دل قوی دار...

خیلی وقتا ما آدما در خود فرو رفته و تلخ می شیم. این ذات آدمیه که گاهی به غار تنهاییش پناه ببره و با خودش چند وقتی خلوت کنه. اما همیشه در خود فرورفتگی دوای درد  نیست!  تو این دنیا هیچ کس دلش واسه کسی نمی سوزه. آدما همه به فکر خودشونن. اگر ما همیشه به خودمون سخت بگیریم و  واسه مسایل  بی ارزشی  بشینیم و چند روز از روزای خوب و آفتابی خدا رو  برای خودمون سیاه و  پوچ بکنیم ، عمرمون به باد می ره.  ما باید قوی باشیم تا  اگر روزی فلک و سرنوشت به ما ضربه زد ، بتونیم  دوباره از جامون بلند شیم و سرنوشت رو از نو بسازیم.  این جمله " شکست مقدمه پیروزیه" ممکنه خیلی کلیشه شده باشه اما عین حقیقته!

گریه و زاری بر مزار آرزوها هیچ سود و فاییده ای به حالمون نداره. تلخ بودن همیشه خوب نیست. چون ما  اونقدر وقت برای زیستن نداریم که نیمیش به  عزاداری برای آرزوهامون و در  حسرتی تلخ سپری بشه.

هر کس مسوول شکست خودشه. اگر شکستیم ، خودمون موجبش بودیم و شاید این  سرنوشته. نقش  گلیم بخت آدما با همدیگه فرق می کنه. مال یکی رو طلایی بافتن ، برای اون یکی سبز و مال دیگری خاکستری.افکار خودمون هم تو این نقش ،مطمئنن دخیله. اگه همیشه دنیا رو خاکستری ببینیم ، الیافهای  این گلیم خاکستری می شن. اگه آروم و امیدوار باشیم ، گلیم بختمون آبی می شه.

امید خیلی  زیباست و این آرزوست که امیدها رو می سازه.آرزو هیچوقت دروغ نیست و ذهن رو تسکین می ده.

"به قول دکتر آزمندیان تو هر چیز رو که از خدا و کائنات بخوای ، چند وقت بعد همون رو با همون برچسب و مارک بهت تحویل می دن. این فکر ماست که زندگی رو می سازه."

شکست همیشه بد نیست.  شکستها خیلی از نقاط ضعفمون رو نمایان می کنه  تا  روز بعد و جای دیگه این نقاط رو یا از بین ببریم یا  به نقاط  قوت تبدیلشون کنیم. تا دلتون بخواد شکست و ناراحتی زیاده. مهم اینه که آدم ضعیف نباشه و بتونه  خودش رو از گرداب  غم و ناامیدی بیرون بکشه.مهم اینه که نزاریم دیگرون با دیدن ضعف ما زیر پا لهمون کنن و از کنارمون بگذرن. مهم اینه که آدم بقیه رو به خاطر شکست خودش محکوم و سرزنش نکنه.کنج عزلت نشینه . قلبش رو باز کنه و دلش رو دریا.یادمون باشه که دریا هیچوقت به هیچ سیاهی آلوده نمی شه و همیشه دریا می مونه.

باید رشد کرد و شکوفا شد

باید خورشید را پذیرا شد

باید غم راسیاه کرد

باید خاطرات تلخ را تباه کرد