جاده...

جاده انگار زیر چرخهای زبر زمان کشیده می شود.

من اما  درسایه تو و بر شانه ات آرمیده ام.

جاده تا انتها  در ورای زندگی ابرها ، در بستری از آسفالت سیاه پر سنگیریزه ،خفته است.

مقصد گاهی مه آلود و گاهی خورشیدوار می شود.

راه به آسمان می رسد و کناره ها لبریز خاک شور و تپه های بی فکرند. 

تر شدن پی در پی را می شناسم.

می دانم که در خلال این روزهای جاده ای ، چقدر مشعوفم! و از حیرت قلبم در میان بحبوحه احساس ، سیر می خندم!

می دانم که انتها خط خطی ست ومن  به شوق آغاز دل بسته ام!

شوقی کودکانه  مخلوطی از حس بادبادکی  در شبهای بلند مرداد.