سرریز می شود...

  فکر می کردم ، غمی که تو در چشمانم کاشته ای ، ابدی ست.  

اشکی که تو در سلولهایم نشانده ای ، پاک نشدنی ست.  

زهری که تو در نگاهم پاشیده ای ، ماندنی تر از ذهن ریشه ها ست. 

 فکر می کردم ، تلخی شعر من ، تقدیمی از شبهای بی مثال پاییز است و در پس آن خورشید را در  

 مشت فشردن! انگار دستهای من در فراسوی مرز خواب هم ، به جشن گیلاسها نمی رسید .        

           

چند روزی است که توبره ای از ماه و  صندلهایی از جنس نرگس بافته ام.

من تمام روزهای بی نفس پرکلاغی را پاره پاره کرده ام.دیروز پاهایم را در جویبار کاشتم تا خزه ها در میان ناخنهایم بازی کنند.

 چشمهایم را که در آیینه آب نگاه می کردم:  

غم از پلکهایم سرریز شده بود! 

.................... اینبار شاید پروانه پرست شدم!