قهر...

                می دانی که قهرت رویای نیمه شبهای بهاری را به ابتذال می کشاند؟ 

قهر که می کنی موسیقی قلب تنها می مانند و برگهای دستانم در انتظار آغوشت ،نروییده ،می خشکند... 

می دانی اگر نگاه غریبه شود،من تا به آخر نیستم؟می دانی که کفشهای انتظار چقدر تنگ است؟تاول زده است پاهایم در حضور شبهای صبوری...  

پژواک قهر تو خاموشیدن آفتاب است و انجماد ستاره های بی نشان... 

من قهر نمی خواهم.. من گل واژه آشتی چشمان همیشه پررنگ و سیاهت را می طلبم... 

ترکهای سقف را می شمارم تا وصلیدن تو... دیوار اتاقم از یاد تصویرهای پررنگ تو خسته است...

من تا به کی باید بند بند انگشتانم را تا 27 بشمارم و دوباره برگردم تا شب؟  

خیس- نوشتم را نمی بینی؟من امشب خیس نخواندم که پیاله محبت خالی ست..نه!  

خواستم بدانی که:

من بی نفس ،نفس کشیدن، هرگز نخواهم ...