سرازیری...

می گشایم حس خوب پنجره را 

دید می زنم  قلمرو پرواز شبپره را 

هوای نوزادی زده است به سرم 

نوزادی که دهه ای را رد کرده است 

غم روزهای خاکستری را سد کرده است 

قافیه شعرش را باخته است 

تا ضربان خیس زندگی تاخته است  

دانی راز من که چیست؟ 

راز من آغاز دهه ۳۰ سالگی ست....

پینوشت:دیگه افتادم تو سرازیری..

سفری در مه...

می تراود شعر از جز جز وجودم با این حظی که در سفر از مناظر آباد خدا نصیب قلبم میگردد و حس می کنم که سرانگشتانم را در خواب سبک رود نشتا جا گذاشته ام...  

قلعه هزارپله رودخان با راهی سبزتر از خواب خدا ایستاده در قلب سنگی کوه:

 

سد سفید رود با خوابی سفیدتر از دلدادگی صبح و جنون: منجیل

 

 و شهری آرمیده درترنم مه و شبنم:ماسوله 

و غذای معروف و لذیذ و به یاد ماندنی لاهیجان: گوشت کباب  

   

و بازهم بکر و دست نخورده و خاموش در نئنوی طبیعت گیلان:روستای گلگین 

 

پینوشت:بگین ماشالاااااااااااا!

رقص مست

آفتاب می سٌرد  در پشت غروب... 

 می کشد پیش از خواب انگشتان استخوانی و سرخش را بر سرم ...شانه می زنم گیسوانم  را در پس حس ترم... 

تا بیایی و بگیری در بًرًم...

حال ایستاده ام در نقطه اوج گلدان یاس روی دریچه شب... 

سرک می کشم تا ته کوچه را غرقه به تب... 

تا این غروب هزارن بار تا به کمر پایین آمده ام، آمدنت ...  

تو می آیی خنده در چشم،با پرتقالهای بازیگوش در دست...  

من تا به آخر پله را می رقصم سرمست... 

 فاصله کم می شود با بوسه ای از جنس انار... 

می شویم چشم خود را در نگاههای خمار... 

من می پرسم:

مگر در اوج تابستان پرتقالی هم هست؟  

تو می گویی: 

آری! 

 تا تو میرقصی،تابستان, زمستانی هم هست... 

تو...

این روزها آغوش تو امنترین جای ایران زمین است... می ترسم از سایه های لرزان دود و کلاشینکُفهای سرد...  

مرا در بر بگیر که تا صبح بیارامم... 

شاید بیاید روزی که لبهای کرم زده مان از میان خاک سرد به پرواز بادبادکهای سبز بر  پشت بامهای کاهگلی،لبخند زند...

خود تابستان...

ایستاده ای... رو به فرداترین نقطه خاک... 

می شوید صبح، چشم پر خواب تو را...من آرمیده بر گودترین گوشه عمر...  

زنجره شوید تن خود را در بال ابر سیاه ...پنجره می پاشد عطر نفسش را به خنکای دیوار اتاق...  

میخندی خود به خود از پس پیچک خاطره ها..  

خیز برمی داری که کوتاه کنی فاصله را... 

نمی دانی که تو خواهی و نخواهی می بری تا اوج ،تن حوصله را... 

شاید این بار عینک بزنی وسعت خمیازه کوچه را...

حال دانی...که من گرم تنم؟ دانی که من عشق دورها را آبستنم؟ 

نه! ندانی که من داغ است تنم... به من دست نزن... که من خود تابستان است تنم...

تراوشات فرار

بالا می پرم تا مو به خورشید بسایم. 

عاشقانه های من روی تن عور کاغذ رنگی، طلایی می شود. 

باز من خواب دیده ام.خواب آفتابک را. و باز کابوس شبهای بلند آذر رهایم نمی کند. 

خورشید را برای ستاره ها بهانه می کنم و آنها یک دل سیر به قصه ام می خندند: 

تو که همه شب دید ه ای ، چه صحبت از خورشید و آفتابگردان می کنی. 

دلم باز شده  و طره های نور از آن بیرون می ریزد. سعی می کنم گذر سایه های بی شکل را نگاه نکنم. سعی می کنم نشمرم که تا زمستان آن سال چند برف راه است. 

...

بی ربط شده ام، می دانم! 

                                  

بیا...

بیا بازم بریم زیر چنارای پُر برف قدم بزنیم... 

بیا بازم چترامونو زیر بارون ببندیم و توی هوای سرد بستنی بخوریم... 

بیا بریم پارک ج... روی تایر ماشینت بشینیم و لیز بخوریم از رو تپه گوله شیم و بریم تو یخای شب یلدا... 

بیا بریم تو اون کافی شاپ دنج که سرکوچه اسمشو نیار بود و با هم یه فنجون کاپوچینوی داغ لب دوز بخوریم... 

می آیی دوباره زیر گوشم بگی که برق دستبندت تو چشات چه قشنگه... 

