چشمهایت... ردپای عشق

چشمهایت را دوست می دارم ....

چشمهای تو مرا به دامان لحظه های داغ تابستان کودکیم می برد: ایمن  صاف و آرام.

نگاهت را دوست می دارم ُ نگاه تونور شب سلولهای مرده ء روح من است.

لبخندت  را دوست می دارم که لبخند تو صبور ُ شفاف و مواج است.

با چشمانت نگاهم می کنی و لبخندت در آیینه چشمانت می خندد.

من می شکفم: زیر آفتاب نگاه شبانه ات. به رنگ دریا می شوم و به لبخندت می آویزم.

تو را با پرده ء اشکهایم قاب می گیرم.

گرمای انگشتانت ُ لرزان دستان مرا می جوید.

و من ... خورشید وار در گرمای وجودت خاکستر می شوم.

لباس من از نسج صبح و برف و خورشید است و تو...

بر سینه ام رشته ای از یاس می آویزی : عطر من اتاقک شفاف سرنوشت را دل انگیز می کند.

دراین لحظهء مرگ اندود کشاکش زمان من و تو یگانه نقطه سبز این کویر تشنه کامیم.

لحظه ای کوتاه عاشقانه های زمزمه وارت درون صدای هلهله ء شادی دستها گم می شود.

باران سپید می بارد : باران نقل و شکوفه های سبز زیستن.

ای دیر آشنای صمیمی تر از پیراهن

ای همیشه مسافر نزدیکتر تا من

من و تو به هم پیوسته ایم    :

 تا همیشه ام بمان!       

          { پیوندمان مبارک }