آسمان رنگین است
باز من شوق نوشتن دارم .... باز من جرات خواندن دارم..... از بابت هر آنکه تورا می خواند..... باز من نرگسی به دامن دارم...آسمان رنگین است
باز من شوق نوشتن دارم .... باز من جرات خواندن دارم..... از بابت هر آنکه تورا می خواند..... باز من نرگسی به دامن دارم...این درخت...
می دانستی که این درخت ،خاطره است؟
نوشتم نامت را بر پوست ترش...
نوشتی مرا بر دست و دلش...
حال درخت برجا مانده است
در گذر سالهای سخت فرسوده است...
باز می نویسمت بر باد...
تا گذرد باز از دردودل درخت آباد...
دوستت دارم...
به وسعت کلیشه جمله دوستت دارم ،دوستت می دارم.
پست پارازیت!!
آخه این چه وضعشه؟؟
طرف خودش سی سال پیش انقلاب کرده!پدرش در اومده!۳ تا برادرش تو جنگ کشته شدن!!(شهید شدن!!!)
حالام پسرشو ۴۰ روزه گرفتن و نمی گن مرده یا زنده س!انقده چزوندنش و سرگردونش کردن که از انقلاب کردنش پشیمون شده!
نسل سوخته به همین می گن!!
نوستالژی
خوب و عزیزی ایران زیبا پاینده باشی ، ای خانه ما
من دوست هستم با شهرهایت با کوه و دشتت،با نهرهایت
خورشید زیبا یک بار دیگر تابیده از تو ال... اکبر
در هر کجایت خون شهیدان پیوسته جاری ست ای خاک ایران
در کوی و کوچه ،در شهرهایت روییده لاله،جانم فدایت
جانم فدایت... جانم فدایت...
ایران زیبا ....جانم فدایت....
بی سازم!
دیگر شعرهایم در عُمق شبهای دراز
در ذهن شبپره بی پرواز
نمی آید به گوش
آی! ای بزرگان خواب و چموش
مدتی ست که فریادم گشته خموش...
دیرگاهی ست که می کوشم، نباشم هرگز
ننویسم ،نخوانم،نسرایم هرگز
اما نوشتن حیات قلم است
گر بمیرد قلمم ،
سلاح سردم پس چیست؟
زین پس نگارنده خون و تاریخ ،پس کیست؟
که نویسد ازین ظلمت دهر
نویسد از قتل و سپر؟
روزنه ها را به گل بسته اند
دُرنا و کلاغ همه پر بسته اند
می دانم که در پس این روزهای تاریک
روزهای سیاه نزدیک است نزدیک... 
می دانم که سلاح من قلم است
بر دریای تنگنا و غم ،بلم است
می دانم که آسمان نبارد جز خون
این روزها خود آنانند، مغبون
آب دریا گیرد دامن این نوح را
آه سنگ گیرد سینه این کوه را
جای یک ابر...
این روزها به دور از هیاهوی سفیدگرا ها و سبزنشین ها ، در کوچه باغ خاطره پرسه می زنم...
سخت می نویسم دیگر...انگار نوشتن من هم داغ شده است و زیر سایه زمان ذوب می شود...
دستهایم مرطوب و زبانم گس می شود... چرخ می خورم ...چرخ... آن پایین عده ای خود را گم کرده اند و دهانهایشان در غریو های بی مایه تکه تکه می شود...
نمی دانم چه خواهد شد؟رنگ آبی می زنم بر بالاپوش سبکم... که نشانگر هیچ است و هیچ کس مرا به خاطر رنگم ریشخند نخواهد کرد...
گوشه ای از آسمان ابری ست و آن بالاتر جای یک ابر خالی ست... من از آسمان کم شده ام..
.
شاید...
سرم بر سینه ات... ناخودآگاه می هراسم از صدای تپش قلب..
می دانستی که من جرات ایستادن ندارم هرگز...؟
قهر...
می دانی که قهرت رویای نیمه شبهای بهاری را به ابتذال می کشاند؟
قهر که می کنی موسیقی قلب تنها می مانند و برگهای دستانم در انتظار آغوشت ،نروییده ،می خشکند...
می دانی اگر نگاه غریبه شود،من تا به آخر نیستم؟می دانی که کفشهای انتظار چقدر تنگ است؟تاول زده است پاهایم در حضور شبهای صبوری...
پژواک قهر تو خاموشیدن آفتاب است و انجماد ستاره های بی نشان...
من قهر نمی خواهم.. من گل واژه آشتی چشمان همیشه پررنگ و سیاهت را می طلبم...
ترکهای سقف را می شمارم تا وصلیدن تو... دیوار اتاقم از یاد تصویرهای پررنگ تو خسته است...
