عاقبت قصه های کودکی( قسمت دوم)

 

خاله بچه می خواس چی کار؟                     میون حیوونای مکار!

رفتش پیش ننه سوسک                             گفت که شده مغزم پوک!

بچه رو انداخت پنهونی                               تو این واویلا و حیرونی

خونین و مالین اومد خونه                           موشه در کمین بهونه

فهمید ماجرا رو                                        باز بلند کرد صدا رو 

خاله سوسکه دیگه جونی نداش                    تو بدنش دیگه خونی نداش

یه گوشه سوراخ موش                               خوابید و رفت از هوش

صبح فردا موشه پشیمون                            با موهای پریشون 

رفت سروقت خاله تو پستو                           خواس بندازه روش پتو 

دید ای دل غافل سوسکه نیس                       خونش چکیده توی دیس 

رفت دنبال رد خون                                     دس به دهن و حیرون 

دید جنازه ش افتاده پای چاه                           صورتش نورانی عین ماه 

از بخت بدش یه زن خونه دار                        موقه ظرف شستن و حین کار 

دیده بود یه سوسک بی حال                           سوسکی چنین بزرگ ندیده بود هزار سال 

باپیف پاف دنبالش بود                                   آلت قتاله هم بالش بود 

سوسکه رو با سم کشته بود                          مرگو با پیف پاف نوشته بود 

دیگه پشیمونی سودی نداش                           سنگین بود نمیرفت جلو پاهاش 

هفته بعد خانومه یه تله گذاش                        نشس به کمین موشه با آقاش 

آقا موشه مست و خراب                               خمار پنیر و سراب 

گیر افتاد تو تله موش                                   شد از ترس اما بیهوش 

انداختنش تو کوچه                                      زیر گذر بازارچه 

از خواب که بلند شد                                    خودشو شناخت تند 

پاشد و خودشو تکوند                                   خاکارو از تنش پروند 

وختی می رفت یواش یواش                           یه سوسکی رو دید با باباش 

چه سوسک خوشگلی بود                             آخ!!! ملوس و تو دلی بود!!!    

                                 

همین الان نوشت:قصه های دیروز مثال زندگی امروز!!

عاقبت قصه های کودکی(قسمت اول)

حتمن قصه خاله سوسکه رو شنیدین                         یا اینکه فیلمشو رو نوارای بزرگ دیدین

خاله سوسکه ای که رفته بود همدون                        تا ببره دل از رمضون

میون راه به آقا موشه رسید                                  موشه تا اونو دید دلش پرید

ناز خاله سوسکه رو خیلی کشید                             به خوابش چنین سوسک خوشگلی ندید

خاله هم با هزار امید شد زنش                              لذت عشق گرفت تمام بدنش

تو عروسی  از پیاز لباسی ساخت                          نرد عشقو به موشه دوبله باخت

تو سوراخ موش زندگی خوب بودش                      همه چی بود به دل و مرادش

اما یه روز یه چیزی دید                                     پشت سوراخ موش یه نگاه هیزی دید

یه موش سیاه گنده و زشت                                با نگاه زبر و پلشت

واستاده بود نیگا می کرد                                   هی چشاشو مث وزغ وا می کرد

یه دفه آقا موشه سر رسید                                 سوسکه رو چش تو چش گندهه دید

خاله رو کشید به کتک                                       شیکس ظرفا رو تک تک

با دمش زد تو سر سوسک                                  شاخکاشو شیکس تک و توک

از فرداش درو به رو سوسکه بس                       شک کرد به هرچی بود و هس!

تموم شد عشقولانه هاشون                                رفت به هوا صداشون

موشه شبا دیر می اومد                                    دیگه گشنه نبود، سیر می اومد
                                                                    

بعضی وقتا پنیر می برد بیرون                            سوسکه بود حیرون ، گریون

یه شب سوسکه اعتراض کرد                             نوای جدایی ساز کرد

موشه گرفت شاخکاشو                                      کند تموم موهاشو

دست و پای سوسک شیکست                              چونکه موش بود مست مست!

