تراوشات فرار

بالا می پرم تا مو به خورشید بسایم. 

عاشقانه های من روی تن عور کاغذ رنگی، طلایی می شود. 

باز من خواب دیده ام.خواب آفتابک را. و باز کابوس شبهای بلند آذر رهایم نمی کند. 

خورشید را برای ستاره ها بهانه می کنم و آنها یک دل سیر به قصه ام می خندند: 

تو که همه شب دید ه ای ، چه صحبت از خورشید و آفتابگردان می کنی. 

دلم باز شده  و طره های نور از آن بیرون می ریزد. سعی می کنم گذر سایه های بی شکل را نگاه نکنم. سعی می کنم نشمرم که تا زمستان آن سال چند برف راه است. 

...

بی ربط شده ام، می دانم!