آدمک (۱)

آدمک خندید و رفت                          از پس بی پرده ها تابید و رفت

آدمک بود و نبود                             از پس آسمانهای کبود

سر برآورد و شکفت                       راز هستیش با کسی اما نگفت

آدمک جانی نداشت                         اما پای در دنیایی گذاشت

گز در و دیوارش همه رنگ             می بارید و مردمانش همه بودند از سنگ

آدمک آرام و خموش                       خزید در دیواری و استاد به گوش

کودکی خسته ز رسم روزگار           داشت به لب همواره ذکر کردگار

رمقی در دستهای مادرش                 نمانده بود و همسرش

رفته به جنگ غولهای کبود              اشک و آه را دیگر چه سود؟

پدر جان می داد و این مردمان          هرگز به خیری نبدند روان

مادر و کودک را می آزردند             بر پشت بامشان گل می کوفتند 

زنان معرکه هر روز ظهر              پشت مادر می گفتند کفر

که این زن تنها چون فریبای خموش    برد از سر مردانمان عقل و هوش

ازو و کودکش بر حذر باشید حذر       تا نیندازند مردان بر رخ او یک نظر  

زن می آشفت و گشت خونین جگر      از نامردمیها می کوفت سر

پ.ن: کلا از پستای طولانی خوشم نمی آد برای همین این شعر رو تقطیع کردم.