مثل پریدن... 

میم...مثل تو...مثل من... 

انتظار...

ای امان از طعم روزهای انتظار 

                                                              ای  امان از پری قصه های غم تبار 

ای فغان از فکر چسبنده آن مست سوار 

                                                              ای فغان از آههای بیشمار 

ای امان از بامدادان خمار 

                                                              ای فغان از فریاد شخص میگسار 

ای فغان از ناله سیمهای تار 

                                                              ای امان از  خواب تُند بی حصار  

ای امان از گردش لیل و نهار 

                                                             ای فغان از  بی وفایی  تلخ روزگار

و بازهم انتظار و انتظار و انتظار 

                                                            باز هم امید آغوش بهار 

                        

اوج حلول...

ستیغ آفتاب می سوزاند دستم را  

در اوج حلول پاییز...  

در خانه سبز چمن  

روبه روی لابی هتل  

در بحبوحه زمان هم آغوشی برگ و زمین

 کمترین سایه ها هم مصرف شده اند...  

                                 

این درخت...

می دانستی که این درخت ،خاطره است؟

نوشتم نامت را بر پوست ترش... 

نوشتی مرا بر دست و دلش... 

حال درخت برجا مانده است  

                                           در گذر سالهای سخت فرسوده است... 

باز می نویسمت بر باد... 

                                         تا گذرد باز از دردودل درخت آباد... 

                                  

خدا و دعا...

یا من اسمه دوا و ذکره شفا...  

نمی دونم چی بگم و یا چه جوری بگم؟ 

می خواستم با عشق و خاطره آپ کنم ،اما انگاری این واجبتره... 

من درکش می کنم چون خودم کشیدم...

دعا کنین براش...خیلی دعا کنین...  

یادداشتهای دختری که از خاطراتش فرار می کند...   

 

و...

 با دلهایی از جنس طلا،در گوشه ای دنج، در کُنج یه بُرج، 

اونم ۸ نفری... 

باز هم خاطره می شود...

می بارد...

باران که می بارد ،تو در راهی...

دوستت دارم...

به وسعت کلیشه جمله دوستت دارم ،دوستت می دارم.

پوست

باد پاییزی همه چیز را خشک می کند... 

حتی پوست دستان مرا... 

گوش کن...

 گوش کن...خوب گوش کن...

صدای شکستن استخوانهای تابستان را می شنوی؟ 

صدای قدمهای سبک و مست پاییز را می شنوی؟ 

سرازیری...

می گشایم حس خوب پنجره را 

دید می زنم  قلمرو پرواز شبپره را 

هوای نوزادی زده است به سرم 

نوزادی که دهه ای را رد کرده است 

غم روزهای خاکستری را سد کرده است 

قافیه شعرش را باخته است 

تا ضربان خیس زندگی تاخته است  

دانی راز من که چیست؟ 

راز من آغاز دهه ۳۰ سالگی ست....

پینوشت:دیگه افتادم تو سرازیری..

سفری در مه...

می تراود شعر از جز جز وجودم با این حظی که در سفر از مناظر آباد خدا نصیب قلبم میگردد و حس می کنم که سرانگشتانم را در خواب سبک رود نشتا جا گذاشته ام...  

قلعه هزارپله رودخان با راهی سبزتر از خواب خدا ایستاده در قلب سنگی کوه:

 

سد سفید رود با خوابی سفیدتر از دلدادگی صبح و جنون: منجیل

 

 و شهری آرمیده درترنم مه و شبنم:ماسوله 

و غذای معروف و لذیذ و به یاد ماندنی لاهیجان: گوشت کباب  

   

و بازهم بکر و دست نخورده و خاموش در نئنوی طبیعت گیلان:روستای گلگین 

 

پینوشت:بگین ماشالاااااااااااا!

فانوس با طعم انار

در شب به دنبال تو گشتم با کورسوی  فانوس خاطره ام.

