رخوت اردیبهشت...

رخوت بی اندازه اردیبهشت...

بازی نامفهوم و خواب سرنوشت...

گفتی جهنم است؟

نه...

برای من شد چون بهشت...

                  

بار خدایا...

می دانم که هستی...

دستهای گرمت را می شناسم...

تو از ازل تا ابدی ...

لبخند سبزت را می شناسم...

ایستاده ام،زیر باران آبی تو...

روزهای بهاری را می شمارم...

ثبت می کنم موفقیتم را در 29 فروردین89

می خوانمت تا همیشه...

صدای گنجشکان دورپروازت هرگز گوشم را خالی نمی کند...

تو هستی،اینجا...روی همان گل سرخ...

در جرعه جرعه روزهای شب نشده ام...

در رگبرگهای درخت چنار...

می بویمت...می خواهمت...

مرا یاری کن...

آسمان خشمگین است...

سر که بر می دارم...آسمان خشمگین است...

می کوبد و می ریزد...

تبعیدگاه برگها چاله ای آب است و شکوفه ها سرنوشتی پاییزی دارند...

می دوم...همچنان در باد و باران بهاری...

در رگباری موقت که حس لحظه هایش آنی ست...

خیس می شوم...

خیس...

به ایینه که می رسم،حجم شکفته بهار در ذهنم می رقصد...

چشمهایم شکفته است...

و آرامش گیسوانم انگار پایانی ندارد...

چشم که بر هم می گذارم،صاعقه لالایی شب می شود...

و تخت نئنوی سبزم...

...

ای کاش بازهم ببارد...

تند و ریز و یکدست...

                             

آخر بهار است...

پرم از روزهای شیرین سال 88...

این روزها حالم بدجوری بهاری اسفندی ست...

آخر...

بهار است و باز خون تازه ای در رگهایم می جوشد...

بمان...

روزهای زرد کوتاه به تاریخ پیوسته اند و پوچند....

و اینک هرچه مانده است، باغی ست همه سبز و آبی ...

و من تا همیشه با تو مانده ام...

تا همیشه ام بمان...

سالگردمون مبارک...

وانت

وانتی دیدم...بارش همه گل بود و بهار...

بدرود...

داری میری؟؟ 

به سلامت... 

خداحافظ ماه مهربونی... 

یادت باشه سال دیگه حتما" با خودت برف بیاری... 

خداحافظ ماه پیوستن...اسفند من...  

و 

سومین فراخوان جشنواره داستان دفاع مقدس...

و ثبت من...

در شباهنگامی،

پست چی پشت در است...

بسته ای دارد به دست...

درون بسته اش قلب من است...

کتاب نوشت 1:بالاخره چاپ شد!! با اسم خودم...چی؟خوب داستانم دیگه!!اونم کجا؟جز آثار برگزیده!!

تشگر نوشت:همینجا از خانم ارتجاعی عزیز و انتشارات مرسل که قبول زحمت کردند و بهترین کار دنیا رو انجام دادن،صمیمانه تشکر می کنم...دستتاتون همیشه سبز...

اسفند

راه که می روم دانه های برف زیر پاهایم،آب می شوند...

اسفند خیلی وقت است که سفره رنگینش را پهن کرده است...

درخت گوجه سبز دور افتاده من چند روزی است که شکوفه کرده است...

پرستوها بازگشته اند از لانه های گرمسیری خود...

و تو و من انگار سالهاست که یکی هستیم...

انگار این ماه،ماه ماست...

ماه پیوستن...

تو هستی...

وقتی هستی،انگار داغ داغم...پر از حس پرواز...پر از تو...پر از چشمهای براقت...

سعی می کنم تمام عشقمو بریزم لا به لای سبزی که دارم سرخ می کنم...توی سالادی که دارم درست می کنم...لا به لای برنجی که زعفرونیش می کنم...می خوام عطرش بپیچه تو خونه مون...

تو تمام کوچه های آجری رنگ و خاکی تهران...

تو تمام شهرهای ایران...

تو تمام دنیا...

لا به لای سیاره های کهکشان...

توی هفت آسمون و میون فرشته ها...

برف

به پاهایت که می نگرم،برفی ست...

به دستهایم که در بر توست،نگاه می کنم،برفی ست...

دقایق روزهای دوست داشتنی،بزرگند...

به وسعت لبخند تو تا امتداد جاده های ناتمام خواب...

روزها چه کوتاهند و شبها چه وقتگیر...

سرم بر شانه ات،می نگرم ارتفاع کوه سپید را...

