نبش قلب...

امشب که قلبم را می شکافم ، در لحظه ای گیج و اندوهناک تو را  به خاک سرد خاطرات می سپارم. بر مزارت بوته کاجی معصوم می کارم تا عطر کاج تو را به یاد به خواب این دنیا بیندازد.

تو در عمق سرد خاک چه می کنی؟ سلولهایت زخمی نمی شوند؟ آب نمی خواهند؟ اصلا" تو تشنه می شوی؟ ماتم بر لب ماسیده من اشک خون را کم کمک مزه مزه می کنم.

                                    

و تو در میان برهوت قاب عکسی از جنس درخت ، لبخندی کش دار می زنی. لبخندت باز می شود و صدای قهقهه ات در گوشم زنگ می زند: تو به اشکهای شور مزه ام هم می خندی!

پ.ن: این شعر مخاطب خاص نداشت ، فقط یه حس بود!