یاد...

یاد دستهای تو بخیر...

چه باشکوه برف انگشتانم را در میان آفتاب می فشردی .

من سرکش و مغرور می گفتم: من هم می توانم  آن سنگ بزرگ را بلند کنم. ببین ... می توانم...

  تو گرم می خندیدی: دستهای تو کوچکند و من با یک دست دو مشت ترد و کوچک  تو را خرد می کنم. 

                                            

...

این روزها چقدر از دستهای تو دورم.

 آرزوهایم  یک به یک  از نوک انگشتانم بیرون می ریزد و دست تو نیست تا کاسه  شود .

دست تو نیست تا شتاب گریزم را به هنگام  قهر هاله شود.

من امشب چشمهایم را در دستکش زمستانی تو جا گذاشته ام.

یاد دستانت بخیر....

نوستالژی همیشگی زندگی من!

 

بعدن نوشت: بدون شرح!

دخترک...

غم سرخ روی برگی از جنس غروب  سر می خورد.

دخترکی باریک بدن ُ تلوتلو خوران  با سگی ریز نقش ، در انتهای سکوت تاریک کوچه با قدمهایی تند و ریز ، پوست خنک شب را می شکافد.

و من خیره در رقص چشمان سادهء  پاییز ، به موسیقی باران تکیه می دهم.

صبح فردا عینک نخواهم زد! می خواهم که چشمانم از طلای نیلوفری آسمان پر رنگ شود.

خواب تو ...

درین وهم خواب آلود خیال  و در میان صورتکهای مات و رهگذر ، به هنگام  گرگ و میش آسمان، تو را به خواب دیدم.

خواب دیدم من در میان آغوش تو ،  به سوی نور، جاده های سیاه را می کاوم . موهایت بلند و تنت قامت بسته در جریان نسیم بو د و من آویخته به پیراهنت ، لحظه ها را با خنده هایم رج می زدم.

چه خوب بود آن دوران کوتاه و رویا انگیز پیوستن . خواب خوب سبز من با تبر صدای زنگ

مزاحمی شبانه از هم گسیخت و تلنگر نبودن تو چشمهایم را به باران غم کشاند.

 من  خیس از بامدادان به اشتیاق دوباره دیدن رویای تو  در بالین سردم  لولیدم و به انتظار

دوباره بودنت چشمهایم را مچاله کردم.

من خواب دیده ام              خواب یک سراب دیده ام

من نور دیده ام                 تو را به صد شور دیده ام

....                                       ....

سوار ...

می آید سواری سفید پوش از افق مغرب پریده رنگ                

می شود سینه ام از خاطرات دور جوانی سخت تنگ

یاد دستانش بسان ساقه ای سبز است درون ذهن سوزان من                                       

دیدگانش چون ستاره غمناک ُ زیر اشکهای چون باران من

زنبقی دارد سرخ به مقیاس بی اندازه ء عشق

لبخندش رمز آلود ُ اما فصل پر آوازه ء عشق

چهره اش پرمهر ُ بر لبش آهنگ شباب

لبریز از احساس ُ خدایا بیدارم یا که خواب؟

آسمان نیمه ابری و هوا لبریز قاصدک است

آواز روح من بسان خنده ء مستانه یک کودک است

زمان می گذرد ُ من نیز می گذرمُ آری وقت گذر است

اتفاقی بایدُ شاید این خواب تباه خیس مجالی دگر است

می شوند محو تمام آن قاصدها و سواربالا بلند

می تپد دل زین رویای نیمروز چون غزالی در بند

آفتاب رخت بر می بندد از صحنه تلخ پاییز

شب و خورشید در شبق خونفامند در ستیز

می شوم اندک اندک هشیار از ین خواب خراب

می شوم نرم نرمک پیر در آغاز راه شباب

ایزداُ هجرت سوار خواب مرا بازگشتی نیز هست؟

در پی چون پیوندی کوتاه سرگذشتی نیز هست؟

               از لا به لای دست نوشته ها درتاریخ  ۲۷ مهر ماه سال ۸۰

سایه ...

سایه ام را دوست می دارم.به آفتاب سپرده ام همیشه بتابد تا تصویر خلاق تن را روی دیوار ذهن قاب بگیرم.

به مهتاب سپرده ام در وقت مرگ خورشید ،سراپا  نور باشد و با سایه ام در آمیزد.

به ستاره سپرده ام که در شبانگاهان خاکستری خورشیدی کند  تا سایه ام همه رقص باشد.