بیا دوباره دستامو بگیر تا گرم شه و بعد بریم آسانسور سواری... 

می آی دوباره یواشکی مث اون پیچکه تو خونه همسایه سرک بکشیم و یه دل سیر به اوون توله گربه حنایی سر هره دیوار که لیز می خوره و می افته تو کوچه بخندیم؟ 

می آیی دوباره بریم جاده چالوس و کباب دُرُس کنیم و گوشات بوی کباب بگیره؟   

می آیی دوباره با هم رقص ۲ نفره تمرین کنیم و به ریش سالسا بخندیم؟  

من خنده مخملیتو تو قلبم قاب می کنم... تو همین قاب عکس...

بیا ای یار من... ای یار .... بیا!                                       

گره...

 

پی نوشت: من و تو به هم پیوسته ایم..... تا همیشه ام بمان

جاده...

جاده انگار زیر چرخهای زبر زمان کشیده می شود.

من اما  درسایه تو و بر شانه ات آرمیده ام.

جاده تا انتها  در ورای زندگی ابرها ، در بستری از آسفالت سیاه پر سنگیریزه ،خفته است.

مقصد گاهی مه آلود و گاهی خورشیدوار می شود.

راه به آسمان می رسد و کناره ها لبریز خاک شور و تپه های بی فکرند. 

تر شدن پی در پی را می شناسم.

می دانم که در خلال این روزهای جاده ای ، چقدر مشعوفم! و از حیرت قلبم در میان بحبوحه احساس ، سیر می خندم!

می دانم که انتها خط خطی ست ومن  به شوق آغاز دل بسته ام!

شوقی کودکانه  مخلوطی از حس بادبادکی  در شبهای بلند مرداد.

عیدانه...

اذان گرم در گوش باد می پیچد و قرص ماه در فراسوی خواب زمین ، تلخ می خندد.

دندانهای 87 پیر به انتظار طعم گس عید ، بهمن را مزه مزه می کند.

آن پایین، روی زمین ، ستاره های غروب در جنب و جوشی نا آشنا گم شده اند.

و تو  در پشت ویترین " سین" فروشی ها ذوب می شوی! در جوششی به رنگ شکوفه های بادام  غرق می شوی ، جوششی عیدانه!

آن باشی...

آرزویم همه این است که خندان باشی        در نسیم  پاک بهار همیشه رقصان باشی

آرزویم همه این است که نرهی تو ز برم          در چمن کُلبه ماه، سرو خرامان باشی

آرزویم همه مرگ بدخواهان تو ست                زین پس کاش ، خار چشم دشمنان باشی

آرزوی من همه عشق و سرافرازی توست   در سختی دهر ، چون رستم دستان باشی

حرف من ، کویر تشنه قلب من است                می خواهم که بر من همچو باران باشی

اگر روزی شدم  باغ گُل پر شکرت                    تو ریشه شوی و چون نور فراوان باشی

گرم روزی شوم کشتی مهر                           در سخاوت  بی مثال، چو آسمان باشی

دانی ای عزیز رمز من و عاشقیم ؟                   برای معشوق پُر سمنت ،" آن" باشی

   پی نوشت:

خواب سپید

حرفی نیست فقط: 

یک جرعه خواب می خواهم من                     خوابی بی التهاب می خواهم من

خوابی باشد از بالش  ستاره ها                    خوابی پُر از شهاب می خواهم من

خوابی سبزتر از واحه کوه                            رویایی پر سراب می خواهم من

خوابی عمیقتر از مرگ تن                           خوابی خالی از آفتاب می خواهم من

ثانیه ای شوم بی خیال هر کس                   خوابی خوشتر از آب می خواهم من

اوج گیرم در آسمان شب                           روشنایی مهتاب می خواهم من

آسوده تر از خواب دیگر چیست؟                  خوابی پر ز عطر ناب می خواهم من

رویای ماندن در خواب  محال است               روزگاری غرق خواب می خواهم من

 

بخند!!

بخند گندمک!

می دانی که طلای لبخند تو تعجب سبز چشمان زمین است؟

دیماه کبود می گذرد ،

کمر غول کبود می شکند،

عطر بادامهای صبح لطیف می آید نرم نرمک ، گندمک!

آن مترسک که می بینی بر سر توست،

قرارداد کلاغ ، با قامت توست.

نترس گندمک! چشمان تو هیچ ندارد که به شب بگوید.

هیچ هراسی نیست!

 تا فراسوی خاک ُ  در پس سرمای نمناک بخند! 

سرریز می شود...

  فکر می کردم ، غمی که تو در چشمانم کاشته ای ، ابدی ست.  

اشکی که تو در سلولهایم نشانده ای ، پاک نشدنی ست.  

زهری که تو در نگاهم پاشیده ای ، ماندنی تر از ذهن ریشه ها ست. 

 فکر می کردم ، تلخی شعر من ، تقدیمی از شبهای بی مثال پاییز است و در پس آن خورشید را در  

 مشت فشردن! انگار دستهای من در فراسوی مرز خواب هم ، به جشن گیلاسها نمی رسید .        