دیگه زندگی سیاه بود                                      آخه یه بچه ای هم تو راه بود

ادامه دارد....

می توان...

می توان زندگی را ساز کرد

می توان تا اوج هور پرواز کرد

می توان در خواب سبز دیده ها

همچو سنجاقکی  بی ادعا

برای برکه ها  هم ناز کرد

                                                             

سبزترین ها...

دیشب ، در میان آلبومهای قدیمی ، و تصاویر کهنه و غبار گرفته به عکس روزهای سبز و صورتی می رسم:

در حصاری از جنس جنگل ، در کوهپایه های برفی تهران ، قلبهایی بودند که بی بهانه می تپیدند. و قاصدکهایی بودند که بی بهانه از شاخه جدا می شدند.

"شیدا" یادت می آید که تو به قصدی لطیف پله ها را 2 تا یکی می کردی و به سویم می دویدی؟ و من از بالای پنجره های بعداز ظهر پاییزی دولا می شدم تا آن رهگذر سایه بلند را ببینم: رهگذری با چشمانی فراخ و به غمگینی صبح؟!

"لیلی" ! بودی ؟ خبر داری که  مقصود شعرهای شبانه تو 2 سال بعد ابری شد و  به سوی خدایش  پرواز کرد؟‌

"خزان" می دانستی  دلدار انگلیسی مآب تو ، آنکه روزهای برفی ، پیپ به دست ، کنار شاخه های خشک و بی آب یاسهای بنفش، به انتظارت چشم سرخ می کرد ، به همان کسی پیوست که انگشت نما بود و تجربه ای تلخ از  جدایی  را باخود یدک می کشید؟ می دانی که تا مرز آن سوی آبها رفته اند؟

آموزگار مان را یادت هست؟‌ آنکه قلبش را" بنفشه" ای  شکفته به لطافت  پنبه ای عطر باران ، به یغما برده بود؟آخرش چه شد؟ اصلا" شد  یا نشد؟

درس؟؟ تن صندلی های پایه بلند میز دار؟ نقششان را  در ذهنت تراش داده ای؟ یادت هست شعار روزانه  روی بدنش  می کندی؟

من تمام آن روزهای  نمناک آغشته  به  دلهره های عسل را به خاطر سپرده ام و هزاران بار از یاد برده ام!‌

تنها این خاطره است که...

 کلیشه ای شد!‌

یاد...

یاد دستهای تو بخیر...

چه باشکوه برف انگشتانم را در میان آفتاب می فشردی .

من سرکش و مغرور می گفتم: من هم می توانم  آن سنگ بزرگ را بلند کنم. ببین ... می توانم...

  تو گرم می خندیدی: دستهای تو کوچکند و من با یک دست دو مشت ترد و کوچک  تو را خرد می کنم. 

                                            

...

این روزها چقدر از دستهای تو دورم.

 آرزوهایم  یک به یک  از نوک انگشتانم بیرون می ریزد و دست تو نیست تا کاسه  شود .

دست تو نیست تا شتاب گریزم را به هنگام  قهر هاله شود.

من امشب چشمهایم را در دستکش زمستانی تو جا گذاشته ام.

یاد دستانت بخیر....

قانون همیشگی ها

فلرتیشیا: بالاخره من چی کار کنم؟ باید برگردم لی لی پوت!تموم برنامه های ناخدا اسماج رو هم که ضبط کردیم! سریال کارتون تموم شد رفت! تکلیف منو روشن کن!

گالیور: ببین فلرتیشیا ! تو خیلی زیبا و ملوس و دوست داشتنی هستی. اما اونقدر کوچیکی که ....

فلرتیشیا: که چی؟ که نمی تونی منو ببینی؟ باید حتما" با یکی که هم قد و قواره خودت باشه زندگی کنی؟ 

                   

گالیور: نه! اینطوری فکر نکن!‌من دوست دارم! اما... ما نمی تونیم... نمی تونیم...