سایه ام با من می خندد، می گرید و بر تخت چوبیم آرام می گیرد. سایه من می نویسد ؛ با قلمی درشت در دست.

گاهی که دلم می گیرد و از خود فرسنگها دورم و با خود نیستم ، نزدیک می شود و ثانیه های بودنم را

 می شمارد.

سایه ام را دوست می دارم چون همیشه با من است: خنده و گریه اش را نمی بینم چون روح من

است.

وقتی می گریم ، خم می شود و گاهی که می خندم ، می لرزد. اما نمی دانم چرا از من می گریزد؟

هرگاه که به سویش می شتابم ،

دور می شود و هر گاه از او می گریزم ، آرام آرام از پیم می آید.

سایه من شبح سرگردان دل من است. هماره می ماند اما هرگز به من نمی پیوندد  و در دور دستها با آواز شمع می رقصد.

و تو به سایه ام می مانی ؛ یکدست و صبور. همیشه هستی و هرگزدر من یکی نمی شوی...

 "  دوستت می دارم"

من دلم می شکند...

دیرگاهی ست که دلم می شکند

                                                          من دلم از همه دنیا می شکند

از زمین ، از هوا می شکند

                                                       من از بی وفا دلم می شکند

از ترنم بربال صدا می شکند

قلب من از جنس شیشه نیست   اما چه آسان می شکند

                                                      از این و از آن می شکند

من دلم از دوستان می شکند

                                                     از طعم گس تا بستان می شکند

من دلم از مهر و مهتاب

                                                  از اشکی که نمی آرد تاب

دلم از چشمها می شکند

                                               از بغض آن روزها می شکند

من دلم از روزگار می شکند

                                                  از حکمت کردگار می شکند

من دلم از همراهی غم می شکند

                                               از همه ، از زیاد، از کم می شکند

من دلم از شعر تو می شکند

                                            از وهم آوازنو می شکند

من از نظرها دلم می شکند

                                          از طوفان رهگذرها  دلم می شکند

من از حسزت دلم می شکند

                                       از لفظ لعنت دلم می شکند

من از عادت باختن می شکنم

                                         از باز ساختن می شکنم

کاهی دلم از همه کسم ، می شکند

                                        گاهی نیز از هم نفسم ، می شکند

از  داغ تابستان  می شکند

                                        از خزان بی فغان می شکند

من دلم از تاریکی شب ، می شکند

                                              از انتظار غرقه به تب  ، می شکند

از چهره های نزار می شکند

                                             بر گور و بر مزار می شکند

دل من از یاران می شکند

                                           از صدای باران می شکند

از سپیدار بی بار می شکند

                                            از اندوهی بیشمار می شکند

من دلم از آیینه ها می شکند

                                         از غبار کینه ها می شکند

از نم افسوسها می شکند

                                        از خواب فانوسها می شکند

من از نثر شاعرانه ات می شکنم

                                        از اشک بی بهانه ات می شکنم

من از سختی قلب شیشه ات می شکنم

                                         از باران دیده ات می شکنم

" گاهی من نیز می شکند "

                                        کاهی قفس تن نیز می شکند

سبزی چشم تو....

سبزی چشم تو دریای خیال

پلک بگشا که به چشمان تو دریابم باز

مزرع سبز تمنایم را

ای تو چشمانت سبز

در من این سبزی هزیان از توست

سبزی چشم تو تخدیرم کرد

حاصل مزرعه سوخته برگم از توست

زندگی از تو و مرگم از توست

سیل سیال نگاه سبزت

همه بنیان وجودم را ویرانه کنانمی کاود

من به چشمان خیال انگیزت معتادم

و در این راه تباه

عاقبت هستی خود را دادم.

خواب...

خواب رویای فراموشیهاست

               خواب را دریابم

که در آن دولت خاموشیهاست!

                                حمید مصدق

عادت می کنیم....

به همه چیز عادت می کنیم! به نفرت ... به زحمت ... به رحمت عادت می کنیم.

به زندگی .. به مردگی ... به جنون ... به دیوانگی ... عادت می کنیم.

من به تو عادت می کنم. تو به من عادت می کنی....

من به حسرت عادت می کنم . تو به عادت ُ عادت می کنی.

من به خواب عادت می کنم ... تو به سراب عادت می کنی.

شعرگونه های من همه زاییده عادتن... و حرفهای سخت تو زاییده طبیعتن

ما به ماه عادت می کنیم...  به آه عادت می کنیم.