           

چند روزی است که توبره ای از ماه و  صندلهایی از جنس نرگس بافته ام.

من تمام روزهای بی نفس پرکلاغی را پاره پاره کرده ام.دیروز پاهایم را در جویبار کاشتم تا خزه ها در میان ناخنهایم بازی کنند.

 چشمهایم را که در آیینه آب نگاه می کردم:  

غم از پلکهایم سرریز شده بود! 

.................... اینبار شاید پروانه پرست شدم!

دستبرد...

آنقدر خوشحالم ، که دلم می خواهد بدوم تا سر کوه ، بروم تا ته دشت!

 (  شاعر: سهراب + کمی تا قسمتی مشی ) 

پس نوشت: ای آقای سوسپانسیبل! من هرچه خودم را زدم و کشتم نتوانستم برای پستهای شما نظر بگذارم! اما همیشه جویای احوالات وبلاگ شما هستم!‌ خواهشمندم ترتیبی بدهید تا نظرات وبلاگتان هرچه سریعتر فعال گردد.  

می توان...

می توان زندگی را ساز کرد

می توان تا اوج هور پرواز کرد

می توان در خواب سبز دیده ها

همچو سنجاقکی  بی ادعا

برای برکه ها  هم ناز کرد

                                                             

چمخاله...

این روزها حس می کنم ، قلبم را در میان رگبرگهای سبز چمخاله  جا گذاشته ام.جایی که زمین به کوه می رسد و کوه به آسمان می رود.

جایی که ابرها بالشی از امیدند و تو از گذر شبتابها روی پوست خنک شب ، مسخ می شوی. لحظه ای حسرت گذر این دقایق بر تو چیره می شود و تو

می دوی تا لحظه ها  نرسند و باز مسافر شهر آهن نشوی! ریه هایت از عطر مخمل جنگل مست می شوند،

بوی غریب خاک خیس ذهنت را می پوشاند و آرزوی داشتن کلبه ای شفاف از جنس بلوط ، در میان بیدهای آویخته  تو را در بر می گیرد!

             

آسمان پر آواز پر اردکهایی ست که از مرداب به پرواز رسیده اند .

دریا می نوازد و تو در خواب باران با موجها ی آبی خیز بر می داری. و ...

 تو هرگز نمی دانی که این همه کینه از دود را از کجا آورده ای!

بازگشت

من باز می گردم، با دستانی پر و پیاله ای از مخلوط  آفتاب و آسمان.

فصل جدید را با باد زمزمه خواهم کرد و شبها از شوق بازگشتنم لبریز خواهم شد. می روم تا دهان تلخم ، مزه

بودن بگیرد. بودن تا فردا و تا همیشه. دیرگاهی بود که در روزمرگیهای بی مصرف این آسمان کبود ، عادتهای شیرین را گم کرده بودم. پس باز می گردم تا زنده شوم.

این بار بازگشت من به اندازه تمام شوق پیوند ، بزرگ و باز است.

تجربه واقعی روحم

دیشب وقتی رفتم به خواب                         وقتی سایه ها شدن سراب

یه درو دیدم که پشتش نور                          می زد چشممو و بود خیلی دور

پریدم و خواستم درو ببندم                          خواستم باز تو رویاهام بخندم

اما نشد ، من نتونستم                                من موندم و شونه های خسته م

یه دفه شدم مث یه برگ                            رفتم انگار تا سراپرده مرگ

از تونلی سفید و باریک                              رد شدم و دیدم نوری نزدیک

تموم موهام رو باد برد                               لرز تموم تنمو خورد

یه دفه مور مورم شد                                یه هاله نور دورم شد

لباس سفید داشتم به تن                           یه پیراهن از جنس خود من

به سوی نور رفتم من پیش                        هوای خنک زد پوستمو نیش

گلوم شد مث کویر                                     از آب خنک سیر سیر

یه حس مث عطر گل یاس                        اومد تو تنم دور از هر هراس

اون شب من ازون دنیا برگشتم                  دیدم تموم فیلم سرگذشتم

وقتی اومدم به خودم                                تازه شناخیتم تار و پودم

                                      

     غلتیدم روی تختم                             کش دادم بدن سرد و لَختم

تا آخر همون روز                                    رنگ پریده بود هنوز

انگاری روح نبود توی تنم                        بی حس بود تمام بدنم

من دیدم مرگمو به چشم                      جدا شدن روح از خود جسم

 اون تجربه عالی بود                             یه لحظه ش مث سالی بود! 

پ.ن: این تجربه سال پیش همین موقعها مو به مو برام اتفاق افتاده . بعدش تا یه روز انگاری خودم نبودم و روح به تن نداشتم.گیج و بی حس بودم.

تو اگر...

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی ، همت کن و بگو ماهی ها حوضشان بی آب است.

....                                                                  "شاعر آب از اهالی کاشان"

و من تفته تر از کویر م . امید به بارانش بسته ام.