خاطره ای به یاد ماندنی...

دوس دارم اون لحظات رو تمام و کمال تو این وبلاگ هم ثبت کنم...لحظات جشن بانوان برتر وبلاگ نویس پرشین بلاگ در آمفی تئاتر ...

لحظاتی پر ازشور و پیدا کردن ویولت نازنیم که خیلی دوست داشتم از پاهای ظریفش عکس بگیرم،و گیلاسی که نیومد...زیپ و زیگزاک بامزه سبز پوش...بهاره رهنمای شاد و شنگول و شیطون...

هفتم آبان ماه 88 ،یکی از پر شورترین روزهای زندگی من بود و اینکه نویسنده های 100 وبلاگ برتر ایران اونجا جمع بودند...

لوحم تقدیرم رو خیلی دوست دارم...چون نماد بودن و وجود عشق من به نوشتنه و هر بار که نگاهش می کنم،دلم مملو از آینده و شور می شه...

اسم  اون یکی وبلاگمو که برنده این لوح شده رو با اجازه تون از  روش پاک کردم،خوانندگان عزیزی که دوست دارن اسمش رو بدونن،اگر بشناسمشون و لینک داشته باشن،تو کامنت خصوصی بهشون خواهم گفت...

شاد باشید تا همیشه...