رقص مست

آفتاب می سٌرد  در پشت غروب... 

 می کشد پیش از خواب انگشتان استخوانی و سرخش را بر سرم ...شانه می زنم گیسوانم  را در پس حس ترم... 

تا بیایی و بگیری در بًرًم...

حال ایستاده ام در نقطه اوج گلدان یاس روی دریچه شب... 

سرک می کشم تا ته کوچه را غرقه به تب... 

تا این غروب هزارن بار تا به کمر پایین آمده ام، آمدنت ...  

تو می آیی خنده در چشم،با پرتقالهای بازیگوش در دست...  

من تا به آخر پله را می رقصم سرمست... 

 فاصله کم می شود با بوسه ای از جنس انار... 

می شویم چشم خود را در نگاههای خمار... 

من می پرسم:

مگر در اوج تابستان پرتقالی هم هست؟  

تو می گویی: 

آری! 

 تا تو میرقصی،تابستان, زمستانی هم هست...