بارش...

من با خاک خوب سرزمین پرچینهای عادت یکرنگم و این حس یکرنگی لحظه ای از ذهن خواب آلودم دور نمی شود.

از رنگها بیزارم و رنگ خاک روشنترین نقطه تجسم ابدیت و زندگی من است.

ابرهای ظهر عمیق بارشند و من با روحی چند لایه در عمق خاک ، پی ریشه ام می گردم.

قیر شب سرد به پایم آویخته است و  بالهای احتزاز را قیچی می کند. طلوع باران در چشمان

<او>ست و ریشه هایم پا گرفته در غبار ملکوت.

بندهای زمینی ام را بشارت پرواز می دهم. از تمارض جسم خاک می گریزم و پرواز می کنم تا

عمق آشیانه . تا آنجا که محو می شوم در سبزی خوابش؛ برمی خیزد ، لبخند می زند و من

در عطر رهایی ثانیه ها غرق می شوم ، تا خود لبخندش می شکفم.

من رهسپار خلوت <خدا> می شوم.