ما به نور عادت می کنیم... به ماهی در میان تور عادت می کنیم.

ما به جور عادت می کنیم.... به عاشقانه های دور عادت می کنیم.

ما به سنگ عادت می کنیم... به دست تنگ عادت می کنیم.

ما به نار عادت می کنیم ... به آوای غم تار عادت می کنیم.

به غم عادت می کنیم... به زیادی به کم عادت می کنیم.

من به شرم عادت می کنم... تو به رخ گرم عادت می کنی.

من به آن عادت می کنم....    تو به این عادت می کنی.

من به تنهایی عادت می کنم.... تو به آشنایی عادت می کنی.

من به اشک عادت می کنم...... تو به گریه رشک عادت می کنی.

من به شک عادت می کنم.... تو به تاختن تک عادت می کنی.

من به جدایی عادت می کنم..... تو به بی پروایی عادت می کنی.

من به رفتن عادت می کنم.... تو به گسستن عادت می کنی.

ما عادت می کنیم ُ عادت می کنیم. به رفتن عادت می کنیم.... به حس باختن عادت

 می کنیم.....

................................

یسنا…

یسنا…

پدر:‎‏ یسنی ‏ پاشو غذای پارمیدا رو بده! دختر بلند می شه! بلند قامت و گندمگون. چهره ش هنوز از مرز 18 سالگی نگذشته. وقتی پدر صداش کرد ‏تو فکر مادرش بود.طفلی مادرش 35 ساله ش رو در عرض 1 شب از دست داده بود: تورم رگهای مغزی بعدش هم خونریزی داخلی و بعد هم تمام! یسنی هیچ کس رو نداشت. پدر که هم جوون بود و هم خوش تیپ و دنبال کارای خودش. بعد 2 سال که از مرگ مادرش می گذشت همه چیز عادی شده بود. مادربزرگ هم که یه سر داشت و هزار سودا! نمی تونست خودشو جمع و جور کنه و یکی باید به دوا دکتر اون می رسید. پارمیدا 5 – 6 ساله بود . در خود فرو رفته و داغون. از مرگ مادر به این طرف بیشتر تو خودش رفته بود و کم حرفتر شده بود. شب مرگ مادر داشت تو حیاط دوچرخه بازی می کرد.هیچ کس دلش نیومد واقعیت رو بهش بگه. حالا دیگه مادرش یسنی بود.

یسنی شام خواهر کوچکشو داد و دوباره لب تخت چوبی غبار گرفته به فکر فرو رفت: دغدغه هلای زندگیش تو سر 18سالش جا نمی شدن؛ پدرش ‏‎ پارمیدا امیر… ! امیر؟؟!!! وااای!! اگه بابا بفهمه! منو می کشه! 3 ماه پیش چه بلایی به سرم اومد! چقدر احمق بودم ! به چه آدم پستی اعتماد کردم! الان دقیقاً 3 ماهه نه موبایلشو جواب می ده نه تو مغازه پیداش می شه! معلوم نیس کدوم گوری رفته؟خدا کنه مرده باشه! ایشا لا…. خدا انتقاممو ازش بگیره! قطرات درشت اشک از چشمای روشنش سرازیر شدن. چقدر عاشق امیر بود. چقدر الکی بهش اعتماد کرده بود! حالا اگه کسی می فهمید قصه یسنی می شد عبرت این و اون. نمی دونست چرا اون اتفاق افتاد و چرا یه آدم تونسته بود با یه دختر بی مادر و محتاج محبت و عشق این کار رو بکنه؟ تصویر امیر تو ذهنش چند تیکه شد خرد شد و به زمین ریخت.

فردا با محمد قرار داشت. محمد تازه نفس بود و نجیب و سر به راه! پسر خاله شیما دختر همسایه بود. 1 ماه و نیم بود که سر و کلش تو زندگی یسنی پیدا شده بود. می دونست یسنی مادر نداره. اما در مورد ماجرای امیر….. نه!

چند بار هم جسته گریخته به یسنی پیشنهاد داده بود تا با خانواده های هم بیشتر آشنا شن. اما یسنی می ترسید اگه کار به ازدواج بکشه همه چی از هم بپاشه.باید قبل از اینکه محمد خودش می فهمید همه چیز رو بهش می گفت. یا رومی روم یا زنگی زنگ! نمی تونست یه جوون 24 – 25 ساله رو علاف خودش کنه بعدش هم وابستگی بعد از 6 ماه جدایی و بعد هم یه ضربه مهلک دیگه! نمی شد! باید تمومش می کرد. فردا ساعت 5 محمد رو می دید و همه چیز رو بهش می گفت.بالاخره یکی پیدا می شد که حرفشو بفهمه و درکش کنه! که البته اون یه نفر اگه محمد باشه! اگه یه مرد باشه!

