هزاران

دوستانی که به رنگ آبند و از جنس  حیات.

افق می گشایند در برابر چشمت،

بی ریا و یکدست .

جلوتر که می روی انگار دانه های دلشان را می بینی و ترانه پرواز را می شنوی.

از میان دو انگشتت ، واحه سبزی پیداست.

واحه سبز هزاردستان!

"شاید یک رویا باشد"

ساعت دو بعدازظهر رو نشون میداد.دلش غنج میزد: از زیر تور سفید صورت  امید رو دید زد!

-          وکیلم؟؟

-           بعله!

وسط جمعیت اتاق  عقد یکی صدا زد: عروس دیوونه س! امید تو هم دیوونه ای که داری می گیریش!

دخترک چشماشو باز کرد؛ سقف سفید بود، سفید سفید.

دو تا پرستار داشتن دست و پاهاشو به تخت میبستن و باهم حرف می زدن:

-  طفلکی! هیچ کس نمی آد دیدنش!

- هیچ کسو نداره! پسره ولش کرده و رفته.

- پدرو مادرش چی ؟

- یتیمه! الان  پنج ساله که آوردنش "روزبه".هر روز ساعت دو بعدازظهر میزنه به سرش.

                                                                         پایان                     

                                                                       28/10/87 

پی نوشت: این داستانک جز 10 نوشته اول  جشنواره داستانک نویسی هزار دستان  شد.

گره...

 

پی نوشت: من و تو به هم پیوسته ایم..... تا همیشه ام بمان

یادم آید...

من از راه پله ها  پرواز کردم                        سر درد و دلم را باز کردم

دو زانو من پایین جستم                              چشم از ترس مرگ ، سفت بستم

چنان افتادم من با کف دست                       که دنیا شد ستاره ، من شدم مست

خونی آمد و درد پیچید به پشتم                   حواسم رفت و مچاله شد مشتم

درین حین خاطرات خفته ، خاموش            چنین کردند قلبم ، یک باره مدهوش

به یادم آمد  روز تابستانی                          نگاهی دزدکی ، عشقی نهانی

لرزشهای دست و پیچش مو                       هراسان در پی زنگش به هر سو

اشکهای  بی بهانه و لوس  هر روز             آههای بی نشان  روح و جان سوز

آشتی و کافی شاپهای تاریک                      وصال یار بود انگاری  نزدیک :

چه زیبا گشته ای ! نازت بنازم                     که من خوش الحانترین مرد نیازم

چه خوش بود و شکر، آن روزگاران              طعمی دیگر داشت ،آن عطر بارن

آسمان آبیتر و آبیتر بود                                معشوق من  بر همه سر بود

گرم روری دل تنگم بگیرد                              باز هم از پله  پروازم بگیرد

جاده...

جاده انگار زیر چرخهای زبر زمان کشیده می شود.

من اما  درسایه تو و بر شانه ات آرمیده ام.

جاده تا انتها  در ورای زندگی ابرها ، در بستری از آسفالت سیاه پر سنگیریزه ،خفته است.

مقصد گاهی مه آلود و گاهی خورشیدوار می شود.

راه به آسمان می رسد و کناره ها لبریز خاک شور و تپه های بی فکرند. 

تر شدن پی در پی را می شناسم.

می دانم که در خلال این روزهای جاده ای ، چقدر مشعوفم! و از حیرت قلبم در میان بحبوحه احساس ، سیر می خندم!

می دانم که انتها خط خطی ست ومن  به شوق آغاز دل بسته ام!

شوقی کودکانه  مخلوطی از حس بادبادکی  در شبهای بلند مرداد.

درخت گوجه سبز

خوب می دانم که در همین حوالی مه آلود، چند خیابان آن سوتر، جایی که ساختمانهای دود مسلک کیپ تا کیپ از سرما به یکدیگر چسبیده اند؛درخت گوجه سبز آن خانه باز عجولانه و بی هوا شکوفه داده است. 

عجیب است که شکوفه های نازک بدن این وقت سال سردشان نمی شود. 

آن روزها پای درخت همیشه پر بود از حلقه های موی پیچ امین الدوله و توله گربه های برفی که در هم می خزیدند. 

آن سال پاییز، خانه را به چنارهای پُر آشیانه سپردیم و راهی شدیم؛ راهی دامن روشن شیب دار کوه بالاشهر؛ آنجا که ساختمانهای قدکشیده در باد ُ در سرازیری غریبی خفته اند. 

درخت گوجه سبز من ، با آن برگهای ظریف نئنویی هرگز از شکوفیدن خسته نمی شود ، شاید این بهار شکوفه ها از نو شدنی ۵۰ ساله خسته شوند.