قانون همیشگی ها

فلرتیشیا: بالاخره من چی کار کنم؟ باید برگردم لی لی پوت!تموم برنامه های ناخدا اسماج رو هم که ضبط کردیم! سریال کارتون تموم شد رفت! تکلیف منو روشن کن!

گالیور: ببین فلرتیشیا ! تو خیلی زیبا و ملوس و دوست داشتنی هستی. اما اونقدر کوچیکی که ....

فلرتیشیا: که چی؟ که نمی تونی منو ببینی؟ باید حتما" با یکی که هم قد و قواره خودت باشه زندگی کنی؟ 

                   

گالیور: نه! اینطوری فکر نکن!‌من دوست دارم! اما... ما نمی تونیم... نمی تونیم...

فلرتیشیا: حرف آخرو بزن! من احمق رو بگو که یه کارتون منتظرت موندم تا .... دیگه نمی خوامت!‌

گالیور: آخه تو خیلی کوچیکی!

فلرتیشیا: به تو نمی خورم ؟نه؟ می دونی چیه؟تو هم خیلی بزرگی! اونقده بزرگ که بعضی وقتا جلوی نور و آفتابو می گیری!

اونقده بزرگی که شبا وقتی سایه تو رو زمین زیر نور مهتاب می بینم ، وحشت ورم می داره و فکر می کنم غول چراغ علی بابا

اومده سراغم! از همون اول هم ما به هم نمی خوردیم! برا همیشه خداحافظ!

گالیور: ..... ! هق! هق!

سمبل یک مرگ

می توان عشق را تعمیر کرد

                                 می توان یک برگ را تخدیر کرد

می توان در نوبهار آرزو

                                   در ورای برزخ  بی انتها

سمبل یک  مرگ را تفسیر کرد  

 

همین الان نوشت: در صحراهای نیجریه ، در میان برهوتی از خاک تفته و مذاب ، اسکلتهای مادری کوچک اندام  به همراه 2 کودکش کشف شد که روی بستری از گل به خواب ابدی رفته اند. در تصویر 2 کودک دستان خود را به سوی بدن مادر دراز کرده اند.

تخت

در میان تخت پیچیدم و پشت سیم گفتم: دوستت می دارم...

گفت: هرگز! میان عادت من و تو پیوندی نخواهد رست!

حال جاده ها و فرسنگها از آن سایه های شوم  گذشته است. و من در میان آغوش آبی تو روی همان تخت آرمیده ام.گیتار فرسوده به طاق خشکیده. تخت همان تخت است و سقف همان.  

بیچاره ذهن این تخت که لبریز از واگسستگی ست. 

آغوش تو ایمن و آسوده است و مرا از وابستگی ها به اوج خواب سپید می برد: خوابی سپیدتر از عطر گل بهارنارنج و فراموشی عمیق و گنگ .

من و گذشته ها

وقتی به عقب برمی گردم ، می بینم برای خیلی چیزای گذشته ها دلم تنگ شده. من یه روزگاری تیچر زبان بودم.اوایل کارم یعنی سال 80 -82  هم به بچه ها تدریس می کردم هم به بزرگسالا. این عکس متعلق به همون دورانه : زمستون سال 82 .، با بچه های موسسه. همه کلاس پنجمی بودن و 2 سال بود که باهام کلاس داشتن:

فاطمه تپل و مهربون و درس خون: این دختر یکی از بهترین و شادترین شبای عمرمو بهم هدیه کرد از پدرش  بلیط کنسرت محمد اصفهانی  رو برای من و خانواده م گرفت . اونشب برفی به من و خانواده م خیلی خوش گذشت.

گلزار شیطون وبلا و درس خون: با شعرای عاشقانه ش هر دفه منو مستفیض می کرد.

نیوشا شیطون و پرحرف و باهوش: درس نمی خوند و همیشه از دستش عاصی بود چون تکلیفاشو انجام نمی داد.

اون یکی که به من چسبیده و گوله برف دستشه اسمشو یادم نمی آد اما خیلی مهربون و شیطون بود.

مادرش دم به دقیقه مدرسه بود و ازم می خواست  بچلونمش تا درس بخونه اما من که دلم نمی اومد!

یه فاطمه دیگه : خیلی در خورد فرورفته و درس نخون بود: از زبان متنفر بود اما کلاس و بچه ها رو دوس داشت.