فلرتیشیا: حرف آخرو بزن! من احمق رو بگو که یه کارتون منتظرت موندم تا .... دیگه نمی خوامت!‌

گالیور: آخه تو خیلی کوچیکی!

فلرتیشیا: به تو نمی خورم ؟نه؟ می دونی چیه؟تو هم خیلی بزرگی! اونقده بزرگ که بعضی وقتا جلوی نور و آفتابو می گیری!

اونقده بزرگی که شبا وقتی سایه تو رو زمین زیر نور مهتاب می بینم ، وحشت ورم می داره و فکر می کنم غول چراغ علی بابا

اومده سراغم! از همون اول هم ما به هم نمی خوردیم! برا همیشه خداحافظ!

گالیور: ..... ! هق! هق!

سمبل یک مرگ

می توان عشق را تعمیر کرد

                                 می توان یک برگ را تخدیر کرد

می توان در نوبهار آرزو

                                   در ورای برزخ  بی انتها

سمبل یک  مرگ را تفسیر کرد  

 

همین الان نوشت: در صحراهای نیجریه ، در میان برهوتی از خاک تفته و مذاب ، اسکلتهای مادری کوچک اندام  به همراه 2 کودکش کشف شد که روی بستری از گل به خواب ابدی رفته اند. در تصویر 2 کودک دستان خود را به سوی بدن مادر دراز کرده اند.

زنبورک...

زنبورکی کارگر مسلکم که شفیره فروردین را شکافته ام و آفتابگردان پوش شده ام.

صبحها با طلوع به دشت می روم و با خواب ناز خورشید به کندو باز می گردم.سبد آرزوهای من به اندازه گلبرگ پیری در همین حوالی ست. 

بامدادان در کندو شیرینم به حرفهای

سرباز پیر گوش سپردم .گفتم که آرزویم نوشیدن شهد سیب سرخی ست که عطر آن از دوردستها پرهایم را مست می کند.

و ملخی خوش تراش و رنگین بال هر لحظه با قهقهه هایش پیراهن وسوسه رهایی از کندو را بر تنم می پوشاند.گفتم که امید من سرک کشیدن از پشت باغی ست که بوی یاس می دهد ، یاس بنفش!گفتم که تن من پر از آهنگ رفتن است. 

سر باز پیر با زهر خندی می گفت:امروز از پشت پرچین آرزو که رد می شوی دعا کن که آفتاب فردا را ببینی زنبورک!اجل روی همین گلبرگ پیر شبنم می نوشد.

پ.ن: عمر زنبورهای کارگر فقط 5 هفته س و زندگیشون سراسر کار ه و کاره و آرزو...

تغییر اسم آسمونم

چن وقتی بود که می خواستم اسم وبلاگم رو عوض کنم ، اما کلمه جالبی پیدا نمی کردم.

حکمت اسم " آسمان غمگین است" اینه که من هر چقدر غمگینتر باشم ، بهتر می تونم بنویسم و انواع و اقسام موضوعات مختلف

به ذهنم هجوم می آرن.هفته پیش که تصمیم گرفتم  ، اسم وبلاگ رو شادتر کنم می خواست به جای غمگین بزارم " سنگین" ، اما بعد پشیمون شدم چون سنگین شدن هم یعنی بارش و بارون و غمگینی! من اکثر اوقات شادم . مگر موقعهایی که موضوع حادی پیش بیاد. اما  غمگین بودن هم برای خودش عالمی داره. به خاطر همین  به پیشنهاد دوستان ، اسم وبلاگ رو عوض کردم و به جای غمگین ، "رنگین" گذاشتم  تا هم هموزن غمگین باشه و هم معنی شاد و عمیقی رو نشون بده. به نظر من  رنگین یعنی شاد ی و غم با هم و  فکر می کنم رنگهای شاد تو دنیا از رنگهای سیاه و تیره بیشترن. اینجا آسمون منه و خیلی دوسش دارم!

ممنون از اینکه پیشنهاد دادین تا اسم وبلاگمو تغییر بدم!

چمخاله...

