آدمک (۲)

کودکش می پیچید از تشنگی                   از غم بی مهری و سرگشتگی 

فرو افتاد قطره اشکی ز چشم آدمک            چون دید تب خیس آن کودک 

آدمک چشمی نداشت تا بریزد اشک            ادمک قلبی نداشت تا باشد بر رشک 

چشم آدمک همه تار و شیشه بود               سرش عاری از هر فکر و هر اندیشه بود 

آدمک آدم نبود یک جسم بود                     آدمک صورت نبود  یک چشم بود 

آدمک قلبی نداشت تا خیر کند                   آدمک پایی نداشت تا سیر کند 

ناله آن کودک بیمار چون                            به هوا می خواست و کفار چون 

بودند همه غرق غرور                               غرق شادی و طرب. کفر و سرور 

آدمک فریاد زد فریاد زد                              در شب این خانه ها بیداد زد 

تمام مردمان آن دیار                                 هر دم دشمن و هردم یار 

به خلوت زن راهی یافتند                           کودک او را در تنهایی چاهی یافتند 

هر کسی هراسان به سویی می دوید         هیچ کس اما آدمک را ندید 

ادمک در پس پرده های ذهن بود                  آدمک وجدان بود یک اذن بود 

                        با خودش گفت: خوش به حال آدمک !!! 

نیستم انسان و چون انسان بُدم                در دنیا و  آخر حیران بُدم  

همه بر خود آمدند و شرمسار                     دیدند گناهان خود چون بیشمار  

اما پشیمانی دیگر چه سود؟                       چه کس غم می خورد؟ چه دیر است زود!

آدمک خندید و رفت                                   از پس این پرده ها تابید و رفت 

آدمک کرد رسوا مردمان میگسار                  آدمک رفت و فنا شد آن دیار 

                                          پایان