من تا به کی باید بند بند انگشتانم را تا 27 بشمارم و دوباره برگردم تا شب؟
خیس- نوشتم را نمی بینی؟من امشب خیس نخواندم که پیاله محبت خالی ست..نه!
خواستم بدانی که:
من بی نفس ،نفس کشیدن، هرگز نخواهم ...
غریق...
آب می گذرد از فرق سرم...
فرو می روم کم کم...
قطره های شور سُرند روی گیسوانم و بازیگوش در بینی ام می نشینند...
آن بالا آبی ست... آبی تر از هُرم نفسهای گرم تو، پیش از شیرجه در رود... دندانهایم سمفونی می زنند و بعد یخ نزده روی هم می غلتند...
پرنده ای معصوم روی پوست سرم سوار و وزنش چون کوهی مرا به وجود ناموجودی هُل می دهد...
همه چیز آویخته است...ریه ها غوطه ور در ظهر آفتابی رود ... دستم چنگ می شود... خدا صدایم می کند...
و بعد حُباب است و حُباب...
...
چند درخت آنطرفتر،من آنجا به تخته سنگی گیر کرده ام و شنهای ظریف و ترسو از صورتم می گریزند... تو خیمه زده ای بر من، دمروُ... ناله می کنی... من..؟ انگار سالهااست که خندیده ام... بُلند بُلند...
هزاران
دوستانی که به رنگ آبند و از جنس حیات.
افق می گشایند در برابر چشمت،
بی ریا و یکدست .
جلوتر که می روی انگار دانه های دلشان را می بینی و ترانه پرواز را می شنوی.
از میان دو انگشتت ، واحه سبزی پیداست.
واحه سبز هزاردستان!
"شاید یک رویا باشد"
ساعت دو بعدازظهر رو نشون میداد.دلش غنج میزد: از زیر تور سفید صورت امید رو دید زد!
- وکیلم؟؟
- بعله!
وسط جمعیت اتاق عقد یکی صدا زد: عروس دیوونه س! امید تو هم دیوونه ای که داری می گیریش!
دخترک چشماشو باز کرد؛ سقف سفید بود، سفید سفید.
دو تا پرستار داشتن دست و پاهاشو به تخت میبستن و باهم حرف می زدن:
- طفلکی! هیچ کس نمی آد دیدنش!
- هیچ کسو نداره! پسره ولش کرده و رفته.
- پدرو مادرش چی ؟
- یتیمه! الان پنج ساله که آوردنش "روزبه".هر روز ساعت دو بعدازظهر میزنه به سرش.
پایان
28/10/87
پی نوشت: این داستانک جز 10 نوشته اول جشنواره داستانک نویسی هزار دستان شد.
یادم آید...
من از راه پله ها پرواز کردم سر درد و دلم را باز کردم
دو زانو من پایین جستم چشم از ترس مرگ ، سفت بستم
چنان افتادم من با کف دست که دنیا شد ستاره ، من شدم مست
خونی آمد و درد پیچید به پشتم حواسم رفت و مچاله شد مشتم
درین حین خاطرات خفته ، خاموش چنین کردند قلبم ، یک باره مدهوش
به یادم آمد روز تابستانی نگاهی دزدکی ، عشقی نهانی
لرزشهای دست و پیچش مو هراسان در پی زنگش به هر سو
اشکهای بی بهانه و لوس هر روز آههای بی نشان روح و جان سوز
آشتی و کافی شاپهای تاریک وصال یار بود انگاری نزدیک :
چه زیبا گشته ای ! نازت بنازم که من خوش الحانترین مرد نیازم
چه خوش بود و شکر، آن روزگاران طعمی دیگر داشت ،آن عطر بارن
آسمان آبیتر و آبیتر بود معشوق من بر همه سر بود
گرم روری دل تنگم بگیرد باز هم از پله پروازم بگیرد
چشمان تو...
دیرگاهی ست که یک جفت یاکریم خاکستری بالای پنجره ام جا خوش کرده اند. گوشهای من هم هر روز صبح زود، در میان کبودی آسمان، با صدای آنها پر می شود.
چقدر این دو مرا به یاد چشمان پیر تو می اندازند!
به یاد تابستانهای داغ کودکیم در پیچ کوچه هایی مملو از عطر برنج.
زنگ...
