شال...

شالگردنت مچاله در مشت من تاب می خورد.

 صبحگاه عطر  آن را به مشام می کشم. بوی مویرگهای خنک گردنت  ، در سطر سطر بینی ام می نشیند و تا فراسوی سقف جمجمه ام  خود را بالا می کشد .

به تصویرت خیره می شوم:   

دوربینی در لا به لای آواز سبز جنگلهای خزر  ، من و تو را  در  خلال لحظه ای ناب ؛ تاب نیاورده و  پُر صدا خندیده است : چیک!

تو در کنار من ایستاده ای: منعطف و  فاتح!

چشمان من در میان  چارچوبی فراتر از  آهنگ زمان  می خندد. و دستان تو به انحنای پهلوی من آویخته است.

شالگردنت هنوز تاب می خورد ، در میان انگشتانم ؛  

تمام سلولهایم روی چهارخانه های آبی و قرمز و سفید آن بکوب  ، می رقصند.