خانه ات  آشنا،در آن سوی در آهنی سبز  به خوابی هزار ساله رفته بود.انارهای تابستانی بی نشان ،ترک خورده و مست از نفس داغ  خورشید ،به شاخه شبانه آویخته بودند. بی کس شده اند ... می دانی؟

درخت خرمایت را به یاد داری؟از هسته  ای تکیده و خجول رویید و در حیات تو ریشه دواند...چه با معرفت است این حیاط تو!

 من تو را خوب به یاد دارم...با پاهایی لرزان ایستاده در آستانه ظهری سرد با عینکی  از جنس برف.در آغوشم کشیدی و گفتی:این بار که بیایی ،معجون رویاهایت را خواهم پخت.

سر رسید معجون رویاهایم ،چه زود هم آغوش لباس سیاهم شد...

نمی خواهم از رفتنت بگویم...

از پشت بام کودکیم می گویم که این روزها در گرمای غبارآلود گم شده است...از نرده های صبحی می گویم  که بی خیال بر دامان حیاط کهنه پر درخت آسوده است. از کاشیهایی می گویم که  تشنه  روزهای تو اند... از پنجره ای می گویم که  حتی به سپیده هم لبخند نمی زند ...

از اثاثیه تاراج رفته ات می گویم...از فانوس بادی می گویم  که می خواستی زینت روز پیوستنم  باشد....

حال من به دیارت آمده ام ، در فراسوی خواب ناز درخت مو ، با اناری کال در دست ... با مرد رویاهایم.

 هنوز صدایت ازتک تک  آجرهای قرمز رنگ  گوشم را پرمی کند.انگار سفره روزهای شلوغ در هجوم میهمانی آفتاب ، پر رنگ تر از همیشه مقابل چشمم جان می گیرد...عطر برنجت را به  مشام می کشم  و بوی سبزی  سرخ شده ذهن مرا از مرگ  خاموش تو جدا می کند....

تو هستی! ...همینجا بر سر شانه های  مشتاق من...با  دو بال کوچک و تٌرد... برتو می خندم ...می خندی...

 می دانم که می دانی که تا تابستان سال 89  خانه ات نیز به تو می پیوندد... 

هنوز...

هنوزم دوسم داری؟هنوزم راحت منو می بخشی؟هنوزم وختی بهت خیانت می کنم،راحت ازم می گذری؟ 

من اون نوع دوس داشتنتو نمی خوام که شامل حال همه جک و جونورات می شه!من اون دوس داشتنیو می خوام که خاصه!مخصوص من و توئه! 

این روزا حال درستی ندارم وختی می بینم هرچی می شه رو می ندازن گردن تو!چرا تو دهنشون نمی زنی؟چرا خودی نشون نمی دی؟مگه نمی گی من قادر مطلقم؟ 

می دونی چرا همه چیو می ندازن گردن تو؟چون تو یه وجودی،جسم نیستی! چون تو خدایی...خدا....چون هیچ وخ دم برنیاوٌردی! هیچ وخ تو دهن ظالما و زور گوها نزدی!اگرم زدی خیلی دیرشده بود!آدم تا وختی داغه دوس داره زمین خوردن آدم بدا رو ببینه!2-3 سال دیگه چه فاییده ای داره آخه تصدقت بشم؟  

می دونی بیشتر چی منو حیرون می کنه؟این که تو این همه صبر داری،این همه طاقت داری...معلومه دیگه!یه برشی ازین صبرو به ایوب دادی!که همه وختی خواسن واسه صبر کردن مثال بزنن ،پای ایوبو بکشن وسط نه تورو! 

ای کاش اونقدر بهت نزدیک بودم و تو اونقدر دوسم داشتی که 3 سوته هرچی می خواسمو می ذاشتی جولوم! ای کاش... 

اصن ولش کن!من می خواسم با تو دردو دل کنم که کردم!

پست پارازیت!!

آخه این چه وضعشه؟؟ 

طرف خودش سی سال پیش انقلاب کرده!پدرش در اومده!۳ تا برادرش تو جنگ کشته شدن!!(شهید شدن!!!) 

