تولدم با عشق... با تو ...

در پشت چشمان بسته ام ، تیک تاک عمر ثانیه ها محو می شوند و من به سوی پرچین  فردایم که از خط افق قد کشیده است ،  انگشت سبز خود را هاله خورشید می کنم.

. با خواب تو زیسته ام ، به لبخندت رسیده ام و تا آشناهای  دور تنت شتافته ام.

خوش نقشترین زمزمه زاده شدنم با تو بود و...

من به اعتبار عشقت ، خواب آلود و گنگ از طعم گس تابستان ، به استقبال پاییز بزرگسالیم می روم.

شب آویز را تو سکوت می آموزی .و بر پیکره تاریک من ، تو جامه روشن برف را  می پوشانی..من می خواهم که به شاخه های سپیدت بیاویزم  و باد مرا تا اوج گرمای تو در شبهای طولانی و سرد ببرد. و از من سوزانترین شمع را بسازد. شمعی بر لذیذترین و ماندنی ترین کیک جهان.

زمان مرا از نو زاییده است.من می آغازم نوترین و پیوسته ترین فصل زندگیم را .

... با تو...

 

اقیانوس...

نگاه تو بوی آب می دهد.

بوی عطر دل انگیز اقیانوس فرداهایی خام و پررنگ .                                                                                    

و تب تند ریشه ها!

ریشه هایی که از شیره قلب من می نوشند و از پیوستن سیراب می شوند.

من با تو تا همیشه مانده ام...

چشمهایت... ردپای عشق

چشمهایت را دوست می دارم ....

چشمهای تو مرا به دامان لحظه های داغ تابستان کودکیم می برد: ایمن  صاف و آرام.

نگاهت را دوست می دارم ُ نگاه تونور شب سلولهای مرده ء روح من است.

لبخندت  را دوست می دارم که لبخند تو صبور ُ شفاف و مواج است.

با چشمانت نگاهم می کنی و لبخندت در آیینه چشمانت می خندد.

من می شکفم: زیر آفتاب نگاه شبانه ات. به رنگ دریا می شوم و به لبخندت می آویزم.

تو را با پرده ء اشکهایم قاب می گیرم.

گرمای انگشتانت ُ لرزان دستان مرا می جوید.

و من ... خورشید وار در گرمای وجودت خاکستر می شوم.

لباس من از نسج صبح و برف و خورشید است و تو...

بر سینه ام رشته ای از یاس می آویزی : عطر من اتاقک شفاف سرنوشت را دل انگیز می کند.

دراین لحظهء مرگ اندود کشاکش زمان من و تو یگانه نقطه سبز این کویر تشنه کامیم.

لحظه ای کوتاه عاشقانه های زمزمه وارت درون صدای هلهله ء شادی دستها گم می شود.

باران سپید می بارد : باران نقل و شکوفه های سبز زیستن.

ای دیر آشنای صمیمی تر از پیراهن

ای همیشه مسافر نزدیکتر تا من

من و تو به هم پیوسته ایم    :

 تا همیشه ام بمان!       

          { پیوندمان مبارک }                                                       

بدرود...

روزی این شهر و دیار را ترک می کنم         من مردمان میگسار را ترک می کنم

من زادگاهم را ترک می کنم                     زین پس آزادگاهم را ترک می کنم

من این شهر  نور را ترک می کنم            این گدایان کور را ترک می کنم

من همه کس را ترک می کنم                 نرده های این قفس را ترک می کنم

                                                                                  

من شکستن را ترک می کنم                 من ساختن را ترک می کنم

من سراب را ترک می کنم                     این لحظه های ناب را ترک می کنم

من مرغان عندلیب را ترک می کنم         این طعم فریب را ترک می کنم

من شهر غمها را ترک می کنم               سرزمین آدمها را ترک می کنم

من وست سیاه شب را ترک می کنم        من بیماران غرقه به تب را ترک می کنم

دل سوختگان را ترک می کنم                  جفا آموختگان را ترک می کنم

من زندگان را ترک می کنم                      به ظاهر مردگان را ترک می کنم

من خونین جگران را ترک می کنم             من اندوه دگران را ترک می کنم

چکاوکان آسوده بال را ترک می کنم          آشیانه های بی خیال را تر ک می کنم

من سخن سخت تو را ترک می کنم          تنهایی لزج و لخت تو  را ترک می کنم

من شهر دریاها را ترک می کنم                جمعیت غرقه به غوغا را ترک می کنم

ماهیان را ترک می کنم                           همه دریاییان را ترک می کنم

من جاده را ترک می کنم                        انحنای خطوط ساده را ترک می کنم

من قلبم را نم نمک ترک می کنم             من تنم را نرم نرمک ترک می کنم

من تا رهاییت را درک می کنم                  من خواب رفتنت را ترک می کنم

بارش...

من با خاک خوب سرزمین پرچینهای عادت یکرنگم و این حس یکرنگی لحظه ای از ذهن خواب آلودم دور نمی شود.

از رنگها بیزارم و رنگ خاک روشنترین نقطه تجسم ابدیت و زندگی من است.

ابرهای ظهر عمیق بارشند و من با روحی چند لایه در عمق خاک ، پی ریشه ام می گردم.

قیر شب سرد به پایم آویخته است و  بالهای احتزاز را قیچی می کند. طلوع باران در چشمان

<او>ست و ریشه هایم پا گرفته در غبار ملکوت.

بندهای زمینی ام را بشارت پرواز می دهم. از تمارض جسم خاک می گریزم و پرواز می کنم تا

عمق آشیانه . تا آنجا که محو می شوم در سبزی خوابش؛ برمی خیزد ، لبخند می زند و من

در عطر رهایی ثانیه ها غرق می شوم ، تا خود لبخندش می شکفم.

من رهسپار خلوت <خدا> می شوم.