این روزها حس می کنم ، قلبم را در میان رگبرگهای سبز چمخاله  جا گذاشته ام.جایی که زمین به کوه می رسد و کوه به آسمان می رود.

جایی که ابرها بالشی از امیدند و تو از گذر شبتابها روی پوست خنک شب ، مسخ می شوی. لحظه ای حسرت گذر این دقایق بر تو چیره می شود و تو

می دوی تا لحظه ها  نرسند و باز مسافر شهر آهن نشوی! ریه هایت از عطر مخمل جنگل مست می شوند،

بوی غریب خاک خیس ذهنت را می پوشاند و آرزوی داشتن کلبه ای شفاف از جنس بلوط ، در میان بیدهای آویخته  تو را در بر می گیرد!

             

آسمان پر آواز پر اردکهایی ست که از مرداب به پرواز رسیده اند .

دریا می نوازد و تو در خواب باران با موجها ی آبی خیز بر می داری. و ...

 تو هرگز نمی دانی که این همه کینه از دود را از کجا آورده ای!

نوستالژی همیشگی زندگی من!

 

بعدن نوشت: بدون شرح!

بازگشت

من باز می گردم، با دستانی پر و پیاله ای از مخلوط  آفتاب و آسمان.

فصل جدید را با باد زمزمه خواهم کرد و شبها از شوق بازگشتنم لبریز خواهم شد. می روم تا دهان تلخم ، مزه

بودن بگیرد. بودن تا فردا و تا همیشه. دیرگاهی بود که در روزمرگیهای بی مصرف این آسمان کبود ، عادتهای شیرین را گم کرده بودم. پس باز می گردم تا زنده شوم.

این بار بازگشت من به اندازه تمام شوق پیوند ، بزرگ و باز است.

تخت

در میان تخت پیچیدم و پشت سیم گفتم: دوستت می دارم...

گفت: هرگز! میان عادت من و تو پیوندی نخواهد رست!

حال جاده ها و فرسنگها از آن سایه های شوم  گذشته است. و من در میان آغوش آبی تو روی همان تخت آرمیده ام.گیتار فرسوده به طاق خشکیده. تخت همان تخت است و سقف همان.  

بیچاره ذهن این تخت که لبریز از واگسستگی ست. 

آغوش تو ایمن و آسوده است و مرا از وابستگی ها به اوج خواب سپید می برد: خوابی سپیدتر از عطر گل بهارنارنج و فراموشی عمیق و گنگ .

تجربه واقعی روحم

دیشب وقتی رفتم به خواب                         وقتی سایه ها شدن سراب

یه درو دیدم که پشتش نور                          می زد چشممو و بود خیلی دور

پریدم و خواستم درو ببندم                          خواستم باز تو رویاهام بخندم

اما نشد ، من نتونستم                                من موندم و شونه های خسته م

یه دفه شدم مث یه برگ                            رفتم انگار تا سراپرده مرگ

از تونلی سفید و باریک                              رد شدم و دیدم نوری نزدیک

تموم موهام رو باد برد                               لرز تموم تنمو خورد

یه دفه مور مورم شد                                یه هاله نور دورم شد

لباس سفید داشتم به تن                           یه پیراهن از جنس خود من

به سوی نور رفتم من پیش                        هوای خنک زد پوستمو نیش

گلوم شد مث کویر                                     از آب خنک سیر سیر

یه حس مث عطر گل یاس                        اومد تو تنم دور از هر هراس

اون شب من ازون دنیا برگشتم                  دیدم تموم فیلم سرگذشتم

وقتی اومدم به خودم                                تازه شناخیتم تار و پودم

                                      

     غلتیدم روی تختم                             کش دادم بدن سرد و لَختم

تا آخر همون روز                                    رنگ پریده بود هنوز

انگاری روح نبود توی تنم                        بی حس بود تمام بدنم

من دیدم مرگمو به چشم                      جدا شدن روح از خود جسم

 اون تجربه عالی بود                             یه لحظه ش مث سالی بود! 

پ.ن: این تجربه سال پیش همین موقعها مو به مو برام اتفاق افتاده . بعدش تا یه روز انگاری خودم نبودم و روح به تن نداشتم.گیج و بی حس بودم.

