من و آیینه ها

بعضی وقتا آیینه هم به آدم دروغ می گه. انگار وقتی خودت رو تو آیینه اتاقت تماشا می کنی ، زیبا و دلنشینی اما  وقتی بیرون می ری خودت رو تو شیشه ویترین  لوستر فروشی ها نگاه می کنی  کج و معاوجی. تو آیینه مغازه ها ی لباس خسته و بی کسی. تو آیینه آب ،  تصویر ت مثل پری  قصه هاست :  اساطیری و رویایی. و تو شیشه پنجره سایه روشن نور، نیمی از صورتت رو  سیاه و محو می کنه. تو عکسها هم جوری می افتی کهانگاری این تو نیستی.. جایی شنیدم که  پیروان مذهبی در سرزمینهای دور اصلا" آیینه ندارن . چون معتقدن که" آیینه خودپرستی می یاره."

 من نمی دونم کجا باید عکس خودم رو تماشا کنم که بهم دروغ نگه. کجا باید عکس خودم رو ببینم که  برام باور پذیر باشه. به کدوم آیینه پناه ببرم که تصویر خود خودم رو برام نمایان کنه. کجا برم که عکس این هزارچهره ها توی آیینه ها نیفتن! به کجا فرار کنم از  آیینه ها؟  دلم می خواد بشکنم  این آیینه رو!  چی می شد چشمام آیینه می شدن و می تونستم خودم رو از تو چشمام نگاه کنم؟  چی می شد از شر این هزارچهره ها رها می شدم و فقط دلهای دریایی رو می دیدم؟

 آب می خواهم ، آب! آب یک دریای شور دریایی را!

آیینه ها را می شکنم

من خود را به درون می فکنم.