سرنوشت چه بازی می دهد مارا...

4 سال پیش،من و توخواب دیدیم که برف آمده است...

مبهوت...

و من چقدر برف و باریدنش را دوست می دارم،درست وقتی که دستانت مبهوت آغوش گرم دستان من باشد...

پینوشت:باریدن اولین برف تهران مبارک...

تا تو...

من می خوابم تا تو.

تا همهء شب.

تا سلولهای گرمت را با نفسهایم خلاصه کنم...

فاصله من تا تو دقیقه نیست...ثانیه های بی تابی ست که با هرم نفسی بخار می شود.

تو باز گشته ای...از فراسوی آبهای افق...

با چمدان نیلی خیال انگیز  صبح...

با دستهایی فراخ  که در بند بند ش انگشتانش  شعری  ست نوشیدنی ...

و من باز از تو به تو می رسم... و از تو برای تو می نویسم...

رام کننده

می دانم که خواهی آمد...

از پشت سرزمین کودکی پر برف...

از پشت روزهای یاس سپید...

از عمق بلندی شبهای یلدا...

می دانم که خواهی نشست...

در پشت آیینه چشمانم...

در کنار خواب کودکیهایم...

در آغوش عسل آفتاب کمرنگ زمستانی..

در میان حلقه های سرکش مویم...

تو رام کننده ای...

رام می کنی حلقه های بازیگوش گیسویم را 

هم آغوشی رنگ...

چه زیباست وقتی لحظه هم آغوشی رنگها را در امتداد مه جاده های سرخ و زرد قاب می گیری...

و چه ماندنی تر است وقتی که خروسی در همبستگی خواب جاده های سرسبز 2000 تنها موجود زنده آلبوم خاطره های یک تصویر می شود....

تصویری از جنس تو...و از جنس منی که در پشت دوربین اینچنین به رقص پاییز می خندیم...

خاطره ای به یاد ماندنی...

دوس دارم اون لحظات رو تمام و کمال تو این وبلاگ هم ثبت کنم...لحظات جشن بانوان برتر وبلاگ نویس پرشین بلاگ در آمفی تئاتر ...

لحظاتی پر ازشور و پیدا کردن ویولت نازنیم که خیلی دوست داشتم از پاهای ظریفش عکس بگیرم،و گیلاسی که نیومد...زیپ و زیگزاک بامزه سبز پوش...بهاره رهنمای شاد و شنگول و شیطون...

هفتم آبان ماه 88 ،یکی از پر شورترین روزهای زندگی من بود و اینکه نویسنده های 100 وبلاگ برتر ایران اونجا جمع بودند...

لوحم تقدیرم رو خیلی دوست دارم...چون نماد بودن و وجود عشق من به نوشتنه و هر بار که نگاهش می کنم،دلم مملو از آینده و شور می شه...

اسم  اون یکی وبلاگمو که برنده این لوح شده رو با اجازه تون از  روش پاک کردم،خوانندگان عزیزی که دوست دارن اسمش رو بدونن،اگر بشناسمشون و لینک داشته باشن،تو کامنت خصوصی بهشون خواهم گفت...

شاد باشید تا همیشه...

                             

رخش سپید...

می لرزد در هجوم  پاییز و باد خزان

                                            دخترک  مشکی پوش بی سایبان

انگشتانش  به زیر پوسته  قرمز شعر ناخنهایش ،

                                                                     می درخشد بدجور

                                                            کوچک قامت می سپارد تنش را به آهنگ حضور

حال و هوایی دارد مثل رنگین کمان

                                                       نزدیک می شوم من،دیرکرده و دوان  دوان

گویی می شکند آسمانش با جنس کفشهای من

                                                      می خندد دندانهایش در فراسوی لبخند تن

سر برمی دارد و می درخشد انگار

                                                    می خندد به زردی  کابوس چنار

من همه محو تماشای شال سیاهش در باد خزان

بوق  یک پراید می پراندم  زین  خواب گران

می برد رخش سپید دخترک شعر مرا

                                                                              می کند باز مٌشت طبع شعر مرا

      

                    

و...

 با دلهایی از جنس طلا،در گوشه ای دنج، در کُنج یه بُرج، 

اونم ۸ نفری... 

باز هم خاطره می شود...

می بارد...

باران که می بارد ،تو در راهی...

گوش کن...

 گوش کن...خوب گوش کن...

صدای شکستن استخوانهای تابستان را می شنوی؟ 

صدای قدمهای سبک و مست پاییز را می شنوی؟