الان دیگه همه این دخترا بزرگ شدن! خانوم شدن! می دونم! میون اون برف با این فسقلیا من چه برف بازی کردم.نیوشا یه گوله برف زد توصورتم ! (یه کم روش به من باز شده بود) گلزار به پالتوم آویزون  بود و قربون صدقه می رفت.

سال بعد دیگه هیچ کدومشون رو ندیدم .همه ازون مدرسه رفتن و دیگه من کلاس بچه ها رو نگرفتم.

وقتی بهشون فکر می کنم می بینم چقدر دلم براشون تنگ شده !‌ چقدر من از اون دوران دورم.اون روزای خوب کجا رفتند؟؟الان از همه چی راضیم اما  یه نقطه به نام گذشته تو زندگیم خالیه! انگاری یه چیزی کمه.

آدم نباید با گذشته ها زندگی کنه اما  بدون گذشته هم نمی شه زندگی کرد. این 7 سالی که تدریس می کردم پر خاطره از شاگردای جور واجورمه . شاگردایی که اونقدر پررنگ بودن که شده بودن جزیی از زندگیم.جزیی از

تاریخ و قاموس گذشته من.

خیلی دلم می خواد برگردم به اون دوران. دورانی که پر بود از خاطره!

 

بعدا" نوشت: شاید دیگه اعصاب تدریس رو نداشته باشم  اما هروقت روحم به تلاطم روزمره می افته، نقبی به گذشته ها آرومم می کنه.خوشحالم که هیچوقت حسرت گذشته ها رو نمی خورم و از اون فقط یه خاطره پر رنگ برام مونده.خوشحالم.....!

خا نه ای سازم برایت...

…

خانه ای سازم برایت همه از جنس بلور           شیشه اش تابیده از قدقامت نور

خانه ای سازم برایت از جنس بهار                 پرده هایش پر آواز یک دسته سار

خانه ای سازم برایت پر ز عطر ناب             همیشه روشن بماند چه در بیداری چه خواب

خانه ای سازم برایت دیوارش لبریز عود           سقفی پرداخته از جنس سفالهای کبود

خانه ای سازم برایت همه از یاس سپید          آرزوهای دورش همه با رنگ امید

خانه ای سازم برایت ز سرخسهای سبز        دور باشد از آن هر چه کابوس و چه لرز

سرایی سازم برایت همه مالامال بودن        کفپوشش از سنگ صبور همه در حد ستودن

زندگیی سازم برایت میان رویش عادت         تا باشد برایت  خطش به رنگ سعادت

سازی سازم برایت با راز هستی                تا شود شبهای تو سرشار از آواز مستی

ماوای ما هر دم باشد عرش برین              رها از هر حیله و هر بغض و کین

مسیل عشق (قسمت دوم)

رفت تو خونه بی تعارف                           چشمای جوون از بی خوابی کرده بود پف

روشی یه لحظه هم درنگ نکرد                      یه لحظه هم وقتو تنگ نکرد

؛ آخه تو رو چه به من؟                                چرا می خوای بشی رفیق من؟

جوون نگفت هیچ و سر به زیر                       سرا پا گوش بود و مجبور به سکوتی ناگزیر

انگار با اون دیدار عاشقتر شده بود                 از دیدار معشوق مث گلی پر پر شده بود

روشی هر چی که دوس داشت آورد به دهان      حرفهایی که سخت آید به بیان

دختره پس از اون رفت و در و بست   پر از باد غرور ‏ مست مست

از اون روز به بعد کسی جوونو ندید                   روشی از دیدنش برداشت امید

انگاری روشی هم واله شده بود                        خونین جگر مثل لاله شده بود

تو پارک اون روز با همه بود                            با همه بود اما دلش اونجا نبود

تموم پارکوبا چشماش خورد                           از گشتنش اما سودی نبرد

جوون شده بود یه قطره آب                            تو دل گرما ‏ مث یه سراب

روشی دستش به جایی بند نبود                     دنیا دیگه به کامش قند نبود

سعی کرد فراموشش کنه                              مث یه شعله تو باد خاموشش کنه

پهن کرد یه شب سجاده رو                            پوشید اون چادر ساده رو

رو به خدا دستاشو دراز کرد                              تو آسمونا انگاری پرواز کرد

دیروقت مامانش خواب آلودُ در زد                از دیدن روشی چادر به سر ‏‏ ‏خواب از سزش پر زد