حالام پسرشو ۴۰ روزه گرفتن و نمی گن مرده یا زنده س!انقده چزوندنش و سرگردونش کردن که از انقلاب کردنش پشیمون شده! 

نسل سوخته به همین می گن!!

تقدیمی...

‌به تو تقدیم می کنم... 

ترانه ها را... فرصت خواب نخل را ... عشق کال یک نهال سبز را...

به تو تقدیم می کنم...تمام آرایه های خاک سرخ را در تلاطم خبیث روزهای سیاه... 

 تمام قاصدک را در خلال دشتی تباه...

تو هم نفس آرامش شدی... قهرمان جنبش و جوشش شدی...

همان به که به خواب رفتی و ندیدی این روزهای پر وسوسه و پر دود و تلخ را...  

...

روحت شاد اشکان،سهراب ،رامین 

روحت با خدایت قرین 

الهی آمیــــــــــــــــن... 

نوستالژی

خوب و عزیزی ایران زیبا                    پاینده باشی ، ای خانه ما 

من دوست هستم با شهرهایت         با کوه و دشتت،با نهرهایت 

خورشید زیبا یک بار دیگر                  تابیده از تو ال... اکبر 

در هر کجایت خون شهیدان               پیوسته جاری ست ای خاک ایران 

در کوی و کوچه ،در شهرهایت            روییده لاله،جانم فدایت 

جانم فدایت... جانم فدایت... 

ایران زیبا ....جانم فدایت....

رقص مست

آفتاب می سٌرد  در پشت غروب... 

 می کشد پیش از خواب انگشتان استخوانی و سرخش را بر سرم ...شانه می زنم گیسوانم  را در پس حس ترم... 

تا بیایی و بگیری در بًرًم...

حال ایستاده ام در نقطه اوج گلدان یاس روی دریچه شب... 

سرک می کشم تا ته کوچه را غرقه به تب... 

تا این غروب هزارن بار تا به کمر پایین آمده ام، آمدنت ...  

تو می آیی خنده در چشم،با پرتقالهای بازیگوش در دست...  

من تا به آخر پله را می رقصم سرمست... 

 فاصله کم می شود با بوسه ای از جنس انار... 

می شویم چشم خود را در نگاههای خمار... 

من می پرسم:

مگر در اوج تابستان پرتقالی هم هست؟  

تو می گویی: 

آری! 

 تا تو میرقصی،تابستان, زمستانی هم هست... 

تو...

این روزها آغوش تو امنترین جای ایران زمین است... می ترسم از سایه های لرزان دود و کلاشینکُفهای سرد...  

مرا در بر بگیر که تا صبح بیارامم... 

شاید بیاید روزی که لبهای کرم زده مان از میان خاک سرد به پرواز بادبادکهای سبز بر  پشت بامهای کاهگلی،لبخند زند...

بی سازم!

دیگر شعرهایم در عُمق شبهای دراز  

در ذهن شبپره بی پرواز

 نمی آید به گوش 

آی! ای بزرگان خواب و چموش 

مدتی ست که فریادم گشته خموش... 

دیرگاهی ست که می کوشم، نباشم هرگز 

ننویسم ،نخوانم،نسرایم هرگز 

اما نوشتن حیات قلم است  

گر بمیرد قلمم ،

سلاح سردم پس چیست؟ 

زین پس نگارنده خون و تاریخ ،پس کیست؟  

که نویسد ازین ظلمت دهر 

نویسد از قتل و سپر؟ 

روزنه ها را به گل بسته اند 

دُرنا و کلاغ همه پر بسته اند 

می دانم که در پس این روزهای  تاریک  

روزهای سیاه  نزدیک است نزدیک... 

می دانم که سلاح من قلم است 

بر دریای تنگنا و غم ،بلم است

 می دانم که آسمان نبارد جز خون  

این روزها خود آنانند، مغبون 

آب دریا گیرد دامن این نوح را 

آه سنگ گیرد سینه این کوه را