نبش قلب...

امشب که قلبم را می شکافم ، در لحظه ای گیج و اندوهناک تو را  به خاک سرد خاطرات می سپارم. بر مزارت بوته کاجی معصوم می کارم تا عطر کاج تو را به یاد به خواب این دنیا بیندازد.

تو در عمق سرد خاک چه می کنی؟ سلولهایت زخمی نمی شوند؟ آب نمی خواهند؟ اصلا" تو تشنه می شوی؟ ماتم بر لب ماسیده من اشک خون را کم کمک مزه مزه می کنم.

                                    

و تو در میان برهوت قاب عکسی از جنس درخت ، لبخندی کش دار می زنی. لبخندت باز می شود و صدای قهقهه ات در گوشم زنگ می زند: تو به اشکهای شور مزه ام هم می خندی!

پ.ن: این شعر مخاطب خاص نداشت ، فقط یه حس بود!

دخترک...

غم سرخ روی برگی از جنس غروب  سر می خورد.

دخترکی باریک بدن ُ تلوتلو خوران  با سگی ریز نقش ، در انتهای سکوت تاریک کوچه با قدمهایی تند و ریز ، پوست خنک شب را می شکافد.

و من خیره در رقص چشمان سادهء  پاییز ، به موسیقی باران تکیه می دهم.

صبح فردا عینک نخواهم زد! می خواهم که چشمانم از طلای نیلوفری آسمان پر رنگ شود.

آدمک (۲)

کودکش می پیچید از تشنگی                   از غم بی مهری و سرگشتگی 

فرو افتاد قطره اشکی ز چشم آدمک            چون دید تب خیس آن کودک 

آدمک چشمی نداشت تا بریزد اشک            ادمک قلبی نداشت تا باشد بر رشک 

چشم آدمک همه تار و شیشه بود               سرش عاری از هر فکر و هر اندیشه بود 

آدمک آدم نبود یک جسم بود                     آدمک صورت نبود  یک چشم بود 

آدمک قلبی نداشت تا خیر کند                   آدمک پایی نداشت تا سیر کند 

ناله آن کودک بیمار چون                            به هوا می خواست و کفار چون 

بودند همه غرق غرور                               غرق شادی و طرب. کفر و سرور 

آدمک فریاد زد فریاد زد                              در شب این خانه ها بیداد زد 

تمام مردمان آن دیار                                 هر دم دشمن و هردم یار 

به خلوت زن راهی یافتند                           کودک او را در تنهایی چاهی یافتند 

هر کسی هراسان به سویی می دوید         هیچ کس اما آدمک را ندید 

ادمک در پس پرده های ذهن بود                  آدمک وجدان بود یک اذن بود 

                        با خودش گفت: خوش به حال آدمک !!! 

نیستم انسان و چون انسان بُدم                در دنیا و  آخر حیران بُدم  

همه بر خود آمدند و شرمسار                     دیدند گناهان خود چون بیشمار  

اما پشیمانی دیگر چه سود؟                       چه کس غم می خورد؟ چه دیر است زود!

آدمک خندید و رفت                                   از پس این پرده ها تابید و رفت 

آدمک کرد رسوا مردمان میگسار                  آدمک رفت و فنا شد آن دیار 

                                          پایان

آدمک (۱)

