عاشق بی ادعا….( قسمت اول)

 

یه چند روزیه که چند تا مطلب تو زهنمه و نمی دونم کدوم رو بیارم رو کاغذ . بر حسب شرایط موجود می خوام یه داستان کوتاه رو که مدتهاست تو ذهنم می لوله ، و خیلی وقت پیش نوشتمش بنویسم تو وبم.

شمس ساده ساده بود.نه جامه گران قیمت می پوشید نه از خوراکیهای الوان می خورد.ساده می گشت و ساده می پوشید و ساده زندگی می کرد. پسر وزیر حاکم بود ، قامت بلند و درشت اندام .چشمهاش مثل شب سیاه بود و موهای مواجش به دست باد شانه می شد.شعر می گفت اما پنهانی. هیچ گاه دوست نداشت در مدح حاکم شعر بگوید و مثل دور وبری های وی چاپلوسی و چرب زبانی بکند . پدر که وزیر بود بر عکس پسر لباسهای فاخر می پوشید و در قصرش همیشه انواع خدم و حشم در حال رفت و آمد بودند.او از دست پسر درویش صفتش به تنگ آمده بود و در هر مجلسی که از پسر سوال می کردند ، مدام طفره می رفت و خودش را به نشنیدن می زد!برای او و درباریان ننگ بالاتر از این نبود که پسر وزیر درویش عارف مسلک باشد و به کشورداری و جهان گشایی بی میل. شمس که نام خود را به شبلی تغییر داده بود، 16 سالی بود که شعر می گفت و می نوشت.اما کسی خبر نداشت و اوهم هرگز جار نمی زد که من شاعرم. آن زمان مردم آن سرزمین شاعر پیشگی را نوعی حسن و هنر می دانستند و شاعران همیشه نزد آنها گرامی و عزیزبودند. .اما شبلی فقط برای دل سوخته خودش شعر می گفت. روی پوست و کرباس و کاغذ غزلهای عاشقانه اش را می نوشت و در پستوی آشپزخانه قصر پدر پنهان می کرد.انگیزه شعرهایش یک دل دیوانه و سوخته بود که از دوران نوجوانی به دختر حاکم داده بود. روزها هر سوار غریبه ای که به تاخت وارد قصر حاکم می شد دل شبلی فرو می ریخت و فکر می کرد باز خواستگاری برای  ماه لقا دختر حاکم آمده است و او باید آرزوی عشقش را به گور ببرد. ماه لقا مثل تمام دخترهای دیگر حاکم قصه های آن زمان زیبا و فتان بود. از هنر هم چیزی کم نداشت اما کمی سر به هوا و کم هوش بود. و از نگاههای عاشق شبلی که هر از چند گاهی پدرش را به اجبار تا قصر همراهی می کرد چیزی دستگیرش نمی شد. او فقط دنبال یک شوهر دهن پر کن  و ثروتمند بود تا بتواند از حصارهای تنهایی قصر سبز رها شود و زندگیش رنگ تازه ای به خود بگیرد.

اواخر بهار مرد تاجر و ثروتمندی با پسر خوش سیما یش برای دست بوسی و پیشکش هدایایی هنگفت وارد قصر حاکم شدند. از قضا سیروان پسر تاجر شاعری چیره دست بود. وی از زمانیکه دل به دختری عرب داده بود و پدرش از ازدواجشان مانع شده بود به شعر و شاعری روی آورده بود. در همان چند روز اول اقامت در قصر آنقدر مدح حاکم و دخترش را با شعر گفت و گفت تا ماه لقا را شیفته کرد. جارزنان همه جا جار زدند که تاجر و شاعری به نام وارد شهر شده و خواهان دختر حاکم ماه لقا ست.

...چند روز بعد شبلی سخت بیمار شد و حکیم قصر از در مانش  عاجز ماند. شب عروسی ماه لقا و سیروان شبلی با تن تبدارش از آن دیار کوچید  و به صحرا گریخت. ۷ شبانه روز عروسی و پایکوبی بود . کسی حتی یادی هم از شبلی ساده ء درویش مسلک نکرد. پدرش پس از ۷ روز سپاهی را برای یافتنش به مناطق و شهرهای اطراف فرستاد. اما آنها پس از ۳ هفته جستجو  ناامید باز گشتند.

...حاکم که شیفته شعر و شاعری شده بود و از داشتن چنین دامادی به خود می بالید به سیروان پیشنهاد کرد که در کنار قصر سبزش قصری بسازد و در همان دیار ماندگار شود. سیروان با خوشوقتی پذیرفت و پس از ۲ سال معماران به نامی که از مملکتهای دور برای همکاری به آن سرزمین دعوت شده بودند ؛  قصری زیبا بنا کردند و زن و شوهر جوان با خوشحالی بسیار زندگی خود را در آن آغاز نمودند......                    

  ( ادامه دارد)

بر گرفته از نوشته خودم ...

۳/۳/۸۷