تخت

در میان تخت پیچیدم و پشت سیم گفتم: دوستت می دارم...

گفت: هرگز! میان عادت من و تو پیوندی نخواهد رست!

حال جاده ها و فرسنگها از آن سایه های شوم  گذشته است. و من در میان آغوش آبی تو روی همان تخت آرمیده ام.گیتار فرسوده به طاق خشکیده. تخت همان تخت است و سقف همان.  

بیچاره ذهن این تخت که لبریز از واگسستگی ست. 

آغوش تو ایمن و آسوده است و مرا از وابستگی ها به اوج خواب سپید می برد: خوابی سپیدتر از عطر گل بهارنارنج و فراموشی عمیق و گنگ .