صورتش ساده ء ساده بود                          بدون آرایشهای رنگی و هر افاده بود

فرداش افتاد عینکش تو جوب                  ؛ عاشقم ؛ رو کند رو یه تکه چوب

موبایلشو خاموش کرد تا همیشه                     تا دیگه دوس پسرش مزاحمش نشه

بارون زد و موهاش شد خیس خیس               دیگه از اون موهای سیخ سیخی خبری نیس

تا میدون جیحون که رسید                           نفس از تو سینه ش پر کشید

یه دفه جوونو دید اونور جوی آب                مث یه رویا توی تب خواب

اشکی از چشمای قشنگش چکید                 دست کمک جوونو اما ندید

جوون اون طرف ‏ زل زده به آب                  دستشو جلو آورد بی قرار و تاب

؛ بیا اینور جوی عزیز من                           فاصله رو بشکن ای نغمه شورانگیز من؛

قلب روشی لرزید و فکر کرد                       نام خدا رو زیر لب ذکر کرد

تا حالا به عمرش اینجاها نیومده بود           نمی دونست چطوری از قیطریه تا اونجا رو دویده بود؟

باوراش همه دود شده و به هوا رفته بود      نمی فهمید قلبش تا کجاها ُ‏ چرا رفته بود؟

گذاشت دستشو تو دستای جوون               انگاری راهش پیدا کرده بود نشون

پرواز کرد از اونور نهر                                 دیگه فرقی نداشت چه بالا چه پایین شهر

وقتی می پرید ‏ دیگه پاک شده بود            عاری از هر فکر هوسناک شده بود

وقتی می پرید دیگه اون روشی نبود           دیگه نمی شد از قهقه های بلندُ‏‏ کبود

وقتی می رفت دیگه اسیر نبود                   از راز و نیاز با خدا که سیر نبود

وقتی پرید چشماش یه دفه باز شد              انگاری دوباره زندگیش آغاز شد

حس پرواز اومد توی تنش                           لذت عشق گرفت تمام بدنش

وقتی پرید شست از همه چیز دست              بود اینبار از عشق مست مست

وقتی پرید

ازگذشته ها آخرین تکه رو همراهش نداشت       آخه اونور جوی دو تا کفشاشو هم جا گذاشت....

                                    پایان

پ.ن:ممنون از همه دوستای عزیز و با صفای خودم که همیشه با نظراتشون منو محظوظ می کنن.

….

؛ مسیل عشق؛(قسمت اول)

توی این شهر غریب                                    میون آدمای پر فریب

دختری بود همه فن حریف                            با تنی باریک و ظریف

موهاشو هی سیخ سیخ می کرد                  به پاشنه کفشاش میخ می کرد

قهقه هاش تمومی نداشت                    سر به هوا‏ موبایلشو تو کافی شاپ جا می ذاشت

هر روز یه جور ‏ یه تیپ ‏ یه رنگ               پر بود کمدش از مانتوهای کوتاه و تنگ

کفشاش همیشهء خدا سرخابی بود            ‏لبای کوچیکش روزو شبا عنابی بود

مامانش هیچوقت خونه نبود                  واسه جر و بحسشون بهونه نبود

دختره شبا  تو رستوران بود   یا عینک به چشم تو پاساژ بوستان بود

یه روز اما یه چیزی دید                          یه دفه نگاه عاشق و تیزی دید

قلبشو این نگاه شکافت                         زور زورکی خودشو نباخت

صاحب این چشما یه جوون بود            جوونی که دلش تو خون بود

طفلک اصلا؛ امروزی نبود                        کار و حرفشه ش آخه زر اندوزی نبود

آخه جوون عاشق بود                            پیش خدا لایق بود

جوون به چهره ریش داشت                  به قلبش هم آتیش داشت

شب که می شد یواشکی                     سر سجاده می رفت پنهونکی

به درگاه خداش دعا می کرد                 تو غصه هاش خودشو رها می کرد

که:؛ ای خدای من ! من عاشقم             می دونم اما عاشقی نالایقم

آخر چه بود که این عشق نابود من ؟     که برده همه هست و بود من؟

عاشق شده ام به یه حوری رنگی           دختری با یه قلب تیره و سنگی ؛

دل دختره اما لرزیده بود                      نظیر این نگاه تا حالا ندیده بود

دنبالش رفت پرسون پرسون ؛            بچه ها ! این پسره رو دیدین تو محلمه مون؟

دوستاش همه نیشخندش کردن         از دیدن پسره منعش کردن

؛اون مثل بسیجیاس ؛ روشی؛            می شه به ما بگی چرا دنبالشی؟

پسره اون پایینا تو خونه کلنگی          بی کس دلخوش بود به زندگی

دختره رفت تا جنوب شهر جایی          که عقلشم نمی داد سر

رفت و رفت تا رسید در خونشون          در زد و به انتظار و ایستاد اون

در رو باز کرد اون جوون                      خشکش زد از دیدار مهمون

………

. ادامه دارد

ای مسافر...

