درخت گوجه سبز

خوب می دانم که در همین حوالی مه آلود، چند خیابان آن سوتر، جایی که ساختمانهای دود مسلک کیپ تا کیپ از سرما به یکدیگر چسبیده اند؛درخت گوجه سبز آن خانه باز عجولانه و بی هوا شکوفه داده است. 

عجیب است که شکوفه های نازک بدن این وقت سال سردشان نمی شود. 

آن روزها پای درخت همیشه پر بود از حلقه های موی پیچ امین الدوله و توله گربه های برفی که در هم می خزیدند. 

آن سال پاییز، خانه را به چنارهای پُر آشیانه سپردیم و راهی شدیم؛ راهی دامن روشن شیب دار کوه بالاشهر؛ آنجا که ساختمانهای قدکشیده در باد ُ در سرازیری غریبی خفته اند. 

درخت گوجه سبز من ، با آن برگهای ظریف نئنویی هرگز از شکوفیدن خسته نمی شود ، شاید این بهار شکوفه ها از نو شدنی ۵۰ ساله خسته شوند.