یادم آید...

من از راه پله ها  پرواز کردم                        سر درد و دلم را باز کردم

دو زانو من پایین جستم                              چشم از ترس مرگ ، سفت بستم

چنان افتادم من با کف دست                       که دنیا شد ستاره ، من شدم مست

خونی آمد و درد پیچید به پشتم                   حواسم رفت و مچاله شد مشتم

درین حین خاطرات خفته ، خاموش            چنین کردند قلبم ، یک باره مدهوش

به یادم آمد  روز تابستانی                          نگاهی دزدکی ، عشقی نهانی

لرزشهای دست و پیچش مو                       هراسان در پی زنگش به هر سو

اشکهای  بی بهانه و لوس  هر روز             آههای بی نشان  روح و جان سوز

آشتی و کافی شاپهای تاریک                      وصال یار بود انگاری  نزدیک :

چه زیبا گشته ای ! نازت بنازم                     که من خوش الحانترین مرد نیازم

چه خوش بود و شکر، آن روزگاران              طعمی دیگر داشت ،آن عطر بارن

آسمان آبیتر و آبیتر بود                                معشوق من  بر همه سر بود

گرم روری دل تنگم بگیرد                              باز هم از پله  پروازم بگیرد