مسیل عشق (قسمت دوم)

رفت تو خونه بی تعارف                           چشمای جوون از بی خوابی کرده بود پف

روشی یه لحظه هم درنگ نکرد                      یه لحظه هم وقتو تنگ نکرد

؛ آخه تو رو چه به من؟                                چرا می خوای بشی رفیق من؟

جوون نگفت هیچ و سر به زیر                       سرا پا گوش بود و مجبور به سکوتی ناگزیر

انگار با اون دیدار عاشقتر شده بود                 از دیدار معشوق مث گلی پر پر شده بود

روشی هر چی که دوس داشت آورد به دهان      حرفهایی که سخت آید به بیان

دختره پس از اون رفت و در و بست   پر از باد غرور ‏ مست مست

از اون روز به بعد کسی جوونو ندید                   روشی از دیدنش برداشت امید

انگاری روشی هم واله شده بود                        خونین جگر مثل لاله شده بود

تو پارک اون روز با همه بود                            با همه بود اما دلش اونجا نبود

تموم پارکوبا چشماش خورد                           از گشتنش اما سودی نبرد

جوون شده بود یه قطره آب                            تو دل گرما ‏ مث یه سراب

روشی دستش به جایی بند نبود                     دنیا دیگه به کامش قند نبود

سعی کرد فراموشش کنه                              مث یه شعله تو باد خاموشش کنه

پهن کرد یه شب سجاده رو                            پوشید اون چادر ساده رو

رو به خدا دستاشو دراز کرد                              تو آسمونا انگاری پرواز کرد

دیروقت مامانش خواب آلودُ در زد                از دیدن روشی چادر به سر ‏‏ ‏خواب از سزش پر زد

صورتش ساده ء ساده بود                          بدون آرایشهای رنگی و هر افاده بود

فرداش افتاد عینکش تو جوب                  ؛ عاشقم ؛ رو کند رو یه تکه چوب

موبایلشو خاموش کرد تا همیشه                     تا دیگه دوس پسرش مزاحمش نشه

بارون زد و موهاش شد خیس خیس               دیگه از اون موهای سیخ سیخی خبری نیس

تا میدون جیحون که رسید                           نفس از تو سینه ش پر کشید

یه دفه جوونو دید اونور جوی آب                مث یه رویا توی تب خواب

اشکی از چشمای قشنگش چکید                 دست کمک جوونو اما ندید

جوون اون طرف ‏ زل زده به آب                  دستشو جلو آورد بی قرار و تاب

؛ بیا اینور جوی عزیز من                           فاصله رو بشکن ای نغمه شورانگیز من؛

قلب روشی لرزید و فکر کرد                       نام خدا رو زیر لب ذکر کرد

تا حالا به عمرش اینجاها نیومده بود           نمی دونست چطوری از قیطریه تا اونجا رو دویده بود؟

باوراش همه دود شده و به هوا رفته بود      نمی فهمید قلبش تا کجاها ُ‏ چرا رفته بود؟

گذاشت دستشو تو دستای جوون               انگاری راهش پیدا کرده بود نشون

پرواز کرد از اونور نهر                                 دیگه فرقی نداشت چه بالا چه پایین شهر

وقتی می پرید ‏ دیگه پاک شده بود            عاری از هر فکر هوسناک شده بود

وقتی می پرید دیگه اون روشی نبود           دیگه نمی شد از قهقه های بلندُ‏‏ کبود

وقتی می رفت دیگه اسیر نبود                   از راز و نیاز با خدا که سیر نبود

وقتی پرید چشماش یه دفه باز شد              انگاری دوباره زندگیش آغاز شد

حس پرواز اومد توی تنش                           لذت عشق گرفت تمام بدنش

وقتی پرید شست از همه چیز دست              بود اینبار از عشق مست مست

وقتی پرید

ازگذشته ها آخرین تکه رو همراهش نداشت       آخه اونور جوی دو تا کفشاشو هم جا گذاشت....

                                    پایان

پ.ن:ممنون از همه دوستای عزیز و با صفای خودم که همیشه با نظراتشون منو محظوظ می کنن.

….