ای مسافر جاده های دور تنهایی! با سر انگشتان لطیفت بنواز این چنگ بی آوازه ء خاموش را.

بنواز تا سکوت سرد و سیاه و سنگین گورستان روحم با طنین پر آوازه ء دستانت شکسته شود.

بنواز تابشکنم.بنواز تا بسوزم.بنواز تا تن خسته صامت گرفتگی فریادها را در هم شکنی.نمی دانم کی

خواهی آمد ؟ اما اگر آمدی با خودت یک بغل زنبق سرخ بیاور.اگر آمدی زهر خندت را نثار پلیدی ها

کن.

اگر آمدی مرا هم با خود ببر.پروازم بده.این دستان رنجور و بی ذوق را نقاشی کن.

که من دیگر شکسته ام... بازگشتی نیست.

از لابه لای دست نوشته ها    در تاریخ   ۱۷ اسفند ۷۹

ترانه ها...

                                                                                               

تا حالا شده بخوای یه خاطره تلخو پاک کنی؟       ذهنتو خالی از فکرای  خطرناک  بکنی؟      

تا حالا شده یه وقتی پا بشی                          جلو عکس خودتم دولا بشی؟

تا حالا شده دلت بخواد رها باشی                  عاشق یه کور بی دست و پا بشی؟

تا حالا  دلت خواسته بری یه جای دور              بری تا ولایت خدا ، تا خود نور؟

دلت خواسته که دیگه نباشی                        دیگه حتی نکشی یه نقاشی؟

دلت خواسته یه دل سیر گریه کنی                 تا خود صبح دل کاغذا رو تیره کنی؟

تا حالا شده پنجره رو باز کنی                           بعد مث کبوترا پرواز کنی؟

تا حالا خواستی یه کمی ناز کنی                     هوس خوندن یه دهن آواز کنی؟

تا حالا شده یه روز بچه بشی                           مث اون روزا آواره کوچه بشی؟

تا حالا خواستی دیگه بزرگ نشی                      میون دیو و ددا یه گرگ نشی؟

دلت خواسته دیگه عاشق نباشی                     اگر عاشقم شدی ، آیینه دق نباشی؟

تا حالا شده مشتتو باز کنی                              تا می تونی آهنگ دلتو ساز کنی؟

تا حالا شده دیگه خسته بشی                          مث یه دفتر نخونده ُ بسته بشی؟

تا حالا شده مث یه حس بد                               هی بیای و نداشته باشی حد؟

تا حالا شده خواب پریون ببینی                      خواب فرار شاهزاده پشیمون ببینی؟

تا حالا خواستی درد و دلت رو بنویسی    اونقده بنویسی تو وبلاگت تا دی- سی بشی؟

تا حالا شده آیینه ها رو بشکونی              تموم کینه ها رو یه گوله آتیش کنی؟

تا حالا شده یه وقت حسود بشی           با دیدن بهتر از خودت نابود بشی؟

تا حالا خواستی چشماتو بشوریو            همه شیطونا رو ببینی نه فقط حوریو؟

تا حالا شده یه قطره آب بشی                   دست نیافتنی تر از سرآب بشی؟

من تموم حسارو زدم تو نقاشیم                 تا دیگه از تکرارا خسته نشیم!

و خداوند زن را بر بوم نقاشی آفرینش به تصویر کشید..

و تو با صورتی آفتاب زده ، چشمانی خسته و خاموش تا تن شب سینه خیز لحظه ها را رج می زنی.

 ای زن ، تو با دستان متورم از نزاع با سرنوشت ، در همین حوالی عادت می فروشی.

لبهایت حزن مرثیه واگسستگی را هجی می کند و تن خسته ات زل زده به آفتاب ظهر گرم تابستان ، رنگ حراج می کند.

 تو با جوانی مدفون شده در ویرانه ء سالهای رنج ، بر گیسوان مواج دخترکت " مادری "  نقش می کنی.