آدمک خندید و رفت                          از پس بی پرده ها تابید و رفت

آدمک بود و نبود                             از پس آسمانهای کبود

سر برآورد و شکفت                       راز هستیش با کسی اما نگفت

آدمک جانی نداشت                         اما پای در دنیایی گذاشت

گز در و دیوارش همه رنگ             می بارید و مردمانش همه بودند از سنگ

آدمک آرام و خموش                       خزید در دیواری و استاد به گوش

کودکی خسته ز رسم روزگار           داشت به لب همواره ذکر کردگار

رمقی در دستهای مادرش                 نمانده بود و همسرش

رفته به جنگ غولهای کبود              اشک و آه را دیگر چه سود؟

پدر جان می داد و این مردمان          هرگز به خیری نبدند روان

مادر و کودک را می آزردند             بر پشت بامشان گل می کوفتند 

زنان معرکه هر روز ظهر              پشت مادر می گفتند کفر

که این زن تنها چون فریبای خموش    برد از سر مردانمان عقل و هوش

ازو و کودکش بر حذر باشید حذر       تا نیندازند مردان بر رخ او یک نظر  

زن می آشفت و گشت خونین جگر      از نامردمیها می کوفت سر

پ.ن: کلا از پستای طولانی خوشم نمی آد برای همین این شعر رو تقطیع کردم.

من و گذشته ها

وقتی به عقب برمی گردم ، می بینم برای خیلی چیزای گذشته ها دلم تنگ شده. من یه روزگاری تیچر زبان بودم.اوایل کارم یعنی سال 80 -82  هم به بچه ها تدریس می کردم هم به بزرگسالا. این عکس متعلق به همون دورانه : زمستون سال 82 .، با بچه های موسسه. همه کلاس پنجمی بودن و 2 سال بود که باهام کلاس داشتن:

فاطمه تپل و مهربون و درس خون: این دختر یکی از بهترین و شادترین شبای عمرمو بهم هدیه کرد از پدرش  بلیط کنسرت محمد اصفهانی  رو برای من و خانواده م گرفت . اونشب برفی به من و خانواده م خیلی خوش گذشت.

گلزار شیطون وبلا و درس خون: با شعرای عاشقانه ش هر دفه منو مستفیض می کرد.

نیوشا شیطون و پرحرف و باهوش: درس نمی خوند و همیشه از دستش عاصی بود چون تکلیفاشو انجام نمی داد.

اون یکی که به من چسبیده و گوله برف دستشه اسمشو یادم نمی آد اما خیلی مهربون و شیطون بود.

مادرش دم به دقیقه مدرسه بود و ازم می خواست  بچلونمش تا درس بخونه اما من که دلم نمی اومد!

یه فاطمه دیگه : خیلی در خورد فرورفته و درس نخون بود: از زبان متنفر بود اما کلاس و بچه ها رو دوس داشت.

الان دیگه همه این دخترا بزرگ شدن! خانوم شدن! می دونم! میون اون برف با این فسقلیا من چه برف بازی کردم.نیوشا یه گوله برف زد توصورتم ! (یه کم روش به من باز شده بود) گلزار به پالتوم آویزون  بود و قربون صدقه می رفت.

سال بعد دیگه هیچ کدومشون رو ندیدم .همه ازون مدرسه رفتن و دیگه من کلاس بچه ها رو نگرفتم.

وقتی بهشون فکر می کنم می بینم چقدر دلم براشون تنگ شده !‌ چقدر من از اون دوران دورم.اون روزای خوب کجا رفتند؟؟الان از همه چی راضیم اما  یه نقطه به نام گذشته تو زندگیم خالیه! انگاری یه چیزی کمه.

آدم نباید با گذشته ها زندگی کنه اما  بدون گذشته هم نمی شه زندگی کرد. این 7 سالی که تدریس می کردم پر خاطره از شاگردای جور واجورمه . شاگردایی که اونقدر پررنگ بودن که شده بودن جزیی از زندگیم.جزیی از

تاریخ و قاموس گذشته من.

خیلی دلم می خواد برگردم به اون دوران. دورانی که پر بود از خاطره!

 

بعدا" نوشت: شاید دیگه اعصاب تدریس رو نداشته باشم  اما هروقت روحم به تلاطم روزمره می افته، نقبی به گذشته ها آرومم می کنه.خوشحالم که هیچوقت حسرت گذشته ها رو نمی خورم و از اون فقط یه خاطره پر رنگ برام مونده.خوشحالم.....!

تو اگر...

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی ، همت کن و بگو ماهی ها حوضشان بی آب است.

....                                                                  "شاعر آب از اهالی کاشان"

و من تفته تر از کویر م . امید به بارانش بسته ام.