از گذشته ها کسی زنگ می زند سینه حس تو را چنگ می زند
آن کس با مشت گره کرده ، کور کور
به چینی حست سنگ می زند
یاد خاطره ات در جای جای ذهن
دوباره گیج است، منگ می زند
کودک درون تو بدخواب و ویران
به جان عقلت ، ونگ می زند
غریبه ای با قلم موی باران
خواب پوچ تو را رنگ می زند
قلب تو چون غزالی در بند
در سینه ات ، تنگ می زند
هنوز پس از رفتن سالها
یک پای قضیه لنگ می زند
حس تو با منطقت دوباره
انگار آهنگ جنگ می زند
این حس خراب جانسوز
انگار شوخ و شنگ می زند
گر گوش دهی به این حس تلخ
در آخر بر تو داغ ننگ می زند
بی خیال شو ! چشم را ببند
بگذار تا می خواهد ، ونگ بزند
.........
اما باز یک جای قضیه
تاریک است ، لنگ می زند
چون از گذشته ها کسی.......
...........
به شدت شاعر شده ام...
چقدر بزرگ ماندن سخت است!
نه اینکه عادت به کوچکی کرده باشم نه! از سیاستها ، چهره های بی رنگ و نگاههای دزدانه را دیگر تاب نمی آورم.
ازینکه هر رنگی پشت به خورشید بی نور است و رو به خورشید ، با تشعشعش چشمها را کور می کند ،بیزارم.
پی نوشت:این روزهای سرد به شدت شاعر شده ام!
جمعه های ۳ شنبه ای
شنبه ء خواب آلود که به زور خود را از هفته بالا می کشد ، بی صبرانه 3 شنبه ها را در تقویم انتظارم قاب می گیرم ، آخر ایستای لحظه است و زمان در میان هفته اش خمیازه می کشد. من نیز خمیازه کشان به ته مانده سیگار تلخ روزهای سرد می اندیشم:
چند جمعه تا پایان راه باقی ست؟چند برف تا پایان سرما بر چهره زمین یخ می بندد؟ چند آدم برفی ذوب خواهد شد؟چند یلدا شب می شود و کش می آید؟
یلدای من چه خواهد شد؟
امسال من یاد یلدا را با تو با کلاف آرامش بافتنی می کنم و یخ حوضچه ماه را با مشتهای رنگ شده ام خواهم شکست.
باز جمعه شکسته است و من به انتظار 3 شنبه ها خمیازه هایم را چرت می زنم!
بی خبر...
من می دانم که تو همواره مرا می خوانی
و تو هرگز ندانی که من می دانم که مرا می خوانی
پس تو ای بی خبر از ذهن شلوغ
همان به که بر راز دلم نادانی!
پی نوشت: شاید که در خماری دوبله هم وامانی!!!
آسوده تر...
آسوده تر از خیال باران هیچ نیست!
گویند زاییده رعد است
شوید عدم را ز دل ، 
رویاتر ازین گناه خواب آلوده ء من ،
فریباتر ازین هق هق ابرها هیچ نیست!
پی نوشت: گویند نتوان داشت آسوده خیالی امروز! 
سبزترین ها...
دیشب ، در میان آلبومهای قدیمی ، و تصاویر کهنه و غبار گرفته به عکس روزهای سبز و صورتی می رسم:
در حصاری از جنس جنگل ، در کوهپایه های برفی تهران ، قلبهایی بودند که بی بهانه می تپیدند. و قاصدکهایی بودند که بی بهانه از شاخه جدا می شدند.
"شیدا" یادت می آید که تو به قصدی لطیف پله ها را 2 تا یکی می کردی و به سویم می دویدی؟ و من از بالای پنجره های بعداز ظهر پاییزی دولا می شدم تا آن رهگذر سایه بلند را ببینم: رهگذری با چشمانی فراخ و به غمگینی صبح؟!
"لیلی" ! بودی ؟ خبر داری که مقصود شعرهای شبانه تو 2 سال بعد ابری شد و به سوی خدایش پرواز کرد؟
"خزان" می دانستی دلدار انگلیسی مآب تو ، آنکه روزهای برفی ، پیپ به دست ، کنار شاخه های خشک و بی آب یاسهای بنفش، به انتظارت چشم سرخ می کرد ، به همان کسی پیوست که انگشت نما بود و تجربه ای تلخ از جدایی را باخود یدک می کشید؟ می دانی که تا مرز آن سوی آبها رفته اند؟
آموزگار مان را یادت هست؟ آنکه قلبش را" بنفشه" ای شکفته به لطافت پنبه ای عطر باران ، به یغما برده بود؟آخرش چه شد؟ اصلا" شد یا نشد؟
درس؟؟ تن صندلی های پایه بلند میز دار؟ نقششان را در ذهنت تراش داده ای؟ یادت هست شعار روزانه روی بدنش می کندی؟
من تمام آن روزهای نمناک آغشته به دلهره های عسل را به خاطر سپرده ام و هزاران بار از یاد برده ام!
تنها این خاطره است که...
کلیشه ای شد!