                                                     " روزت مبارک "

" روز زن بر تمام یاران نازنینم مبارک "

من و آیینه ها

بعضی وقتا آیینه هم به آدم دروغ می گه. انگار وقتی خودت رو تو آیینه اتاقت تماشا می کنی ، زیبا و دلنشینی اما  وقتی بیرون می ری خودت رو تو شیشه ویترین  لوستر فروشی ها نگاه می کنی  کج و معاوجی. تو آیینه مغازه ها ی لباس خسته و بی کسی. تو آیینه آب ،  تصویر ت مثل پری  قصه هاست :  اساطیری و رویایی. و تو شیشه پنجره سایه روشن نور، نیمی از صورتت رو  سیاه و محو می کنه. تو عکسها هم جوری می افتی کهانگاری این تو نیستی.. جایی شنیدم که  پیروان مذهبی در سرزمینهای دور اصلا" آیینه ندارن . چون معتقدن که" آیینه خودپرستی می یاره."

 من نمی دونم کجا باید عکس خودم رو تماشا کنم که بهم دروغ نگه. کجا باید عکس خودم رو ببینم که  برام باور پذیر باشه. به کدوم آیینه پناه ببرم که تصویر خود خودم رو برام نمایان کنه. کجا برم که عکس این هزارچهره ها توی آیینه ها نیفتن! به کجا فرار کنم از  آیینه ها؟  دلم می خواد بشکنم  این آیینه رو!  چی می شد چشمام آیینه می شدن و می تونستم خودم رو از تو چشمام نگاه کنم؟  چی می شد از شر این هزارچهره ها رها می شدم و فقط دلهای دریایی رو می دیدم؟

 آب می خواهم ، آب! آب یک دریای شور دریایی را!

آیینه ها را می شکنم

من خود را به درون می فکنم.

اون شب...

سلام علیکم!

بنده امروز خیلی دیر می خوام آپ کنم!

گفته بودم که چند شب پیشا پارک ارم بودیم. یه 7-8  نفری می شدیم! من که عمرن! هیچ کدوم از بازیای خطرناکو سوار نشدم!یه گوریل انگوری سوار شدم و یه سینما 4 بعدی رفتم! بقیه از ترن هوایی بگیر تا رنجر و من نورد ، ببخشید مه نورد

رو شخم زدن! خواهرم خیلی از سینما 4 بعدی تعریف می کرد. می گفت اله و بله. بعد 1 ساعت وایستادن تو صف یه عینک آفتابی چرب و کثیف بهمون دادن که وسطش یه تیکه شیشه مات داشت که صفحه سینما رو نزدیک به صورت نشون می داد. قبل از اینکه فیلم شروع بشه، متصدیش گفت: اسم این فیلم خانه ارواحه.هر کی ترسید می تونه بره بیرون در قفل نیست! این عینکا هم که بهتون دادیم دونه ای 5 هزار تومنه که اگه بشکنه خسارت و از خودتون می گیریم! من که کپ کرده بودم! آخه از ماوراء طبیعه زیاد خوشم نمی یاد! یعنی دنبالش نمی رم.خرافات رو هم دوست ندارم!

 اول که نشستیم دختر بغل دستیم بهم گفت: خانوم این گوشت رو بگیر! گفتم: بله؟؟ گفت: آخه جیغای من خیلی بنفشه! دست خودم نیس.گوشت می ترکه! ( فچ کنم این چند روزه خارش گوشام مال همونه!)

 اول فیلم یه گربه چش سبز اومد تو صورتمون و فیف کرد . بعد یه دسته کلاغ از رو سرمون رد شد و از صندلی جاویی بخار زد تو صورتمون. بعد یه گیوتین اومد رو گردنمون و یه کله رو قطع کرد ، از صندلی جلویی آب پاشید تو چشمم که تمام آرایشم چشممو سوزوند. قهرمان داستان که از ساختمون افتاد پایین با یه تکون شدید  صندلیا رو از زیرمون کشیدن! وای 2 تا نی نی 5-6 ساله با مامانشون دویدن طرف در حالا در بزن کی درنزن! یارو که درو وا نمی کرد! طفلکی ها زده بودن زیر گریه و می لرزیدن! ....

واقعا" که ! می خوام بگم بعضی وفتا از زور بی تفریحی با چه تفریحاتی سر خودمون رو گرم می کنیم! بعضی از تفریحات ما واقعن مسمومن! آخه یکی نیس به این مدیر پارک ارم بگه این چه سرگرمییه که واسه مردم درست کردی ؟‌ ترسوندن مردم تفریحه؟

راستی آخر فیلم که چراغا روشن شد ، دیدم دختره که بغل دست من نشسته بود ، گوشهاش رو گرفته! مث اینکه جیغای من از جیغای اون بنفشتر بود!