کودکی...

زمان چه زود گذشته ها را به قاب عکس کهنه تبعید می کند.

ما چه سخت بزرگ می شویم و کودکی چه آسان در افقهای دور دست  ، لا به لای دفترچه های مشق به خواب فراموشی می رود.

آن روزها رفتند ؛ روزهای سکوت و بی گناه کودکی... روزهای آب و آیینه . روزهایی که عطر پونه های سبز عصرهای بهاری اشتهای روحم را برمی انگیخت و من چشمان از مشق شب خمارم را به ساقه ء دستان مادربزرگ می سپردم تا سفره ء قسمت را با تربچه های براق  ترد ، آذین بندد..

گل خنده های پدربزرگ را از پشت فضای شیشه  ای باغچه می بلعیدم.

تنها دغدغه آن روزهایم نمره های 16 بود و ساختن درناهای کاغذی. دنیای من به اندازه حجم نیمکت  بود و آموزگار بزرگترین تجسم ذهنم. به سرود باران می پیوستم و آهسته آهسته یاسهای بنفش را با سوزن به سرنوشتم  وصله می کردم.

نوجوانی را  مزه مزه کردم و به بزرگسالی رسیدم و  دیشب کودکی ام را به خواب دیدم : من و کودکی ام پروانه به دست در آن سوی افقهای شفق انگیز به فرداها  می شتافتیم.

من به عادت بزرگسالانم  اما... به تازگی کودک شده ام.

 من ... تمام کودکیم را می خواهم که از این مردمان بزرگسال خسته و خواب بیزارم.