ی: محمد من باید قبل از اینکه این مسئاله جدی بشه یه چیزی رو بهت بگم. م : چه واقعیتی؟؟ ی: من… من …

م: تو چی یسنی ؟ حرف بزن ! قلبم داره از جا کنده می شه! ی: هیچی …. اصلا ولش کن! م : بگو ..می شنوم! صدای محمد عامرانه و محکم بود و چشمای درشت و قشنگش مات و سرد. یسنی با لرزش شدید دستهاش روسریش رو رو سرش جا به جا کرد و همه ماجرا رو گفت. اصلا دلش نمی خواست که محمدرو از دست ! دلش نمی خواست دوباره تنها بشه! حاضر بود 40 سال از عمرشو بده و محمد هیچ وقت تنهاش نذاره!….. تا به خودش اومد محمد رو دید که دورتر پشت به او به سمت نور در حال دویدنه! هیکل لاغر و سردش رو از روی نیمکت بلند کرد و ساعتی بعد نفهمید چطوری به خونه رسیده! تموم شب رو مات به سقف فکر می کرد. 1 روز 2 روز 5 روز 1 هفته گذشت اما از محمد هم خبری نشد! انگاری اون هم مث حباب توی هوای ابری و دود آلود دی ماه گم شده بود.

…. صدای زیر زنگ تلفن یسنی رو به خودش آورد. به سختی و خسته از آشپزی برای مهمونی اون شب خودش رو به طرف تلفن کشوند؛

م : سلام ی: سلام شما؟ م: محمدم یسنی ! تشویش تموم بدنش رو به لرزه انداخت؛ حتما زنگ زده که همه چی رو تموم کنه! به درک..! این یه هفته ای که زنگ نزده یعنی همه چی تمومه دیگه! پس واسه چی می خواد خردم کنه؟همشون مث همن! ی: خوب؟؟ واسه چی زنگ زدی؟؟ م : … با من ازدواج می کنی؟؟… گوشی از دست یسنی سر خورد و افتاد روی دامنش. پنجره باز بود و آسمون آبی پیدا ! یسنی لبخند سبز خدا رو از دریچه های نور به چشم خود دید.

…. م : الو… الو… یسنی ! صدامو می شنوی ؟؟ من دوست دارم!

باز من.....

باز من شوق نوشتن دارم

باز من جرات خواندن دارم

از بابت هر که تو را می خواند

باز من نرگسی به دامن دارم.

تقدیم به تمام  اونایی که وب لاگ منو می خونن!!!

هرگز

من از تو تمنا کردم

که تو با من باشی و تو گفتی هرگز

پاسخی سخت و درشت

و مرا غصه این هرگز کشت!

"حمید مصدق"

"حمید مصدق"

مکثی در لحظه

مردی زیر درخت صنوبر دراز کشیده  و به خواب رفته است.

همسرش می آید

بیمارگونه و نزار

مرد برخاست

بافه ای هیزم به زیر بغل زد

فرزندش را در آغوش کشیدو همسزش را بوسید

 و به سمت خانه پیش رفتند.

هیچ کس به او نخواهد گفت که چقدر زیباست.

و او هیچ گاه نخواهد فهمید که چقدر زیباست.

حس بد این روزها....

این روزا حس خوبی ندارم. خیلی خسته و خواب آلودم! دلیلشو نمی دونم.شاید مسائل اطراف رو هم جمع شده و یه دفعه اعصاب و روحم رو هدف قرار داده! همه چی تو زندگیم بد نیست ، می گذره. اما نمی دونم چم شده! به قول دونه:" خوشی زیر دلتو زده!" آخه مگه خوشی هم زیر دل آدم می زنه؟ "دل خوشی ها کم نیست!" واقعا" دلخوشیها کم نیست! اما چرا اینطوری شدم این روزا ، خدا عالمه! چی بگم والا! شما می دونین من چم شده؟.....

بارون

دیشب بارون اومد و تموم سیاهی های هستی را شست!

سیاهی های دل ما رو چی می تونه بشوره؟

من به هیچ چیز فکر نمی کنم!

