چمخاله...

این روزها حس می کنم ، قلبم را در میان رگبرگهای سبز چمخاله  جا گذاشته ام.جایی که زمین به کوه می رسد و کوه به آسمان می رود.

جایی که ابرها بالشی از امیدند و تو از گذر شبتابها روی پوست خنک شب ، مسخ می شوی. لحظه ای حسرت گذر این دقایق بر تو چیره می شود و تو

می دوی تا لحظه ها  نرسند و باز مسافر شهر آهن نشوی! ریه هایت از عطر مخمل جنگل مست می شوند،

بوی غریب خاک خیس ذهنت را می پوشاند و آرزوی داشتن کلبه ای شفاف از جنس بلوط ، در میان بیدهای آویخته  تو را در بر می گیرد!

             

آسمان پر آواز پر اردکهایی ست که از مرداب به پرواز رسیده اند .

دریا می نوازد و تو در خواب باران با موجها ی آبی خیز بر می داری. و ...

 تو هرگز نمی دانی که این همه کینه از دود را از کجا آورده ای!