من به هیچ چیز فکر نمی کنم! من به نگاه مشتاق یک قناری در قفس ،  به پرواز  قمری های خاکستری فکر نمی کنم! ..... من به کودکان اسکاچ فروش یخ بسته از سرما در خیابان فکر نمی کنم!... من به گربه لنگان همسایه فکر نمی کنم! من به قربانی شدن عدالت به پای قانون فکر نمی کنم!... من به فصل آهن و دود فکر نمی کنم!.... به کتابهای غربت فکر نمی کنم. ..... به بردگان خاموش فکر نمی کنم. به زندگی زنان تنهای محبوس فکر نمی کنم. .... من به سیاهدلان  بی هوش فکر نمی کنم.... به نگاه پرتمنای سائلان  برخاک  فکر نمی کنم. من هر روز فکر می کنم. اما به هیچ فکر می کنم. من به تو فکر نمی کنم! به زجه نگاه عاشقت فکر نمی کنم!... به زندگی سراسر  رنجت فکر نمی کنم! .... به تو که همیشه سرگردانی فکر نمی کنم! .... به اشکهای شبانه ات فکر نمی کنم!.... به غمهای رو ی شانه ات فکر نمی کنم!  ... به  نثر شاعرانه ات فکر نمی کنم!......  به زندگی فکر نمی کنم!.... به لاله های واژگون صحراها فکر نمی کنم!... به طوفان دریاها فکر نمی کنم!.... من به نقاش هستی که رنگ غم آفرید فکر نمی کنم! ......  همه فکر می کنند تا باشند ! اما من فکر  نمی کنم تا نباشم! من فکر نمی کنم تا بخوابم! .......

خواب را می خواهم که خواب، عاری از هر فکر مسموم و خاکستری رنگ هستی ست!  

ای مهربان شده سرنوشت من                     

      کاش همیشه باشی بهشت من

هماره بوده ام دوان از پس تو                     

       پنداشتند مرا چون خس تو

همیشه بوده ام بندهء تو                             

       چون کودک ، سرگردان بازیچهء تو

به یاد آرم روزی  که تو و من                       

    بودیم هرآیینه ، هر دم دشمن

نمیرسید آنگه صدای دوست به گوش                 

    من و غم بودیم اندیشناک و خموش

غم زیباترین لحظه هایم آراست                       

   خداوندم گفت:کین تو را سزاست

چموش و خروشان بودی سرنوشت من          

      تا به امروز نبدی چون بهشت من

روزهای برفی عمر بیست                           

     می کشاندند همه هستیم به نیست

تو را که می گرداند ای سرنوشت؟                  

   که می سرائی روزی یک سرشت

شبی به خواب دیدم تو را                             

     سرخوش و مست و ترانه سرا

من می گریستم آن شب به خون                     

     شدم عاصی تا سرحد جنون

به صدا آمدی :مباش غمین ، ای بندهءمن           

    ای فرشته، ای پناهنده ء من

زندگی چنین است که تو کین                         

      هرگز نتوانی فلک کنی مهرین

دوشیزه وار باش و چنان                              

      تا شود خواب ، آواز خزان

گفتمت : چنین باری گران است، گران            

      گفتمی با مهر: عشق را هرگز مران

گفتمت:عشق پوچی ست ، هرگز!                 

       گفتمی: نگه دار آنچه تورا آورد به عز

گفتمت:چون نیستم درین دنیای زار

گفتمی:باد را نیست ز رخ برگ فرار

گفتمت:روم ز سیهدلان به خاک

گفتمی: آنان شوند روزی اندوهناک

بود هر دم طولانی و سخت آن خواب

کابوسی هولناک بسان یک سراب

خاستم از خود و ویران و ویرانتر شدم

چون درختی سبز پوش در باغ خزان پرپر شدم

نویدی از آسمان آمد به گوش

که ای بنده هماره باش به هوش

من همه کردم نعمت بر تو تمام

سرنوشت تورا هست همواره زمام

صبر پیشه کن ای بنده صبور

صبر آورد به زیستن همه سور

اشک فشاندم از دیدگانم ، آه

اشکهایی که می کرد لبریز عمق چاه

گذشت از آن خواب و دگر

ندیدم کابوس ، نشد دیده تر

سپیده زده است ،بامدادی دگر است

عشق هر روز زیباتر و زیباتر است

حال آزادم، آزاد و سرمست

می توانم روح را از جسم گسست

ای کابوس ، ای سرنوشت

کاش می شد تورا از سرنوشت.

25/2/87